Tijd voor een vergelijkende studie. Want het is me nog niet gelukt dit album te beluisteren zonder I’m New Here van Gil Scott-Heron in het achterhoofd te houden. Als zelfs label, producersnamen en sound dezelfde zijn is dat geen wonder natuurlijk. Twee verouderde stemmen in strijd met de nieuwe electronica, maar uiteindelijk toch verre van inwisselbaar met elkaar...
Sowieso is Bobby Womack altijd meer een traditionele soulzanger geweest en dat komt ook in zijn geüpdate versie nog duidelijk naar voren. Die traditie heeft hem een aantal soul- en funkklassiekers opgeleverd, maar als je dan bekijkt welke van zijn albums je absoluut in de kast moet hebben staan als liefhebber blijft een resoluut antwoord uit. Daarvoor heeft geen enkel album globaal een grote impact gehad. Bij Gil Scott-Heron blijft eigenlijk ook een finaal antwoord uit, maar dan meer omdat meerdere platen nu een betekisvolle rol kunnen toegeschreven worden. Is het niet de definitieve klassieker Pieces of a Man dan wel een underground lieveling of een van zijn andere onbekende maar vernieuwende platen. Dat ik als soulfan alle platen van Gil Scott-Heron in de kast heb staan, en geen enkele van Bobby Womack gaat dan misschien ook net iets verder dan smaak... In dat opzicht trekken beide comebackplaten de lijn van hun voorbije discografieën door. I’m New Here ging over Gil Scott-Heron, van begin tot einde, letterlijk, tekstueel, maar zeker ook muzikaal. Wat hij nu precies in de pap te brokken had tijdens het productieproces blijft nogal onduidelijk, feit blijft dat niemand ander deze plaat had kunnen maken. Met niemand anders dan Gil Scott-Heron. Bobby Womack weet minder zijn stempel te drukken op de sound, misschien omdat hij minder specifiek een stempel heeft. Uiteindelijk had ook een andere, ietwat ouder wordende, zanger kunnen gecast worden. De authentieke soulzangers worden natuurlijk elk jaar schaarser en het leek wel te klikken met Damon Albarn tijdens Stylo, dus werd Bobby Womack de gelukkige. En waarom niet, het karakter in zijn stem is hij nooit kwijt gespeeld, het is enkel, zoals het hoort, een paar keer vertrappeld geweest. Wat met I’m New Here in retrospect een overduidelijke zwanenzang was, verwacht je met Bobby’s prestaties en songmateriaal op The Bravest Man in the Universe dat hij nog wel een paar jaar zal blijven doorgaan, ondanks dat zijn gezondheid tegenwoordig niet al te best is.
En zo verdwijnt met elke luisterbeurt I’m New Here weer een beetje meer uit het achterhoofd. De clash tussen soul en electronic is wat de albums bindt, zelfs een bepaald gebruik ervan is gelijklopend, maar de betekenis verschilt behoorlijk. Gils bijdrage is dan ook meer een knipoog dan een zinvolle bijdrage. Eigenlijk geldt dat ook voor de overige gastartiesten. Fatoumata Diawara en vooral Lana Del Rey onderstrepen onnodig het eigentijdse karakter van The Bravest Man in the Universe. Lana lijkt zoals altijd nog steeds niet ontwaakt uit haar Video Game en de Malinese Fatoumata laten zo onbegrijpelijk in het Engels opdraven, letterlijk onbegrijpelijk. Terwijl Bobby en de electronics eigenlijk al het hele verhaal vertellen. Niet zo opzienbarend, lang niet zo vooruitstrevend en zeker niet zo apart als die ene van de ander, maar gewoon intrigerend sereen, hoe die heerlijk rasp op een mooie manier die maffe bliepjes volgt. Hoe maffer de bliepjes en hoe sneller het tempo wordt opgedreven, hoe beter Bobby uit de verf komt. Across 110th Street ook altijd beter bevonden dan If You Think You’re Lonely Now - uiteraard. Al ben ik er nog niet helemaal uit of de jazzy eurodance van Love Is Gonna Lift You Up een stap te ver is, of dat ik juist een heel album van dit verlang! Misschien binnen de behoorlijk homogene context van deze plaat toch een stapje te ver, wat niet wegneemt dat zo’n album gerust mag komen! Het feit dat iets jazzy eurodance te noemen valt alleen al... Het laatste nummer zet daarvoor finaal het licht op groen, release in 2013 aub!
Los van het in het leven roepen van een nieuw subgenre, zal ook dit niet de plaat worden die Bobby Womack zijn impact geeft als artiest. Uitstekende zang en overwegend goede nummers zijn daarvoor nu eenmaal niet voldoende. Om een plek in mijn platenkast te veroveren volstaat het dan wel weer ruimschoots! ‘t Heeft lang genoeg geduurd...