User
milesdavisjr beschrijft in de vorige post eigenlijk precies mijn gevoel bij dit album. Het is zeker geen slechte plaat, maar wel de minste die ik tot op dit moment van de band heb gehoord.
Een ding dat daar in meespeelt is de dichtgesmeerde, doffe productie. En de sound op dit album neigt wat meer naar de bluesrock en ik hou toch wat meer van de recht toe recht aan rock denk ik.
Het album begint met 2 sterke nummers. 'Riches to Rags' rockt heerlijk en 'Not Supposed to Sing the Blues' is verreweg het beste nummer van de plaat. Zoals eerder aangehaald had dit gewoon een radiohit moeten zijn. Heerlijke solo ook.
Ook met 'Firebox' en het titelnummer is weinig mis, maar ik mis het venijn van het vorige album.
Daarna wordt het toch allemaal wel een heel stuk minder. 'Demon Head' is al weer meer wat ik graag hoor en 'Doghouse' is dan wel een zeer toffe opleving rondom een heerlijke riff. Afsluiter (van mijn versie) 'Bring It All Home' is ook de moeite waard al heb ik er wel een Bon Jovi gevoel bij.
Met 'Requiem' laat Mic Michaeli horen een prima componist te zijn voor een soundtrack, maar het heeft natuurlijk niks te zoeken op een Europe album. Bij 'Prelude' op het vorige album had ik dat al een beetje, maar dat was nog wel een prima intro voor het album en de titelsong. Ook met 'Drink and a Smile' kan ik helemaal niks. Is het nou een grapje of serieus bedoeld....
Wel wederom een compliment voor het schitterend verzorgde artwork (hoes en compleet boekwerk). Ik heb alleen de CD, maar de hoes is eigenlijk gemaakt voor LP formaat met zoveel details erop.
Vooralsnog 3*, dat mogelijk nog kan verhogen naar 3,5 want ik sluit niet uit dat het een groeiplaat kan zijn ...