Vette plaat. Goede band.
Een vergelijking met Dream Theater dringt zich natuurlijk op. Qua techniek doet Evergrey zeker niet onder voor deze band. Waar DT vaak vervalt in klinisch technisch gepiel, lukt het deze band wel om melodie en vooral emotie in de muziek te brengen.
De sfeer wordt vooral vooral gebracht door de toetsen. Toetsen die volop aanwezig zijn op dit album, erg gave solootjes. Neem daarbij nog het goede drumwerk, de gitaarsolo's en riffs en het technische vlak is compleet.
De emotie komt vooral van zanger Englund. De muziek draagt veel dynamiek, die hij makkelijk meedraagt. Van gevoelige fluistertoon naar harde uithalen, als het nodig is.
Stem en muziek is op die manier perfect in balans en zo weten ze als geen ander emotie neer te zetten.
Die emotie komt ook voort uit de vloeiende manier dat het album verloopt. Een conceptalbum over een jongen die bij een cult gelokt word ofzo. Er lijkt een misverstand te bestaan, dat dit album vooral over kindermishandeling zou gaan, maar het cultgroep gedeelte en de religieuze verhandelingen spelen een veel grotere rol.
Elke track loopt ook over in de ander, zodat je ook echt naar 1 act luistert. Niet een album om 1 los nummer uit te pikken, omdat veel van de intensiteit en emotie verloren gaat.
Geen groot fan van het genre. Vaak vervalt het in oeverloos gepiel, zonder emotie. Evergrey is zo'n band waar ik af en toe nog eens een uitzondering voor maak.