menu

Paradise Lost - Paradise Lost (2005)

mijn stem
3,78 (61)
61 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: GUN

  1. Don't Belong (4:19)
  2. Close Your Eyes (4:22)
  3. Grey (3:28)
  4. Redshift (3:31)
  5. Forever After (3:47)
  6. Sun Fading (3:29)
  7. Laws of Cause (4:09)
  8. All You Leave Behind (3:01)
  9. Accept the Pain (3:20)
  10. Shine (4:08)
  11. Spirit (4:20)
  12. Over the Madness (5:17)
  13. Don't Belong [String Dub Mix] * (3:49)
  14. Over the Madness [String Dub Mix] * (5:12)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 47:11 (56:12)
zoeken in:
avatar van james_cameron
4,0
Mooi album, alhoewel de songs niet allemaal sterk zijn. Iets steviger dan de vorige paar albums, maar absoluut nog geen terugkeer naar het geluid van Icon en Draconian Times. Maar goed, als ik die stijl wil horen zet ik die albums wel weer een keer op. Ik vind alle Paradise Lost-albums de moeite waard, en kan de muzikale zijstappen altijd wel waarderen. Ik vind zelfs Host en Believe In Nothing (hun twee meest verguisde albums) de moeite waard!

avatar van notsub
3,5
Best een lekker album van Paradise Lost. Ze hebben betere gemaakt, maar van het recente materiaal is dit wel de leukste. De combinatie van toegankelijke songwriting met harde electronica en gitaren komt hier goed uit de verf. Echt Metal is het allang niet meer, maar fink stevig zeker wel. Sommige nummers blijven lekker hangen in je hoofd en de CD blijft lekker doorstomen gedurende de hele lengte. 3.5

avatar van wizard
3,5
Klinkt goed, iets minder misschien dan Symbol of Life. Het begint goed, maar op een bepaald moment beginnen de nummers allemaal wat op elkaar te lijken, doordat er niet echt een nummer tussenzit dat zich onderscheidt van de rest door het tempo, instrumentgebruik, of wat dan ook.

Maar al met al best een leuke plaat om zo nu en dan te draaien.

avatar van Edwynn
3,5
Met titelloze album van Paradise Lost zetten de treurwilgen uit Halifax weer een paar rasse schreden op de weg terug naar het metalpodium. De band was sinds One Second weer een nieuwe koers gaan varen dat uitmondde in het prachtige Host maar raakte daarna m.i. wat stuurloos getuige het uiterst matige Believe In Nothing.

Met Symbol Of Life keerde niet zo zeer de metal terug maar wel de focus. Het leverde weer een aantal mooie Paradise Lostcomposities op waarop de bekende melancholie de bij ondergetekende weer een snaar wist te raken.

Ook Paradise Lost straalt die scherpte en gedrevenheid uit. En hoewel de zware metalakkoorden weer uit de kast getrokken werden, liet de band zich toch nog niet verleiden om de Icondagen te doen laten herleven. Nee, integendeel. Paradise Lost (of heet het album nu paradiselost?) is eigenlijk het album wat Believe In Nothing had kunnen zijn. Een goede balans tussen Depeche Mode achtige elektronica gegoten in een stevig sausje. Kortom, Paradise Lost is eigenlijk de perfecte opvolger van One Second.

avatar van CorvisChristi
4,0
CorvisChristi (crew)
Ik ben de laatste tijd weer geïntrigeerd geraakt door Paradise Lost en besloot de albums die ik toentertijd als de 'minderen' beschouwde, weer eens een kans te geven. De periode zeg maar vanaf One Second t/m dit titelloze, tiende studio-album.
En op terugwerkende kracht blijkt het kwartje dan toch te vallen. Sterker nog: dit album, maar ook voorganger Symbol of Life vind ik nu een stuk aangenamer dan toen ze pas uitkwamen.

Overigens heeft mijn versie van het album niet de bonustracks zoals hier vermeld, maar is deze aangevuld met de nummers "Let Me Drown" en "A Side You'll Never Know".

Ik kom hier nog op terug...

avatar van CorvisChristi
4,0
CorvisChristi (crew)
Sinds het album In Requiem uit 2007 was ik weer gaan geloven in het Paradise Lost-verhaal, nadat ik ze jarenlang redelijk uit het oog verloren was. Sinds het album Host had ik het idee dat ze erg zoekende waren naar hun sound, wat i.m.o. ten koste ging van het imponerende en sombere karakter van hun stijl die ik t/m Draconian Times zo'n beetje verafgode.
Mijn twijfels sloegen toe met One Second. Ja, ik hoor nog steeds tot op de dag van vandaag dat het een goede plaat is (Paradise Lost zal ik nooit betrappen op het schrijven van matige tot slechte songs), maar het klonk in één keer allemaal zo soft en gladgestreken. Wáár was in vredesnaam die donkere gitaarmuur gebleven, die dramatische gitaar-uitspattingen van Greg Mackintosh?? Nick Holmes die spontaan veranderd was in een wel érg goede zanger, waar alle rauwe randjes van afgestroopt bleken te zijn?? Mheeehhh!!!!
Die lijn werd doorgetrokken met Host, de plaat waarmee ik afhaakte toentertijd. Believe in Nothing ging vervolgens als een zucht in de wind aan me voorbij.
Het was pas met Symbol of Life dat ik het weer probeerde, alleen imponeerde die plaat me toen ook niet.
Met dit titelloze tiende studio-album hoorde ik destijds dat de band weer langzamerhand op het goede spoor waren beland. Echter vond ik ook deze plaat het net niet hebben: te poppy, te glad, te netjes.

Nu, zo'n slordige tien jaar later, kan ik het allemaal veel beter hebben. De afgelopen tijd zijn vooral dit album, maar ook voorganger Symbol of Life me veel beter gaan bevallen. De nummers klinken stuk voor stuk lekker in het gehoor, blijven hangen en iets van die druilerige Paradise Lost-dramatiek die de albums van weleer zo indrukwekkend maken, is op een weliswaar ietwat bescheiden, maar toch ook vertrouwde manier heerlijk door de nummers heen verweven. Overigens mag ook de heldere, puike, maar vooral knallende productie van Rhys Fulber (hij tekende ook al voor Symbol of Life) ook zeker niet onvermeld blijven.
Qua sound staat dit album toch ook een stuk dichter bij Draconian Times dan bijvoorbeeld One Second. Als album klinkt deze persoonlijk ook veel lekkerder in het gehoor dan One Second en zou stiekem eigenlijk voor de opvolger van Draconian Times door kunnen gaan. Niet dat dit album dan ook maar het niveau van Draconian Times bereikt, maar zo'n plaat is ook eigenlijk niet te overtreffen.
Dat hoeft dus ook niet. Als het maar goed en degelijk klinkt. En het moet gezegd...zo klinkt dit album gewoon. OK, de zang van Nick Holmes is goed, maar braafjes. Echter staan de songs toch wel als een huis. Vooral de eerste helft knalt er goed in, met "Don't Belong", "Grey", "Redshift" en "Forever After".
Naarmate de plaat vordert, kakt ie wel een beetje in. Gelukkig wordt het algehele niveau toch weer opgekrikt met afsluiter "Over the Madness", waar ook eindelijk de huilende gitaar van Mackintosh weer mag schitteren als vanouds. Het zijn overigens wel zijn kenmerkende gitaar-partijen die ik redelijk mis op deze plaat. Waren die prominenter aanwezig geweest, was deze plaat nog beter geweest.
Van de twee bonustracks is vooral "A Side You'll Never Know" best goed, waarmee de band ook bewijst dat in veel gevallen die extra tracks / B-kantjes degelijk de moeite waard zijn.

Anyway, mij hoor je niet meer klagen. Deze Paradise Lost heeft me na al die jaren dan toch weten te raken en dat had ik eigenlijk niet meer verwacht. Het heeft me zelfs zo ver gebracht ook de rest van de 'mindere' platen weer een kans te geven. Ja, zelfs Host en Believe in Nothing zullen niet aan mij ontkomen.
Gelukkig is het het mooiste nog, dat het i.m.o. vanaf In Requiem het weer allemaal écht beter zou worden.
In ieder geval waren ze met deze plaat weer op de goede weg.

avatar van Rinus
4,0
Al hoewel ik altijd wel de band ben blijven volgen, haakte ik een beetje af bij het album "Host", en pikte ik de band weer op bij "In reqiuem". Echter nu begin ik langzaam de gaten in de back catalogus van PL te vullen, en dit album valt me zwaar mee. De songs zijn goed geschreven, de gitaren zitten behoorlijk in de mix, Holmes zingt prima, en de productie is daarnaast ook nog eens erg lekker. En alles overgoten met de bekende PL sfeer. Fijn album !!

avatar van milesdavisjr
3,5
Een solide schijf waarin de heren wat minder wisselvallig voor de dag kwamen dan op de voorgaande vier worpen. Het plaatje ligt een beetje in het verlengde van voorganger Symbol of Life. Zware donkere maar ook tevens redelijk compacte nummers, voorzien van de bekende melancholische elementen. De dagen van het gotische Gothic, het zware Shades of God en mijlpaal Icon liggen achter de heren. De fenomenale solo's van Mackinstosh zo overvloedig aanwezig op albums als Icon en Draconian Times blijven hier toch wat meer achterwege, alsof de focus van de heren lag op het schrijven van wat kortere songs zonder poespas. Dat levert een heel degelijk plaatje op, wat steviger dan Host en Believe in Nothing en Holmes die af en toe weer venijnig uit de hoek kan komen. Met dit plaatje werd het verleden niet langer terzijde geschoven, maar begrepen de heren dat je soms gewoon datgene moet doen waar je goed in bent. Weliswaar geen klassieker maar in het oeuvre van Paradise Lost is dit een schijfje dat elke keer weer een beetje meer indruk maakt op mij. Echte uitschieters staan er wat mij betreft niet op, maar geen enkele song haalt een onvoldoende en is tevens de kracht van dit plaatje.

avatar van pos
4,0
pos
Wat mij betreft een redelijk onderschat album van de band. Voor mij was dit echt weer de terugkeer naar hun normalere (lees minder elektronica) sound. Gewoon heel veel lekkere nummers op deze schijf als Forever After, Don't Belong en Spirit. Prima album.

avatar van RuudC
2,5
Ik heb het gevoel het allemaal wel eens eerder gehoord te hebben, zonder dat ik tot vandaag dit album nog nooit gehoord had. Deze schijf gaat wel aardig verder waar de vorige ophield. Het is wel wat meer geörienteerd op gitaar, maar de kille elektronische klanken zijn gewoon gebleven. Het klinkt heel modern, maar de klinische sound staat me gewoon heel erg tegen. Daar komt nog bij dat het songmateriaal vaak verre van boeiend is. Pas bij Over The Madness vallen de fijne doomriffs op en moet ik bekennen dat er nog tenminste een nummer op staat dat dik in orde is. Ik snap de hoge scores niet. Vind het maar saai, omdat er weinig variatie in zit.


Tussenstand:
1. Shades Of God
2. Draconian Times
3. Gothic
4. Icon
5. Symbol Of Life
6. Lost Paradise
7. Believe In Nothing
8. One Second
9. Paradlist Lost
10. Host

avatar van lennert
4,0
Minder dan het meer melodieuze en atmosferische Symbol Of Life, maar dat Paradise Lost op dit moment weer een metalband wilde zijn, moge duidelijk zijn. De productie is vol, de gitaarmuren zwaar, maar toch is buiten afsluiter Over The Madness de gothic/doom-sound nog niet echt aanwezig. Tussen Grey en Forever After zakt mijn aandacht ook een beetje weg, maar daarna kan ik toch weer genieten van mooie melodieën en sterke zang. Accept The Pain en Shine zijn een paar hoogtepunten, maar ook opener Don't Belong mag er zeker zijn.

Voorlopige tussenstand:
1. Draconian Times
2. Icon
3. Gothic
4. Symbol Of Life
5. Shades Of God
6. Paradise Lost
7. Believe In Nothing
8. One Second
9. Host
10. Lost Paradise

avatar van milesdavisjr
3,5
Het lijkt wel of met voorganger Symbol of Life ook de drang terugkwam om het verleden niet langer af te doen als geweest maar om juist te omarmen. Wederom produceren de mannen een coherent schijfje met stuk voor stuk nummers waarbij opvalt dat de scherpte weer terug is. Er worden geen onvoldoendes gescoord, hoewel er ook geen absolute uitschieters opstaan. Songs als Redshift, Grey en Shine staan echter als een huis. Doordat de songs onderling niet enorm van elkaar verschillen en de variatie gering is behoort het niet tot het beste materiaal maar is de weg wel omhoog ingeslagen.

Tussenstand:

1. Icon
2. Shades of God
3. Draconian Times
4. Gothic
5. Paradise Lost
6. Symbol of Life
7. One Second
8. Believe In Nothing
9. Host
10. Lost Paradise

avatar van Lau1986
3,5
Ik kan erg genieten van dit album. De band heeft een steviger geluid, maar is toch ook vrij toegankelijk. Heerlijk hoe hierop gezongen wordt. Vooral het begin van de plaat vind ik erg fijn.

Gast
geplaatst: vandaag om 01:57 uur

geplaatst: vandaag om 01:57 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.