Mag ik een gokje wagen? Waarschijnlijk klonk hij op het eerste gehoor een stuk minder scherp dan wat we indertijd van haar gewend waren. Nu we middels Parts of Speech en zeker Chime een veel vlakker, afgerond geluid van haar gewend zijn geworden, klinkt dit juist weer erg sterk.
Ik heb in ieder geval een beetje die ervaring. Ik vind het een stuk fijner klinken nu dan eerst, maar juist bij de False Hopes tracks Mineshaft en 551 mis ik de ruwheid, de authenticiteit en de puurder (is dat een woord?) aanvoelende emoties toch. Bij
de originele versie van 551 bijvoorbeeld klinken de lo-fi drums kneiterhard, het pianoloopje dat ge
reversed wordt zuigt je erin, en de niet tot op de puntjes perfect harmonieuze meerlaagse vocalen zorgen er bij mij toch meer voor dat ik er meer ingezogen wordt. Met Kites heb ik dat overigens wel iets minder.
In vergelijking met het origineel voelt dit toch vaker aan als een zeer secuur ingestudeerde repetitie van vroegere gevoelens. 551 hier klinkt goed, maar juist de manier waarop ze samenwerkt met de instrumentatie, het theatrale in haar verandering in intonatie, zorgt ervoor dat de emoties zelf minder sterk en meer geacteerd overkomen. Maar misschien is het ook gewoon dat ik moeilijk kan wennen aan nieuwe versies.
Ik ben het overigens geheel eens met je over The Chaconne.