menu

Bobby Womack - The Bravest Man in the Universe (2012)

mijn stem
3,66 (73)
73 stemmen

Verenigde Staten
Soul
Label: XL

  1. The Bravest Man in the Universe (3:53)
  2. Please Forgive My Heart (4:31)
  3. Deep River (1:50)
  4. Dayglo Reflection (4:19)

    met Lana Del Rey

  5. What Happened to the Times? (4:09)
  6. Stupid Introlude (0:22)

    met Gil Scott-Heron

  7. Stupid (3:52)
  8. If There Wasn’t Something There (4:38)
  9. Love Is Gonna Lift You Up (3:44)
  10. Nothin' Can Save Ya (3:47)

    met Fatoumata Diawara

  11. Jubilee (Don’t Let Nobody Turn You Around) (2:07)
  12. Please Forgive My Heart [Funk Version] * (4:59)
toon 1 bonustrack
totale tijdsduur: 37:12 (42:11)
zoeken in:
dion_odinot
geproduceerd door Damon Albarn en Richard Russell
Eerder ook al verantwoordelijk voor de comeback van Gil Scot-Heron "i'm new here"

Please forgive my heart is al te beluisteren op o.a. Youtube


avatar van Heester
3,5
Eerste luisterbeurt is me goed bevallen, je zou bijna denken dat hij nog dertig was.

tuktak
ik dacht ook al, wat kan hij nog hoog zingen op zijn leeftijd, maar het bleek lana del rey te zijn.

bobby womack heeft wel erg veel motivatie gehaald uit de laatste van gil scott-heron, hopelijk gaat xl niet elke oude soulzanger door deze zelfde mangel halen. voor nu klinkt het prima en op het eerste gehoor zelfs als een volwaardiger album dan im new here. het verfrissende is er echter wel vanaf.

avatar van kemm
4,0
Tijd voor een vergelijkende studie. Want het is me nog niet gelukt dit album te beluisteren zonder I’m New Here van Gil Scott-Heron in het achterhoofd te houden. Als zelfs label, producersnamen en sound dezelfde zijn is dat geen wonder natuurlijk. Twee verouderde stemmen in strijd met de nieuwe electronica, maar uiteindelijk toch verre van inwisselbaar met elkaar...

Sowieso is Bobby Womack altijd meer een traditionele soulzanger geweest en dat komt ook in zijn geüpdate versie nog duidelijk naar voren. Die traditie heeft hem een aantal soul- en funkklassiekers opgeleverd, maar als je dan bekijkt welke van zijn albums je absoluut in de kast moet hebben staan als liefhebber blijft een resoluut antwoord uit. Daarvoor heeft geen enkel album globaal een grote impact gehad. Bij Gil Scott-Heron blijft eigenlijk ook een finaal antwoord uit, maar dan meer omdat meerdere platen nu een betekisvolle rol kunnen toegeschreven worden. Is het niet de definitieve klassieker Pieces of a Man dan wel een underground lieveling of een van zijn andere onbekende maar vernieuwende platen. Dat ik als soulfan alle platen van Gil Scott-Heron in de kast heb staan, en geen enkele van Bobby Womack gaat dan misschien ook net iets verder dan smaak... In dat opzicht trekken beide comebackplaten de lijn van hun voorbije discografieën door. I’m New Here ging over Gil Scott-Heron, van begin tot einde, letterlijk, tekstueel, maar zeker ook muzikaal. Wat hij nu precies in de pap te brokken had tijdens het productieproces blijft nogal onduidelijk, feit blijft dat niemand ander deze plaat had kunnen maken. Met niemand anders dan Gil Scott-Heron. Bobby Womack weet minder zijn stempel te drukken op de sound, misschien omdat hij minder specifiek een stempel heeft. Uiteindelijk had ook een andere, ietwat ouder wordende, zanger kunnen gecast worden. De authentieke soulzangers worden natuurlijk elk jaar schaarser en het leek wel te klikken met Damon Albarn tijdens Stylo, dus werd Bobby Womack de gelukkige. En waarom niet, het karakter in zijn stem is hij nooit kwijt gespeeld, het is enkel, zoals het hoort, een paar keer vertrappeld geweest. Wat met I’m New Here in retrospect een overduidelijke zwanenzang was, verwacht je met Bobby’s prestaties en songmateriaal op The Bravest Man in the Universe dat hij nog wel een paar jaar zal blijven doorgaan, ondanks dat zijn gezondheid tegenwoordig niet al te best is.

En zo verdwijnt met elke luisterbeurt I’m New Here weer een beetje meer uit het achterhoofd. De clash tussen soul en electronic is wat de albums bindt, zelfs een bepaald gebruik ervan is gelijklopend, maar de betekenis verschilt behoorlijk. Gils bijdrage is dan ook meer een knipoog dan een zinvolle bijdrage. Eigenlijk geldt dat ook voor de overige gastartiesten. Fatoumata Diawara en vooral Lana Del Rey onderstrepen onnodig het eigentijdse karakter van The Bravest Man in the Universe. Lana lijkt zoals altijd nog steeds niet ontwaakt uit haar Video Game en de Malinese Fatoumata laten zo onbegrijpelijk in het Engels opdraven, letterlijk onbegrijpelijk. Terwijl Bobby en de electronics eigenlijk al het hele verhaal vertellen. Niet zo opzienbarend, lang niet zo vooruitstrevend en zeker niet zo apart als die ene van de ander, maar gewoon intrigerend sereen, hoe die heerlijk rasp op een mooie manier die maffe bliepjes volgt. Hoe maffer de bliepjes en hoe sneller het tempo wordt opgedreven, hoe beter Bobby uit de verf komt. Across 110th Street ook altijd beter bevonden dan If You Think You’re Lonely Now - uiteraard. Al ben ik er nog niet helemaal uit of de jazzy eurodance van Love Is Gonna Lift You Up een stap te ver is, of dat ik juist een heel album van dit verlang! Misschien binnen de behoorlijk homogene context van deze plaat toch een stapje te ver, wat niet wegneemt dat zo’n album gerust mag komen! Het feit dat iets jazzy eurodance te noemen valt alleen al... Het laatste nummer zet daarvoor finaal het licht op groen, release in 2013 aub!

Los van het in het leven roepen van een nieuw subgenre, zal ook dit niet de plaat worden die Bobby Womack zijn impact geeft als artiest. Uitstekende zang en overwegend goede nummers zijn daarvoor nu eenmaal niet voldoende. Om een plek in mijn platenkast te veroveren volstaat het dan wel weer ruimschoots! ‘t Heeft lang genoeg geduurd...

dion_odinot
Prachtige recensie!

avatar van erwinz
4,5
Ik had eerlijk gezegd geen goede nieuwe plaat van Bobby Womack meer verwacht en zeker niet zo'n eigentijdse.

De volgende keer mag hij van mij best een authentieke soulplaat maken, maar voorlopig vind ik deze moderne soulplaat zeer de moeite waard.

Lees mijn volledige recensie op:
De krenten uit de pop: Bobby Womack - The Bravest Man In The Universe - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Erwin

avatar van Dreten Bukgat
luisteren

avatar van Germ
Germ (crew)
Beetje een tegenvaller dit album. Bobby Womack beschikt nog steeds over één van de krachtigste stemmen uit de soulwereld, waardoor deze plaat zeker niet slecht is. Maar ik kan echt helemaal niks met die triphop-achtige instrumentatie. Hierdoor krijgt de muziek voor mij een te klinisch geluid en dat is nou juist iets wat je niet moet hebben bij een soul plaat.

avatar van thelion
3,5
Goed een nieuw album van één van de laatste nog in leven zijnde en nog steeds muziek maakende soulgrootheden.
Maar is dit eigenlijk wel een Bobby Womack album of is dit weer een project van Damon Albarn, ik ben zelf van mening dat het het laatste betreft.
Womack zijn stem is er maar al het andere komt van Albarn af de beats, de electronica, de arragementen, de productie.
Simpel gezegd een nieuwe Gorillaz plaat met de vocalen van womack. Is daar dan iets mis mee...????
Nee niet echt want het werkt wel als je tenminste geen vergelijking met het vroegere werk van Womack gaat maken. Dit album is nu niet echt Soul te noemen het enige soulachtige aan dit album is Womacks stem die is gewoon geweldig hij is rauw en diep, maar de productie is...... niet passend bij zijn stem verwoord denk ik het best wat ik er van vind.

Goed al met al geen slecht album,maar hoop wel dat hij nog voor zijn dood (zijn gezondheid gaat ernstig achteruit de laatste tijd, en die was al niet zo best) hij nog wel met een echt eigen album komt. Voor dat eigen album heeft hij alwel een aantal nummers en de voorlopige titel van het album is The Best Is Yet To Come, hoe toepasselijk na dit middelmatige album.

3.5*

avatar van shaadiq haynes
3,0
Laat Jamie XX deze zooi ook maar remixen. Ben ik nu echt de enige die Russell's beats ongeïnspireerd en plat vindt?

Rene1979
Afschuwelijke hoes.. Maar ik ga de muziek eens goed beluisteren. Ben altijd wel groot fan geweest van Bobby.

avatar van Kos
3,5
Kos
Hm.. een track als Dayglo Reflection is geniaal. Een Jubilee is verschrikkelijk.

avatar van thomzi50
4,0
Erg fijn album, inderdaad zijn die producties wat kaal, soms zelfs bijna nietszeggend, maar wel net sterk genoeg om Womacks magnifieke stem te ondersteunen.

avatar van Dakduivel
3,5
Kos schreef:
Hm.. een track als Dayglo Reflection is geniaal. Een Jubilee is verschrikkelijk.
Inderdaad. Erg zonde om met zo'n gedrocht als Jubilee dit mooie album af te sluiten. Stupid vind ik trouwens misschien wel het beste nummer.

avatar van Angelo
3,0
Zonder meer een interessant album. Het vrij experimentele karakter en het (producers)team rondom Bobby Womack hebben een album gecreëerd waarmee hij zich als oudgediende best duidelijk kan onderscheiden van al die anderen, maar er zijn wat soulveteranen die een betere comeback hebben gemaakt. Openings- en tevens titelnummer The Bravest Man in the Universe is al meteen het meest imponerende nummer. Naast de mooie tekst is er een perfecte balans gevonden tussen vocalen en de eigenaardige productie. Alles wat volgt is vooral erg wisselend, en hier en daar is het zelfs matig.

Dayglo Reflection met Lana Del Rey is gewoon erg gaaf en hip; het wekt -bij mij tenminste- echt zo’n loungeachtig gevoel op, en de zweverige stem van Lana Del Rey levert zonder twijfel 'n meerwaarde. Fatoumate Diaware heeft daarentegen geen toevoegende waarde op Nothin’ Can Save Ya; hoe eigen ze klonk op haar eigen Fatou van vorig jaar, hoe onopvallender ze hier klinkt (volledig inwisselbaar; ze hadden net zo goed een willkeurige Malinese dame kunnen kiezen). Boeiender wordt het weer met de elektronische invloeden in Stupid, dat wellicht 't meest creatieve schepsel van The Bravest Man of the Universe is. Beduidend minder leuk zijn het suffe Love Is Gonna Life You Up (alsof het een goedkope jaren negentig productie betreft), en ook 't vreemde Jubilee. Die hebben niets op dit album te zoeken.

Na meerdere beluisteringen vind ik dat zowel de productie als Womack zijn input vanuit algemeen perspectief bekeken te vlak zijn om van een echt topalbum te kunnen spreken. Ze zijn echter op de goede weg, dus laten we hopen dat zo'n "échte" knaller van een album er volgend jaar zal komen.

avatar van Oldfart
2,5
Ik vind de productie en vooral de electronica veel te dominant t.o.v. de vocalen.
Daardoor verre van enthousiast.

avatar van tnf
tnf
Stupid hoor ik de laatste tijd weleens op meerdere internetzenders en gedeeltes van 22tracks. Het is zo'n liedje wat héél langzaam onder je huid kruipt, naarmate je het vaker hoort, wat dat misschien wel goed dat ik er ongemerkt vaak mee in aanraking ben gekomen.

In eerste instantie lijkt het 'wel aardig', maar niet meer dan dat.

avatar van Bartjeking
2,5
Helemaal eens met Oldfart! Heb je een vocalist van deze klasse en dan gooi je er deze productie overheen. In mijn ogen erg zonde en volgens mij kan dit album hierdoor de tand der tijds ook moeilijk doorstaan. Not my cup of tea dus helaas. Wel leuk dat Bobby de studio in is gedoken overigens, toch wel een held.

Meneer Bungel
Kos schreef:
Hm.. een track als Dayglo Reflection is geniaal. Een Jubilee is verschrikkelijk.
Jubilee is een afsluitertje zonder pretenties (mijn inschatting) en juist daarom wel leuk, wat er geniaal zou moeten zijn aan een DR hoor ik (totaal - uitgez. BW) niet (behalve dat LDR een ((relatief)) ongeëvenaard mooie stem heeft). Van een paar andere tracks ook wat geprobeerd, maar nee - weer verwijderd uit m'n ''!!!''-lijst...

avatar van Silky & Smooth
Bijzonder sterk album! De combinatie van de rauwe stem van Bobby Womack en de electro producties vind ik zeer geslaagd! Deze producties zijn niet te overdadig aanwezig, maar zorgen wel voor heerlijke opvulling in de pauzes tussen Bobby's vocalen.

Ook is het altijd erg fijn om Gil Scott-Heron weer even te horen!

avatar van panjoe
3,5
panjoe (moderator)
Dayglo Reflection en Stupid zijn, zoals hier wel vaker gezegd, pareltjes. De rest van het album is weliswaar niet onaardig, maar kan zich totaal niet meten met deze twee (het mag nog eens gezegd worden: uitzonderlijk mooie) nummers. Jammer.

avatar van iggy
4,0
Germ schreef:
Maar ik kan echt helemaal niks met die triphop-achtige instrumentatie. Hierdoor krijgt de muziek voor mij een te klinisch geluid en dat is nou juist iets wat je niet moet hebben bij een soul plaat.


Normaal gesproken zou ik je geheel gelijk geven. Maar vreemd genoeg vind ik het op deze plaat erg goed werken. Sta ik zelf ook van te kijken.

avatar van iggy
4,0
Grappig dat Womack het in eerste instantie helemaal niet zag zitten om in zee te gaan met de Gorillaz. Het was zijn dochter die hem uiteindelijk overhaalde om mee te doen op de Gorillaz single "Stylo" uit 2010.
In feite was Womack al met pensioen gegaan. Zijn voorlaatste plaat stamt uit 2000. En dat was notabene een kerst plaat. Nou dan weet je het wel.
Gelukkig heeft David Albarn en zijn team Womack blijkbaar weten over te halen om een gehele plaat op te nemen. En dat is meer dan uitstekend gelukt.

Tuurlijk heeft zijn stem aan kracht ingeboet door de Jaren heen. Geen heerlijk gecontroleerd gekwaak meer. Maar wat overblijft is een mooie doorleefde en gepassioneerde stem, die mij nog altijd volop weet te raken. Luister maar eens naar het prachtige What Happened to the Times. Womack krijgt geheel de ruimte en grijpt die. En zo staan er heel wat mooie en ijzersterke nummers op deze plaat. Het openings nummer is bijv van grote klasse. En vreemd genoeg werkt die electronica, hip hop, trip hop (whatever) uitstekend op deze plaat. De contrasten die er onstaan zijn juist zeer te pruimen. Een mooie warme schuurpapieren stem en de mechanische muziek. Soms opgefleurd met wat (simpel) acoustisch gitaarwerk. Het is ook allemaal mooi open gehouden. Geen volgepropt gedoe.
Alleen Love Is Gonna Lift you up en Jubilee zijn wat mij betreft ronduit pokke. De rest van de plaat is van GROTE KLASSE.

Jammer dat er geen vervolg is gekomen.

avatar van Supersid
4,0
Alle voorgaande meningen goed in mij opgenomen. Slotsom is echter simpel: dit is heel erg goed...

Gast
geplaatst: vandaag om 16:42 uur

geplaatst: vandaag om 16:42 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.