menu

Silversun Pickups - Neck of the Woods (2012)

mijn stem
3,73 (114)
114 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Dangerbird

  1. Skin Graph (6:02)
  2. Make Believe (5:12)
  3. Bloody Mary (Nerve Endings) (5:09)
  4. Busy Bees (5:38)
  5. Here We Are (Chancer) (4:47)
  6. Mean Spirits (4:48)
  7. Simmer (6:49)
  8. The Pit (4:40)
  9. Dots and Dashes (Enough Already) (5:07)
  10. Gun-Shy Sunshine (5:36)
  11. Out of Breath (5:03)
totale tijdsduur: 58:51
zoeken in:
avatar van coldwarkids
4,0
Hier hun nieuwe single te beluisteren.
Silversun Pickups - silversunpickups.com

avatar van Pinsnider
4,0
Bij Swoon ging ik meteen vergelijken met Siamese Dream van de andere "SP". Een vergelijking die glanrijk werd verloren, maar dat is geen schande. Plaat was verder prima. Is dit dan de Mellon Collie..?? Het meesterwerk..?? Ben benieuwd!!

3,5
Pickups gaan stappen hier toch van de Pumpkins stijl af en gaan meer richting shoegaze. Dit concludeer ik afgaande op de eerste single Bloody Mary. Heerlijke dreamy vibe. Ik hoop dat de rest van dit album in de lijn van dit nummer ligt. Een derde album ala Carnavas en Swoon zou toch teveel een herhalingsoefening zijn geweest. Man ik heb zoveel in deze release!

avatar van LennartDG
4,5
Volledig album hier te beluisteren (enkel in doorlopend videobestand): Album Premiere: Silversun Pickups, ‘Neck Of The Woods’ - buzzworthy.mtv.com

Eerste indruk stelt me voorlopig zeker niet teleur. Ik kan er nog niet veel over zeggen - behalve dan dat Mean Spirits me meteen aanspreekt en dat The Pit aardig wat Depeche Mode lijkt te bevatten - maar ik denk dat ik deze de komende weken heel vaak ga opleggen. Nu hou ik een eerste score nog op 4, maar ik gok dat dat nog zou kunnen stijgen. Of dalen, wie weet.

Heel vernieuwend is deze Neck of the Woods alvast niet. Aan de oude SSPU-formule is bitter weinig gesleuteld. Er zijn wel enkele nummers (Bloody Mary en The Pit komen direct bij me op) die van de norm afstappen, maar zulke waren er op de vorige platen ook. Vooral weer de oude Silversun Pickups dus, maar dat had ik eerlijk gezegd niet anders gewild. Het over een compleet andere boeg gooien kan mee- maar ook sterk tegenvallen en er zit zeker nog geen slijt op hun stijl.

Tommyboy
LennartDG schreef:
Volledig album hier te beluisteren (enkel in doorlopend videobestand): Album Premiere: Silversun Pickups, ‘Neck Of The Woods’ - buzzworthy.mtv.com

Eerste indruk stelt me voorlopig zeker niet teleur. Ik kan er nog niet veel over zeggen - behalve dan dat Mean Spirits me meteen aanspreekt en dat The Pit aardig wat Depeche Mode lijkt te bevatten - maar ik denk dat ik deze de komende weken heel vaak ga opleggen. Nu hou ik een eerste score nog op 4, maar ik gok dat dat nog zou kunnen stijgen. Of dalen, wie weet.

Heel vernieuwend is deze Neck of the Woods alvast niet. Aan de oude SSPU-formule is bitter weinig gesleuteld. Er zijn wel enkele nummers (Bloody Mary en The Pit komen direct bij me op) die van de norm afstappen, maar zulke waren er op de vorige platen ook. Vooral weer de oude Silversun Pickups dus, maar dat had ik eerlijk gezegd niet anders gewild. Het over een compleet andere boeg gooien kan mee- maar ook sterk tegenvallen en er zit zeker nog geen slijt op hun stijl.


Ben ik het grotendeels mee eens, plaat is besteld en zal nog vaak opliggen de komende weken! Als ik er ééntje moet uitkiezen is het zeker Mean Spirits, de vette gitaren waar ik zo van hou bij SSPU komen hier weer fantastisch uit de verf, echt een topnummer (en topplaat)!! 5*

avatar van Gringo_m
4,5
Silversun Pickups werd ooit getipt door mede gebruiker Starsailor en daar ben ik hem nog steeds dankbaar voor.
Kwa sound is het gelukkig zoals SSPU is en hoort te zijn maar het niveau van deze 3e is vele malen hoger dan de vorige 2.
Bijna elk nummer heeft als basis een uptempo beat/groove met daarom heen rustige passage's om vervolgens via de basis naar heftige uitspattingen te gaan zoals we gewend zijn maar hier wel heel erg goed worden gedaan.
De single Bloody Mary is zeker niet representatief voor de rest van het album.
Hoogtepunten voor mij nr 4 t/m 9, hier wordt je meegesleurd in een achtbaan van gitaren, zang en vooral rollende drums.
Jammer dat er af en toe gebruik is gemaakt van drum computers.
Gun-Shy is een opvullertje maar Out of Breath sluit de cd waardig af.
Met deze cd in de auto zal je altijd te vroeg aankomen, maar of dat zonder bekeuring is .....

avatar van Matthijs72
5,0
Out of Breath is zoveel meer dan een waardig afsluiter, wat een fantastisch nummer, misschien wel het meest representatief voor het huidige SSPU geluid, melodieus, tegendraads, rossen op gitaren, jemig wat hou ik hier van. Mean Spirited is nog een versnelling hoger. De meeste nummers zijn aardig vol en druk, maar toch komt over het algemeen dit album minder volgeplamuurd over dan Swoon. Gaat deze dan echt ook naar 5* , net als Carnavas?

avatar van Zeedeveel
4,5
De ene dag vind ik deze cd geweldig de andere dag kan hij toch niet tippen aan Carnavas. Ik vrees dat het nog wel even duurt voordat ik echt een menig over Neck kan vormen.
Maar slecht is hij zeker niet.

5,0
hier wacht ik nu al zo lang op!

5,0
het beste om dit album te beschrijven is: het klinkt als een hele goeie horror film, heerlijk vaag, vette dromerige gitaren, de rauwe aparte stem van de zanger, en heerlijk lange nummers, deze gata niet snel vervelen.

avatar van evil23
4,0
Wat voor muzikaal mysterie gaat er schuil achter de verlichte gordijnen van dit huiveringwekkende huis?
Enigzins gespannen verwijder ik haastig het gesealde folie van de digipack, en word geconfronteerd door een sticker van Silversun Pickups. Het grijze schijfje laat zich na meerdere keren te zijn afgespeeld uiteindelijk pas echt diep in de innerlijke rock ziel kijken. De duistere vocalen zijn angstaanjagend, drumpartijen worden afgevuurd als mitrailleurschoten, krachtige gitaren vliegen over en weer door de speakers, de bas is spookachtig, en de keyboards met een mysterieus klanktapijt complementeren het geheel. Dit alles opgenomen en loepzuiver gemixt door de vakkundige producer Jacknife Lee. Swoon was een keigoed album, maar met het nieuwste wapenfeit Neck Of The Woods overtreft de band zichzelf.

avatar van coldwarkids
4,0
Hier heb ik zo lang op zitten wachten.. wat een aparte gave stem heeft die zanger zeg :O
Qua productie had het best op Carnavas mogen lijken. Die uithalen van die zanger zijn zo briljant. Geweldige band. Heel apart en origineel geluid.

3,5
Het album lijkt zo op het eerste gehoor in het verlengde te liggen van een nummer als Panic Switch. Leunend op nerveuze riffs en benauwde tempowisselingen. Laat ik Panic Switch nu ook een van de hoogtepunten op de vorige plaat vinden. Toch hoor ik ook weer nieuwe geluiden. Bloody Mary is een echt sfeernummer. Zelden zo tot rust gekomen op Silversun Pickups. Zo vroeg na de release heel moeilijk om iets te zeggen over de kwaliteit van dit album t.o.v. de vorige werken. Carnavas was een fantastisch debuut, maar wat mij betreft niet onovertrefbaar. Swoon was een veilige, maar ook heel fijne opvolger. Wat ik in ieder geval hoor op Neck of the Woods is een frisse wind. De nummers leunen veel minder op distortion en hebben meer variatie. De zanger durft zijn stem anders te gebruiken, wat de luisterbaarheid ten goede komt. De drummer speelt wat minder robotisch dan voorheen. De songs zijn vaak ook erg interessant qua structuur. Lekker afwijkend. Ik heb zo'n vermoeden dat SSPU hier voor de derde maal op rij een geweldige plaat afleveren, waarbij zij zich voor het eerst durven te onderscheiden van invloeden als Smashing Pumpkins en My Bloody Valentine.

avatar van heavenmotel
4,5
En we starten na 5 volle luisterbeurten met 4,5. Me like it a lot

avatar van heavenmotel
4,5
Voorlopig het album van 2012...

avatar van Pinsnider
4,0
Na alle lyrische berichten hierboven ben ik er vandaag eens uitgebreid voor gaan zitten. Ook bij mij hoge verwachtingen, maar die worden na twee volledige luisterbeurten helaas (nog) niet ingelost. Het is naar mijn idee een zeer solide plaat, met fijne momenten, maar hij pakt me niet zoals de vorige. Hierboven wordt geopperd dat het allemaal in het verlengde van Panic Switch zou liggen, maar zo lekker moddervet wordt het naar mijn smaak nergens. Ik begin dan ook een stuk voorzichtiger. Uitschieter is voor mij Simmer.

avatar van nightfriend
4,5
Mijn eerste echte kennismaking met de band, eerder alleen eens een losse track of zoiets gehoord. Maar dit bevalt goed, zeker een van de sterkere albums van dit jaar en het is zeker een uitnodiging om de twee voorgangers ook snel te gaan beluisteren.

5,0
jammer dat je hier geen like knop hebt ben het het met bijna alle bovenstaande eens.

avatar van Pinsnider
4,0
Na nog een paar keer luisteren:
zeer zolide plaat met naar mijn mening drie absolute uitschieters (eerste nummer, laatste nummer en nummer middenin, dus uitstekend gekozen) en voor de rest kwalitatief zeer aardige liedjes. Dan kom ik op 4*.
Ik vind het verder leuk om te horen dat de mannen en dame steeds meer eigen smoel krijgen, al krijg ik bij Simmer nog wel het gevoel dat het een nummer is dat de grote kale opperpompoen zelf dolgraag had willen schrijven voor Zeitgeist (klinkt een beetje als Starz 2.0).

avatar van roxyatbatb
3,5
Ik snap niet dat iedereen zo positief is over deze plaat.. Ik ben er sinds dag een al bij wat hen betreft en de eerdere platen waren echt beter dan deze.. Deze plaat komt op mij over als een snel geschreven plaat. In een interview hoorde ik dat Bloody Mary een oud nummer is, en dat nummer is dan ook verreweg het beste van de plaat, de rest valt me tegen.. Maar omdat het SSPU is 3,5*

avatar van coldwarkids
4,0
Ik vind de nummers anders wel goed in elkaar zitten hoor.. ik hoor juist wel dat er veel tijd ingestoken is.

avatar van Koston
3,0
Tjonge wat een flauwe plaat. Waar is die rauwe emotie van hun eerste plaat? Dit klink allemaal zo gemaakt, gelikt en volledig zielloos. Weer een band die kiest voor een overproducete sound waarvan geen enkel greintje geloofwaardigheid en frisheid overblijft. Dit komt niet meer goed

Ik zet ondertussen nog eens "Lazy Eye" om te horen hoe het ooit was...

avatar van roxyatbatb
3,5
coldwarkids schreef:
Ik vind de nummers anders wel goed in elkaar zitten hoor.. ik hoor juist wel dat er veel tijd ingestoken is.


Heb je het oude werk al eens gehoord? Dat is zoveel beter, omdat het vrij simpel gehouden wordt, maar toch voortgang boekt.. Als je de basslijn van 'growing old is getting old' vergelijkt met die van 'mean spirits', zul je horen dat de laatst genoemde opgedrongener klinkt dan het oude nummer, en zo zit het met al hun oude werk ten opzichte van dit album..

avatar van coldwarkids
4,0
Zeker ken ik het oude werk.. zit inderdaad makkelijker in elkaar. Maar nu proberen ze gewoon te experimenteren en dat pakt gewoon goed uit. Je hoeft het niet altijd persee makkelijk te houden. En in het nummer Here We Are (Changer) zit ongeveer bij de 2 min een baslijn. en die is bijna precies hetzelfde als Growing Old Is Getting Old

avatar van Shinobi
3,5
Ik kende de Silversun Pickups vanwege Rusted Wheel die in de film Another Earth te horen was en min of meer in een impulsieve bui hun nieuwste album maar eens gaan beluisteren en het klinkt op zich wel aardig moet ik zeggen.

De uitschieters zijn voor mij toch de laatste twee tracks.

Voor nu 3,5 sterren.

avatar van Matthijs72
5,0
Het is niet eens dat het allemaal nou zo heel ingewikkeld is, maar het is vaak zo precies goed . Neem nou Here We Are, 3 minuten lang worden de instrumenten zo mooi mogelijk bespeeld, op 3:18 ineens 1 dik distorted akkoord wat zo'n nummer van heel goed naar briljant tilt. Zo'n uithaal in Busy Bees van die zanger aan het eind van de zin Why can't I wait for a little bit, brrrr...

avatar van stoepkrijt
4,5
Soms hoor je een album voor het eerst en heb je er meteen een goed gevoel bij: Je geniet er direct met volle teugen van, omdat het ongelofelijk lekker klinkt en tegelijkertijd weet je dat die heerlijke sound niet ten koste is gegaan van de kwaliteit. Dat hoor je meteen. De laatste keer dat ik dat gevoel heb gehad was bij In Rainbows. De laatste keer daarvoor was bij Sleeping with Ghosts van Placebo, hoewel het daar eigenlijk alleen voor de eerste helft gold. Dat is inmiddels alweer anderhalf jaar geleden. Aan Neck of the Woods de eer om zich aan dat rijtje toe te voegen.

Dit album heb ik pas een keer in zijn volledigheid geluisterd, maar ik ben er nu al weg van. Deze alternatieve rock is erg luistervriendelijk en heeft veel meer te bieden dan alleen de typische rockinstrumenten en -sound. Bloody Mary doet namelijk sterk aan MGMT denken en Here We Are heeft zelfs wat weg van triphop.
Deze muziek is geladen met energie en kracht als dat kan, maar ook met subtiliteit en sfeer als dat nodig is. Een mooie combinatie die ik niet zo snel had verwacht bij zo'n kenmerkende stem als deze, die zich juist perfect leent voor de wat simpelere, luchtigere electropop. Gelukkig heeft deze muziek veel meer inhoud en heeft deze band een heel volwassen geluid.

Neck of the Wooods durf ik nu al te bestempelen als een van de beste allbums van het jaar 2012 (tot nu toe), maar of deze plaat dat niveau weet vast te houden weet ik nog niet. In Rainbows en Sleeping with Ghosts staan op 5 en 4,5 sterren, dus als dit album zich daaraan kan blijven spiegelen zie ik de toekomst van dit album rooskleurig in.

avatar van stoepkrijt
4,5
Neck of the Woods is het derde album van deze vierkoppige band uit Los Angeles. Dit album staat vol alternatieve rocknummers met flink wat pit en volume, zo hier en daar ondersteund door een flinke dosis elektronica. Een fijne toevoeging, die in sommige nummers voor de kers op de taart zorgt en in andere gevallen zelfs het hele nummer draagt. Neck of the Woods is een vlot album, dat het goed zal doen bij liefhebbers van alternatieve rock, maar biedt genoeg variatie om ook andere muziekliefhebbers tevreden te stellen.

Dit album opent met een langgerekt intro waarin na een minuut de eerste synthesizertonen invallen. Donker, spannend en een tikkeltje onheilspellend. Het zet meteen de toon voor het album dat volgt. Het refrein van opener Skin Graph knalt er meteen goed in en zanger Brian Aubert kan meteen flink wat volume uit zijn stem trekken. Een stevig begin, hoewel het nummer ook een mooi rustpunt bevat voordat het refrein weer terugkeert.

Make Believe is een wat ‘puurder’ rocknummer, omdat de synthesizer even naar de achtergrond is geschoven. Het bezwerende gitaarloopje in de intro brengt meteen een spannende sfeer met zich mee die het hele nummer blijft aanhouden. Dit is een van de stoerdere nummers van het album, zeker wanneer vanaf ongeveer 3 minuten de gitaar even in de spotlights wordt gezet. Beheerst gitaargeweld zoals dit kan ik wel waarderen.

En dan komt de synthesizer weer terug. En hoe! Dit is bijna geen rock meer, dit is elektronica. Bloody Mary (Nerve Endings) had zo een nummer van MGMT kunnen zijn. Dit is zonder enige twijfel het meest aanstekelijke nummer van het album en dat komt voornamelijk door het heerlijke refrein. Het mag dan misschien een buitenbeentje zijn, doordat dit nummer wel erg veel op de synths leunt, maar Bloody Mary is zonder twijfel één van de sterkste nummers van dit album.

Die intro! Ik krijg er maar geen genoeg van. Gelukkig blijft dit gitaarloopje nog lang doorklinken tijdens Busy Bees, het vierde nummer van dit album. Het rustige en beheerste gitaarspel bevalt me uitstekend en zorgt voor een fijn contrast met het hardere spel in het refrein. Pas als tegen het einde van het nummer het gitaarloopje uit de intro weer opduikt valt op hoeveel dit nummer aan kracht en volume heeft gewonnen gedurende de laatste 4 minuten. Busy Bees is toch een behoorlijke knaller!

Noemde ik Bloody Mary een buitenbeentje? Dít is pas een buitenbeentje: Here We Are (Chancer) heeft meer met triphop van doen dan met rock of synthpop en steekt daardoor behoorlijk af bij de rest van dit album. Is het daardoor ook meteen een ongenode gast? Absoluut niet! Here We Are brengt wat rust in de tent en dat is nodig ook. Zeker als je weet wat je nog te wachten staat. En bovendien: Dit is gewoon een bloedmooi nummer.

Mean Spirits is het prijsnummer van Neck of the Woods. Dit nummer bevat zoveel kracht en venijn dat de gemiddelde hardrockband er jaloers op zou worden. In het eerste couplet is het venijn in de gitaar al duidelijk hoorbaar. Je zou bijna bang worden van het idee dat er nog een refrein aan zit te komen. Dat refrein knalt er dan ook genadeloos hard in. Oké, dit heeft natuurlijk niks met hardrock te maken, maar knallen doet het zeker. De eerste 4 minuut 20 van Mean Spirits zijn al geweldig, maar dan is de koek nog niet op. Er volgt nog een instrumentaal toegift van een halve minuut. Heerlijk!

Het kruitvat is al ontploft, terwijl er nog een half album te gaan is. Die tweede helft is dan ook een stuk minder gepeperd (en minder goed, naar mijn mening), maar is nog altijd erg sterk. Simmer is het langste nummer van deze plaat en kan het zich dan ook veroorloven om langzaam op gang te komen. Jammer, maar gelukkig maakt het refrein een hoop goed. Aubert’s zang klinkt wel wat tam, maar de backing vocals compenseren een hele hoop.

Met The Pit staat er weer een van de beste nummers van dit album voor de deur. Voor het eerst klinkt er iets zeurderigs door in de stem van Aubert, iets wat ik gek genoeg als positief ervaar. Het doet me aan Brian Molko (zanger van Placebo) denken en het bevalt me wel. Ook dit nummer heeft weer een superaanstekelijk refrein, terwijl dat refrein eigenlijk maar weinig om het lijf heeft. De enige muziek die je hoort is een simpel drumritme en een gitaar die elke vier maten een akkoord aanslaat. Dat het refrein tóch zo catchy is, is te danken aan de zang. Niet alleen de zang van Aubert, maar vooral de backing vocals van Nikki Monninger zijn erg sterk.

Dots and Dashes (Enough Already) spreekt me vooral aan vanwege de tekst. Dit album bevat sowieso veel sterke teksten, al zijn ze lang niet allemaal even duidelijk. De meeste teksten laten genoeg ruimte over voor eigen interpretaties en invullingen. Dots and Dashes gaat over iemand die op het punt staat het slechte pad op te gaan. I just saw innocence spinning around. Should I step in and burn it all down? geeft de kern van de tekst (en daarmee misschien ook wel de boodschap) van dit nummer weer en is een van mijn favoriete zinnen van dit album.

Het volgende nummer is het zwakste nummer van Neck of the Woods. Het doet pijn om te zeggen, maar er moet er nu eenmaal één de slechtste zijn. Deze twijfelachtige eer valt ten deel aan Gun-Shy Sunshine, maar een slecht nummer is het eigenlijk niet. Net als in The Pit is de zang hier wat zeurderig en qua stijl wijkt dit nummer toch enigszins af van de rest. Het doet een beetje psychedelisch aan, al blijft het wel duidelijk Silversun Pickups die we hier horen.

De afsluiter Out of Breath begint lekker onheilspellend en dat mag wel weer eens. Dat spannende sfeertje is een paar nummers weggeweest en ik kan wel zeggen dat ik dat gemist heb. Dat onheilspellende wordt na bijna 2 minuten weer omgeruild voor een wat ruiger geluid en zo ontpopt dit nummer zich als een typisch Pickups-nummer. Dat komt ook doordat Brian Aubert in het refrein weer eens voluit zingt. Out of Breath is een waardig nummer om dit album mee af te sluiten.

Na deze elf nummers is het tijd om de balans op te maken: Neck of the Woods staat vol met sterke songs en bevat eigenlijk geen zwakke broeders. Gun-Shy Sunshine is het enige nummer dat moeite heeft om het niveau van de rest bij te benen, maar haalt nog steeds een aardig niveau. De andere nummers zijn dan ook wel vreselijk sterk met Bloody Mary, Busy Bees, Mean Spirits en The Pit als positieve uitschieters.
Silversun Pickups heeft een duidelijk eigen geluid en ook de songs op dit album vormen een hechte eenheid. Toch is er op Neck of the Woods ook ruimte voor wat afwisseling. Zo staan er op dit album zowel nummers die door elektronica worden gedomineerd (Bloody Mary) en pure rocknummers (Make Believe, Mean Spirits). En dan is het buitenbeentje Here We Are er ook nog!
Voor mij is het overduidelijk: Dit album is nu al een van de beste albums van 2012 en zal dat aan het eind van het jaar ongetwijfeld nog steeds zijn. Voor iedereen die alternatieve rock een warm hart toedraagt is Neck of the Woods een absolute aanrader!

avatar van west
4,0
Opvallend dat bij dit album tot dit bericht alleen reacties uit de eerste releasemaand staan. En dat terwijl dit toch zo'n geweldig album is. Ik had ze op 'mijn lijstje' staan, ook omdat hun vorige 2 albums en dan vooral het debuut mij zeer bevielen.

Ook op Neck of the Woods komen the Silversun Pickups weer met afwisselende indierock, dit keer regelmatig overgoten met een fraaie electrosound. De productie is - ook daardoor - wat minder rauw dan de vorige albums. Normaal vind ik dat jammer, maar hier niet. Dit album heeft namelijk een werkelijk prachtige enigzins warme sound. De muziek springt regelmatig alle kanten op, ook binnen nummers: van mooi naar hard, van zoet naar rauw. Maar wat blijft is die sound.

Ik werd gelijk al gegrepen door de briljante opener Skin Graph, waar al het goede van dit album is terug te vinden. Het grappige is dat ik bij de zangstem op dat nummer in eerste instantie moest denken aan Scritti Politti (uit de 'electronische jaren '80), later heb je bij vlagen toch meer associaties met muziek als die van (de 'jaren 90') Radiohead en natuurlijk the Smashing Pumpkins. Vandaar ook dat het door de electronica dus soms iets meer electro klinkt. Met de nadruk op soms.

Andere sterke nummers zijn het 'hardere' Busy Bees, het fantastische Mean Spirits, het meer electronische The Pit en na vaker draaien het mooie Here We Are (Chancer). Maar zoals anderen ook al aangaven: er staat geen minder nummer op dit fantastische album. Eén van mijn favoriete albums van 2012!

avatar van starsailor
2,5
Gringo_m schreef:
Silversun Pickups werd ooit getipt door mede gebruiker Starsailor en daar ben ik hem nog steeds dankbaar voor.


Ere wie ere toekomt.
Wij geven elkaar regelmatig tips, maar kan me niet voorstellen dat ik jou deze band ooit getipt heb.
Ik ken deze band niet en moet ook eerlijk bekennen dat, na een aantal luisterbeurten van dit album, ik het ook nooit zal tippen aan wie dan ook. Not my cup of tea.

avatar van Cor
3,5
Cor
Kijk, dit nou een rockplaat met wat extra's. Mooie arrangementen, goede melodieen, maar vooral een hele dynamische plaat. Ik kende dit nog niet, maar het kan mijn goedkeuring wel wegdragen, dit Silversun Pickups. Eén van de leukere rockplaten van dit jaar.

avatar van Pinsnider
4,0
Voor een niet te versmaden prijsje toch de plaat aangeschaft en nu hij een paar keer achter elkaar de huiskamer van geluid heeft mogen voorzien moet ik tot de conclusie komen dat dit toch wel een bijzonder coherent en sfeervol werkje is. Wat me nu vooral opvalt is dat de hoes perfect de sfeer van de plaat weet te raken. Zeer intrigerend, die duistere foto van dat huis met die donkere lucht en de lampen aan. Er lijkt iets onderhuids te zitten en laat dat nou ook het gevoel zijn als je deze plaat vaker luistert. Leuk, dat platen van deze mannen+dame zich toch steeds blijven ontwikkelen na meerdere luisterbeurten!!

avatar van Matthijs72
5,0
1 losse nieuwe single:

Cannibal

Kippenvel, beste track sinds Lazy Eye, zeker als het nummer na een dikke minuut echt op gang komt, meer meer meer alstublieft

Gast
geplaatst: vandaag om 10:22 uur

geplaatst: vandaag om 10:22 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.