Wim D schreef:
Mijn eerste kennismaking met HZM was via het Vlaamse TV-programma De laatste show in 2012, waarin ze het titelnummer van hun 2e album ten gehore brachten. Hoewel ik van ver boven de rivieren kom en ik de volledige tekst niet direct verstond, kwam het nummer als een mokerslag aan. Ik kende het tragische verhaal van Frank Vandenbroucke en had daarom weinig woorden nodig om diep geraakt te worden. Dit mede door de stem van Wannes en de prachtige begeleiding van de band. En ik weet niet hoe het komt, maar telkens wanneer ik dit nummer hoor, komen de brok en de waterlanders. Misschien heeft dat te maken met het het wielrennen zelf. Ik ken geen enkele sport waarin zoveel moed, heldhaftigheid en tragiek hand in hand lijken te gaan. Ik kijk altijd vol bewondering naar zo'n peloton dat als een horde in volle vaart over een landweg raast en geen angst lijkt te kennen. En ik ken geen sport waar de verlokkingen van het grote geld en dopinggebruik zo op de loer lagen/liggen. Ploegsteert verwoordt en verklankt dit n.m.m. perfect.
Wannes Vanvelde schrijft prachtige poëtische teksten die recht m'n hart in gaan.
Ik heb de band twee keer zien en horen optreden en was telkens diep onder de indruk van hun muzikaliteit.
Tom Pintens, de toetsenist en stille kracht, heeft helaas te vroeg het tijdelijke met het eeuwige moeten verwisselen en wordt node gemist.
Inmiddels heb ik al hun albums, die ik regelmatig en met veel plezier beluister. Deze band verdient een groot publiek.
Wannes Cappelle, zul je bedoelen.