Animal Collective zou Animcal Collective niet zijn als ze niet zouden verassen. Al jaren wordt het Amerikaanse collectief gezien als een van de meest experimentele en vernieuwde bands uit het indielandschap. Het is een band die eigen grenzen weet te verleggen en met iets nieuws weten te komen. Merriweather Post Pavillion was drie jaar terug het langverwachte doorbraakalbum én een internationaal succes. Inmiddels is de band weer herenigd als viertal en dus slaat de band uit Brooklyn op Centipede Hz weer een nieuwe weg in.
Máár waar leid dat nieuwe pad ons ditmaal heen? Centipede Hz is een avontuurlijke plaat geworden waarin het experiment de overhand neemt. Je kan dus zeggen dat Centipede Hz meer neigt naar het solowerk van Avey Tare (experimenteel) dan dat van Panda Bear (die meer vage en mooie liedjes maakt). Goed, Animal Collective klinkt weer compleet ongrijpbaar en eigenzinnig. "Hoera!" hoor ik u al denken, maar helaas brengt dat dit maal wel een kanttekening met zich mee. Hoe uniek en onnavolgbaar Animal Collective ook mag zijn, op Centipede Hz klinkt deze band toch vooral als een kopie van zichzelf. De plaat klinkt nerveus en ik hoor dit maal te veel artistiek geneuzel. Natuurlijk zijn bands die de artistieke grenzen opzoeken tof, maar je kan er ook in doorstijgen. Het maakt van Centipede Hz een moeilijk volgbaar album, die veelal leunt op de volgepropte en geluidsgolf van artistieke bliepjes, piepjes en tikjes. Het kwartje wil maar niet vallen. Er zijn op Centipede Hz te weinig goede liedjes, en te veel vage en opvullende drukke geluiden om mij te overtuigen. Toch maken de nummers 'Today's Supernatural' 'Monkey Riches' en het geweldige Pulleys Centipede Hz de plaat nog enigszins de moeite waard.
Op Merriweather Post Pavillion was de balans tussen experimenteel en liedjes perfect in balans. Het leverde tal van prachtige liedjes op. Op Centipede Hz is alles meer vorm dan inhoud.
van:
http://daanmuziek.blogspot....