Ik heb deze eindelijk eens aan een luisterbeurt onderworpen.
De verhalen zijn waar: Echt een hele vage plaat.
De schijn wordt aanvankelijk goed opgehouden. Mick heeft z'n maniertjes live al aardig onder controle en het gekrijs valt eigenlijk best mee, maar vooral Keith is echt amper te horen in de mix.
Het zijn de studio-nummers waarop het gekrijs het meest irriteert (je hoort dus gewoon van een band keer op keer hetzelfde gekrijs door die liedjes heen lopen, echt!). Mick's stem klinkt daarop dus ook iets meer amateuristisch en de band klinkt daarop nog minder rauw. Het is overduidelijk een paar jaar eerder opgenomen dan de echte live-opnames (waarvan ik de 'echtheid' betwijfel, maar goed...).
Waarschijnlijk hadden ze niet genoeg live-opnames van dezelfde kwaliteit om er een lp mee te vullen, dus deden ze dit maar...
.
De studio-nummers zijn zonder gekrijs overigens op de More Hot Rocks-verzamelaar te vinden.
De live-opnames zijn degelijk. Je moet je daarbij wel voorstellen dat dit misschien het eerste live-album in het rocktijdperk was, dan valt er mee te leven. Maar de bedoeling achter deze release (en -zeker bij de remaster- het ontbreken van enige oprechte informatie over de geschiedenis van dit knip -en plakwerk 40 jaar na data) steekt me.
Een album om de Stones-collectie mee aan te vullen. Niets meer.