Zoetgevooisde Markéta Irglová doet het deze keer zonder Glen Hansard.
Als dat net zulke schitterende muziek oplevert als met Hansard kunnen we smullen.
Het moet er uit: ik mis Glen op dit album. Het was juist de spanning tussen deze twee artiesten die de in wezen eenvoudige melodieën naar een hoger niveau tilden.
Anar staat wederom bol van dit soort mooie liedjes: dwarrelende piano folk/pop die soms een beetje aan Joni Mitchell's oudere werk doet denken. Je zou dan toch zeggen dat ik dan helemaal uit mijn dak moet gaan want juist het oudere werk van Mitchell sla ik hoog aan.
Ik kan niet verklaren waarom dat niet gebeurt: ik vind het prachtig allemaal maar het raakt me niet heel diep. Het is mooi en meer niet. Maar ik had zo gehoopt dat Markéta me mee zou voeren, ontroeren en betoveren zoals mijn favoriete zangeressen Tori, Kate en Joni dat soms ook kunnen.
Kwestie van te hoog gespannen verwachtingen misschien? Zijn de composities niet pakkend genoeg? Is het dan toch zo dat ze beter tot haar recht komt samen met Glen Hansard of is het gewoon een kwestie van even geduld en blijven draaien waardoor de diepe schoonheid zich alsnog gaat ontvouwen?
Anar is absoluut een mooi album geworden maar ik wil meer dan mooi. Misschien komt dat nog. Misschien niet.
Dan nog is er geen man overboord. Dan hebben we gewoon een fijn album in handen van een bijzondere artieste waar ik veel sympathie voor heb,
Voorlopig zal dit album nog genoeg draaibeurten krijgen want het is een perfecte soundtrack voor regendruppels tegen de ramen en vallende bladeren.