Les Cités Interdites is het vijfde album van deze Franse groep met een mix tussen Heavy Metal en Speed Metal en opnieuw zijn er wijzigingen in de bezetting: Serge Pujos stopt met zingen, David Pepiot is de nieuwe bassist en Patrick Soria is de nieuwe drummer.
Gitarist vanaf het prille begin Bruno Dolheguy besluit dan maar om zelf de zang te doen en om met zijn vieren de draad verder op te pikken. En het verbaast me... in positieve zin. Na een kort semi-akoestisch intro barst men onmiddellijk los met een heerlijk snel nummer en vraag ik me af waarom hij niet eerder de zang deed op de vorige vier albums. En het is weer genieten... van de tempo's, van de fikse gitaarbruggetjes en solo's maar ook van de grotere variatie die het album kent. Waar een gemiddeld nummer als No Man's Land boven zichzelf uitstijgt door het gitaarwerk en waar een buitengewoon lekker titelnummer voor de kers op de taart zorgt. Nummer vier L' Aigle Noir zou een cover van een Barbara moeten zijn, geen idee wie dat is. Traveling Flash vind ik veruit het minste nummer, dat stom keyboard riedeltje.
Aanzienlijke veranderingen in bezetting en tijdsgeest hebben een Killers opgeleverd in een decennium waarin Metal aanzienlijk veranderde en aanzienlijk veel groepen van het voorafgaande decennium niet overleefden. Deze Killers is echter al onafgebroken bezig sinds hun eerste demo in 1984. Il faut le faire.