Nummer drie van Bonnie Raitt. Op dit album wordt ze bij gestaan door vrijwel de voltallige crew van Litle Feat (met Lowell George die het album mede produceerde) naast Jim Keltner en Taj mahal. Het moet gezegd, het is een goede combinatie. De uitvoering van Let Me In krijgt een lekkere New Orleans ragtime versie mee, probeer daar maar eens niet met mee te zingen.
Bij de jazz/blues van Everybody's Crying Mercy is het bijna of je in een rokerige kroeg live naar de muziek zit te luisteren. Cry Like a Rainstorm is zo'n nummer dat bijzonder goed bij de stem van Raitt past, heerlijk melancholiek gezongen met schitterende uithalen, klasse.
Het is sowieso een verdienste van Raitt, de diversiteit aan muziekstijlen die ze beheerst. Heb je net naar het melamcholieke Cry Like a Rainstorm geluisterd, komt daar het vrolijk uitgevoerde Wah She Go Do overheen, waarbij je zelfs een polonaise in je eentje zoudt willen lopen bij wijze van spreken.
Haar kwaliteiten als gitarist zijn ook ruimschoots voor handen op dit album en als daar een man als Lowel George ook nog eens op meespeelt, is het wel duidelijk, wederom een kwaliteitsalbum.