Een paar jaar geleden werd Blu nog gezien als één van de meest belovende hiphopartiesten. Met Below the Heavens wist hij de harten van menig hiphopliefhebber te stelen en op A Day Late & A Dollar Short (2009) voorzag hij Sene van sfeervolle beats. Blu’s talent is onmiskenbaar, maar de laatste tijd groeien de twijfels rond hem. Dit is grotendeels te wijten aan zijn soloprestaties die worden gekenmerkt door onvoltooid werk en de daarop beloofde re-releases. Zo werd TheGodLeeBarnesLP geannuleerd na het kwijtraken van de gemasterde versie, waarna begin dit jaar HerFavoriteColo(u)r als officieel debuut werd gepresenteerd. Dit was een lichte teleurstelling, aangezien dit project al ruim een jaar als mixtape op het internet was te vinden. Een ander goed voorbeeld van de rommelige discografie van Blu is zijn tweede album Jesus, dat onverwachts uitkwam als opwarmertje voor NoYork!. Vanwege de slechte kwaliteit beloofde Blu op 30 augustus een verbeterde versie uit te brengen, maar dat is tot op heden niet gebeurd. Dat is dan ook de reden voor deze late recensie.
Blu neemt in tegenstelling tot HerFavoriteColo(u)r niet de hele productie op zich, maar hij wordt ditmaal bijgestaan door onder anderen de meer ervaren producers The Alchemist en Madlib. Zij doen het goed, maar ook Blu zelf en de onbekende producers Knxwledge en Rome leveren keurig werk. Blu houdt enerzijds de luchtige, jazzy stemming van zijn vorige album aan. Zo is de soul van artiesten als Aretha Franklin en The Montclairs gesampled. Anderzijds lijkt hij de meer elektronische kant, zoals bij zijn samenwerking met Dela op Translation Lost, op te willen gaan. De lange uithalen van de zangsamples worden veelvuldig herhaald en soms wordt de toon verhoogd, waardoor de sfeer melancholisch aanvoelt. Tot zo ver is het experiment geslaagd. Helaas is niet het hele productieproces afgerond, want de afmixing ontbreekt. Naast de ruis die continu is te horen lopen de samples niet lekker in elkaar over, zijn de drums blikkerig en klinkt de zang schel en onzuiver.
Een deel van de schuld ligt bij Blu zelf. De opgewekte rapper uit Los Angeles die met zijn verhalen de luisteraars moeiteloos meenam naar zijn wereld lijkt van het podium te zijn verdwenen. Hij lijkt bezig met het verleggen van zijn grenzen, wat zeker valt aan te moedigen. Ook qua raps gaat Blu verder in de stijl van Translation Lost. De originele halfrijm die hij op het album van Dela ter gehore bracht (
Lucy&LooseLeafs) klinkt zonder passie en eerder gemakzuchtig dan creatief. Jammer, want woordspelingen als “And all the beautiful things//Ay yo, Superbowl ring//Yeah, you niggaz stupid though sing!” zijn vindingrijk. De fantasie weegt echter niet op tegen de lusteloosheid van Blu. Hij geeft de indruk verveeld te zijn en laat alleen op Jesus en
Doo Whop zijn kwaliteiten horen. Bij het laatste nummer lijkt hij niet te willen onderdoen voor de gastbijdrages van Planet Asia en Killa Ben, die gezien het hele album hier een welkome afwisseling als wel verbetering zijn.
Het ontbreken van de afmixing en een verveelde Blu zijn minpunten die de fijne producties overschaduwen. Jesus heeft namelijk wel de potentie om een goed album te zijn en is daardoor vergelijkbaar met een ruwe schets van een mooi schilderij: de grove lijnen zijn uitgezet, maar de kleuren ontbreken. Toch getuigt het van weinig respect dat Blu zijn fans haastig, afgeraffeld werk voorschotelt en het is niet de eerste keer dat hij hen teleurstelt. Het is te hopen dat er alsnog een re-release van Jesus uitkomt, want het wordt tijd dat Blu de mensen weer eens van zijn kwaliteiten overtuigt.
Hiphopleeft