Ben Folds kan serieus doen, blijkt nu
Al jaren luister ik met plezier
Whatever and ever amen uit 1997 van het trio Ben Folds Five. De band maakt op deze plaat springerige, bozige kwajongens-pianopop. Leuk, snel, geestig, maar af en toe ook hoogst irritant. Andere platen van de band ken ik niet. Maar onlangs heeft deze
piano man mijn aandacht weer getrokken met een solo-plaat. En deze plaat is nog net zo slim en geestig, maar het is allemaal iets volwassener. En daardoor is er meer ruimte voor gevoelige liedjes en weet Ben Folds net iets meer maat te houden.
Op
allmusic zag ik als inspiratie voor Ben Folds ondermeer Joe Jackson en Billy Joel genoemd en dat vind ik een rake observatie. Hij is een soort kruising tussen beide. Joe Jackson is misschien nog iets springerig en extrentrieker, Billy Joel vind ik melodramatischer en meer
candle light. De mix levert een originele liedjes met pit en zonder plat te worden.
Dominant in de muziek van Ben Folds is de piano die naar hartelust bespeeld wordt. Voortdurend is die op de voorgrond hoorbaar. En Folds weet ‘m in te zetten om liedjes een vrolijkheid mee te geven, maar laat op deze plaat ook andere kanten zien. Soms zwiert er een jazzy pianomelodietje door zijn liedjes, dan weer houdt hij zijn piano in toom en wordt de gevoelige snaar geraakt. Hoogtepunt van dat laatste genre is
Late, een liedje over muzikant Elliott Smith die in oktober 2003 zelfmoord pleegde:
Elliott, man, you played a fine guitar
And some dirty basketball
The songs you wrote
Got me through a lot
Just wanna tell you that
De clip van single
Landed is te zien op de de site van
Ben Folds, bij promos onder footage.