Al in 1969 speelde gitarist Barry Goudreau samen met Tom Scholz, in 1970 kwam zanger Brad Delp erbij. Ze vormden de groep Boston, dat in 1976 en 1978 miljoenen verkopende albums en singles uitbracht, gekenmerkt door een uniek hardrockgeluid met symfonische kantjes.
Omdat bandleider Scholz een wurgcontract met platenmaatschappij Epic had, besloot deze de groep op pauze te zetten. In 1979 kregen de bandleden te horen dat ze voorlopig vrij waren huns weegs te gaan, omdat hij langdurige onderhandelingen voorzag. Pas eind 1986 verscheen inderdaad de derde Boston, bovendien bij een andere maatschappij.
Goudreau vroeg twee Bostonmaatjes voor zijn titelloze solodebuut, waarmee hij de sound kon voortzetten: zanger Brad Delp en drummer Sib Hashian, de drie zouden eerst Sammy Hagar assisteren op diens single
(Sittin' on) The Dock of the Bay. Nieuw was tweede zanger Fran Cosmo, die jaren later bij nota bene Boston zou opduiken. Het door hemzelf geproduceerde resultaat verscheen in augustus 1980.
De composities hadden meestal op een Boston gepast; anderzijds is het aardser, zonder de wijdse Rockmansound en science-fictiongeluiden van Scholz. Precies wat de sobere portrethoes al suggereert. Opvallend is dat de plaat bij "oude platenbaas" Epic verscheen; wellicht heeft Scholz de wenkbrauwen gefronst toen hij dit vernam, misschien was ook Goudreau contractueel aan hen gebonden.
Ik tel vier favorieten:
Nothin’ To Lose met fraai gitaarspel, sterke melodieën en zang, het stevige
Life is What we Make it, ballade-met-strijkers
Sailin’ Away en het midtempo
Cold Cold World, dat met zijn koortjes en gitaarlijnen onmiddellijk herkenbaar is.
Soms lijken liedjes gemakshalve uit Goudreaus voorraadkast te zijn geplukt: bluesrock in
What’s a Fella to Do met zowaar een mondharmonica aan het einde en
Mean Woman Blues; in
Leavin’ Tonight klinkt glamrockgroep The Sweet door.
Dreams was een radiohitje in de Verenigde Staten en heeft de stijl van Boston minus de opwinding daarvan.
Een leuk tussenstation van Bostons
Don’t Look Back naar
Third Stage.
Barry Goudreau is op streaming te vinden. Als uitsmijter aandacht voor de
button die Delp op de achterzijde van de hoes draagt: droogkloterige humor die me deed grinniken.