En wederom doet ze het, net als haar vorige 3 albums is dit weer een geweldig Bluesy Soul album waarbij Bettye's haar rauwe / heese stem op de voorgrond staat en de instrumentatie daaraan ondergeschikt is.
66 is ze al of pas, maar waar de meeste soul diva's van weleer absoluut niet meer kunnen tippen aan hun werk uit vroeger jaren (uitzonderingen daar gelaten natuurlijk oa Candi Staton, Mavis Staples en Betty Harris) lijkt het wel of Bettye steeds beter word, ze houd iig het hoge nivo vast waarmee ze in 2005 haar "comeback" album I've Got My Own Hell To raise opnam.
Net als op haar vorige album (Interpretations: The British Rock Songbook 2010) staan op dit album ook alleen maar covers, maar de manier waarop Bettye de nummers volledig naar haar hand zet zorgt er voor dat de nummers een nieuwe identiteit krijgen.
De instrumentatie is bijzaak , maar zeer subtiel met niet meer dan wat ritme gitaar, slagwerk en toetsen zorgt el wel voor dat er een sfeer gecreëerd word die een beetje misterieus aandoet.
Het album is een ware ode aan de Soul.
Een album wat onder je huid gaat zitten en lekker duister, rauw en puur is.
Als je haar albums I've Got My Own Hell To Raise (2005), Interpretations: The British Rock Songbook (2010) en deze samen neemt begint het te lijken dat Bettye Lavette bezig is met haar eigen versie van Johnny Cash zijn American Recordings. Van mij mag ze hier nog heel lang mee doorgaan.