menu

Paradise Lost - Tragic Idol (2012)

mijn stem
3,96 (81)
81 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Metal
Label: Century Media

  1. Solitary One (4:08)
  2. Crucify (4:08)
  3. Fear of Impending Hell (5:25)
  4. Honesty in Death (4:08)
  5. Theories from Another World (5:02)
  6. In This We Dwell (3:55)
  7. To the Darkness (5:09)
  8. Tragic Idol (4:35)
  9. Worth Fighting For (4:12)
  10. The Glorious End (5:23)
  11. Ending Through Changes * (4:09)
  12. Never Take Me Alive * (4:48)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 46:05 (55:02)
zoeken in:
avatar van HeterodoxY
ik heb de 2-disc versie, het is echter allleen wel verspilling van materiaal dat er op die 2e cd maar 2 nummers staan, die net zo makkelijk bijgedrukt hadden kunnen op de 1e schijf.
ik snap dat ze disc 1 en masse willen kunnen drukken, maar een x hoeveelheid met 2 nummers meer voor de limited edition moet toch niet zo'n grote moeite zijn lijkt me. Althans niet groter dan het laten drukken van een 2e disc. Verder oogt ie erg lekker, nu nog even de tijd nemen om 'm eens goed te kunnen beluisteren.

avatar van andnino
3,5
Ik begin hem al beter te vinden. Hij staat voorlopig nog wel iets onder Faith Divides Us.

Mind Ruler
FDU...DUU vond ik in het begin sterk maar zwakte elke luisterbeurt af en staat nu ver onder Tragic Idol die maar beter wordt hoe vaker je'm draait.

avatar van wizard
3,5
Aangezien ik bijna alle albums van Paradise Lost in huis heb (alleen Lost Paradise heb ik niet wegens niet goed, maar het is jaren geleden dat ik dat album voor het laatst hoorde), is het vooruitzicht van een nieuwe release nooit verkeerd.
Het meest recente werk (vanaf het titelloze album uit 2005) is degelijk, en vertoonde een stijgende lijn, zij het slechts langzaam stijgend. Elke keer bleef er bij mij toch een beetje teleurstelling hangen. Tragic Idol is daarop geen uitzondering geworden. Ik ga hier niet elk nummer bespreken, maar een paar woorden die bij me opkwamen tijdens het luisteren van dit album.

Herhaling. Zoals ik in een eerder post hier al eens gezegd heb, was het interessant om de muziek van Paradise Lost te ontdekken, omdat elk album een eigen gezicht en geluidt heeft. Sinds In Requiem is dat steeds minder zo. Sindsdien lijkt elk album een beetje op het vorige in de zin dat het vooral metalalbums zijn, ontdaan van de meeste electronica. Qua geluid veelal ergens in de buurt van Icon of Draconian Times, maar zonder het niveau van die albums te benaderen, laat staan te evenaren. Kortom, de spanning is er een beetje af. Omdat de albums terug doen denken aan de glorietijd in het verleden stellen ze licht teleur.
Nogmaals herhaling. Ikzelf ga hier ook in herhaling vallen door dit album nogmaals met In Requiem en Faith Unites Us etc. te vergelijking, maar dat is niet anders. Net als op die albums lijken de nummers onderling allemaal redelijk op elkaar. Er is niks dat echt slecht is, maar er is ook weinig dat boven de massa uitsteekt. Ik zou het album bij wijze van spreken in een random volgorde af kunnen spelen, zonder verbaasd te zijn dat er een ander nummer volgt dat ik niet had verwacht.
Krachteloos. De vocalen van Nick Holmes zijn over de gehele linie niet slecht, maar tijdens sommige uithalen lijkt zijn stem weinig kracht meer te hebben, en in sommige stukken klinkt hij alsof het geluid uit de tenen moet komen. Dat zijn stem verandert met de tijd, is natuurlijk logisch, kan de beste man ook niks aan doen. Maar de nummers worden er niet altijd sterker van.
Mat. Ik weet niet wat het is, maar de productie van Jens Bogren klinkt net zo vitaal als een doodgereden egel op de snelweg. Er zit weinig lucht in, en al helemaal geen emotie.

Is het dan alleen maar ellende?
Nee. De nummers zijn degelijk, Greg Mackintosh’ gitaar huilt weer zoals vroeger en dit album heeft een aantal knallers in de vorm van In this we dwell en To the darkness (waarna het album ook als een nachtkaars uitgaat, overigens).
Paradise Lost levert weer de kwaliteit die we van de band gewend zijn. Ik ben er alleen wel klaar mee, vrees ik.

Cijfer: 3.5

avatar van Fza
4,0
Fza
HeterodoxY schreef:
ik heb de 2-disc versie, het is echter allleen wel verspilling van materiaal dat er op die 2e cd maar 2 nummers staan, die net zo makkelijk bijgedrukt hadden kunnen op de 1e schijf.
ik snap dat ze disc 1 en masse willen kunnen drukken, maar een x hoeveelheid met 2 nummers meer voor de limited edition moet toch niet zo'n grote moeite zijn lijkt me. Althans niet groter dan het laten drukken van een 2e disc. Verder oogt ie erg lekker, nu nog even de tijd nemen om 'm eens goed te kunnen beluisteren.


Japanse limited edition heeft 5 bonus nummers, misschien dat dat de reden is.

De cover van Spear of Destiny (Never take me alive) is echt fantastisch.

avatar van Sinner
4,5
Ik blijf het een geweldig album vinden - en nu dat we het jaareinde naderen kan ik ook absoluut met zekerheid zeggen dat Tragic Idol mijn plaat van het jaar is. Vond ik de vorige 2 al gewoon erg sterk dan vind ik dat de band hier op alle vlakken nog een tandje bijsteekt. Beter nog - ik vind hem kwalitatief zelfs net zo sterk als Draconian Times. Een 4,5 dus. De extra 3 tracks van de Japanse Limited edition zijn trouwens live nummers - niet zo bizar veel mee verloren dus. Er is echter wel nog een extra nummer dat voor zover ik weet op geen enkele editie staat - maar wel op een flexi single die bij het decibel magazine zat (The Last Fallen Saviour).

Paradise Lost - The Last Fa...

avatar van milesdavisjr
4,0
Waar op de opvolger The Plague Within Holmes weer volop strooit met zijn grunts en dat element voor mij afbreuk doet aan het geheel, gebruikt de beste man hier nog zijn stem zoals hij daar ten tijde van Icon mee was gestart. En zo hoor ik Holmes het liefst. De lijn die op enkele voorgaande albums al werd ingezet (minder elektronica, een heavy sound, een alomaanwezige Mackintosh) wordt hier verder aangescherpt. Tragic Idol is verassend coherent, is voorzien van een kristalheldere productie en telt zelfs een aantal songs waarbij het tempo af en toe omhoog gaat, droevenis wordt dan ook in dit geval niet tot kunst verheven hoewel het onlosmakelijk met Paradise Lost is verbonden. Nummers die er dan toch een beetje boven uit steken; het zware Crucify met een dominante rol voor Mackintosh en de intense afsluiter The Glorious End met een weergaloze Holmes. De beste man haalt het uit zijn tenen. Wat mij betreft een van de betere schijven van de Engelsen.

avatar van lennert
4,5
Van de drie 'terugkeer naar gothic/doom'-albums, is dit toch mijn favoriet. Heeft tevens met Theories From Another World een van de meest agressieve songs tot nog toe, maar ook In This We Dwell stampt goed door. Dan heb je met Fear Of Impending Hell een van mijn favorieten onder de melancholische PL-tracks, terwijl ook Honesty In Death me lekker wilt laten meeschreeuwen. Slechts de titeltrack doet me dan iets minder, maar met zo'n afsluiter als het toepasselijk getitelde The Glorious End sluit het alsnog goed af.

Tragic Idol speelt bij vlagen ook met de sound van de meer epische doom metal kant. Mackintosh is non-stop op de voorgrond en Holmes heeft de perfecte middenweg tussen zingen en schreeuwen te pakken. Het album klinkt vertrouwd en toch fris en modern en is wat mij betreft met gemak een van de hoogtepunten uit de discografie van deze band. Beter nog dan Icon.

Voorlopige tussenstand:
1. Draconian Times
2. Tragic Idol
3. Icon
4. Faith Divides Us - Death Unites Us
5. Gothic
6. In Requiem
7. Symbol Of Life
8. Shades Of God
9. Paradise Lost
10. Believe In Nothing
11. One Second
12. Host
13. Lost Paradise

avatar van RuudC
4,0
Daar is hij dan toch! De eerste plaat van Paradise Lost die ik indrukwekkend vind. De keuze om electronische muziek verder te verdringen ten faveure van doom in een lichtelijk epische variant. Dat juich ik uiteraard toe. Toch zijn er wel meer albums van Paradise Lost die goed beginnen, maar uiteindelijk beginnen te vervelen. Dat is hier dan gelukkig niet het geval. Ik zal wel toegeven dat het interessantste spul op de eerste helft staan. Solitary Man hakt er al goed in en zet de toon. Het meer slepende Fear Of Impending Hell is het eerste echte hoogtepunt van dit album en Theories From Another World een goede tweede. Het niveau blijft toch wel hoog. Ook als de Britten met minder interessante songs komen, blijft de muziek heerlijk intens en valt steeds maar weer het smaakvolle gitaarwerk op. Zij het in de duidelijke lagen, maar ook gewoon qua sterke solo's en riffs.

Tussenstand:
1. Tragic Idol
2. Shades Of God
3. In Requiem
4. Draconian Times
5. Gothic
6. Icon
7. Symbol Of Life
8. Faith Divides Us - Death Unites Us
9. Lost Paradise
10. Believe In Nothing
11. One Second
12. Paradlist Lost
13. Host

Wrathchild1
IOok mijn favoriete PL : goed bezig , RuudC

(Fear of IH is overigens ook mijn favoriete track hier)

avatar van milesdavisjr
4,0
Tragic Idol is een prima plaat begrijp me niet verkeerd maar beter dan Icon, nee in 93' beleefde Paradise Lost wat mij betreft hun artistieke hoogtepunt, een zeldzaam sterk album met stuk voor stuk monumentale songs. Een magnum opus in optima forma, Mackintosch heeft zijn gitaar nooit zo laten huilen dan op Icon, hoewel de beste man op Tragic Idol ook flink op dreef is. Holmes die zijn muze had gevonden en de heren die treurnis en melancholie verpakken in fenomenale songs. Beter dan Icon zou het in mijn ogen niet meer worden, hoewel Tragic Idol zich steeds steviger gaat vestigen op plek 2 van favoriete PL schijven.

avatar van milesdavisjr
4,0
Met voorganger Faith Divides Us heb ik niet heel veel. Ondanks het ruige en zware karakter van de schijf sloeg de plaat bij mij niet aan. En zie daar, Tragic Idol, zo zwaar als beton, een kristalheldere productie en een aantal uitstekende songs. Voor mijn gevoel ligt de plaat stilistisch gezien ook dicht bij het (voor mij) onvolprezen Icon. Holmes zingt zich op ruige door goed verstaanbare wijze door het materiaal heen, de solo's van Mackintosh zijn weer doordrenkt van melodie en melancholie en de meeste songs zijn helemaal af. Ten tijde van de release had ik nog niet zo'n klik met dit album, dat is echter inmiddels wel het geval. Hoewel Crucify en The Glorious End er voor mij net wat bovenuit steken zijn de overige composities ook overwegend sterk. De weg naar boven was al enkele jaren geleden ingezet en dit schijfje vormt daarin een voorlopig hoogtepunt.

Tussenstand:

1. Icon
2. Tragic Idol
3. Shades of God
4. Draconian Times
5. Gothic
6. Paradise Lost
7. In Requiem
8. Symbol of Life
9. Faith Divides Us - Death Unites Us
10. One Second
11. Believe In Nothing
12. Host
13. Lost Paradise

avatar van Lau1986
4,0
Een heerlijk album waarop Paradise Lost verder gaat waar ze het vorige album (weer) mee begonnen waren. De afwisseling is heerlijk, het is krachtig, maar ook intiem. Daarnaast blijft de plaat elke luisterbeurt groeien. Genieten.

avatar van steve harris
5,0
Dit is echt de beste, Terwijl ik het hele oeuvre kan waarderen ,en zelfs One Second goed vind.
Het hoort bij de beste 3 van PL samen met Draconian Times en Icon !!

Gast
geplaatst: vandaag om 20:24 uur

geplaatst: vandaag om 20:24 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.