menu

Editors - The Back Room (2005)

mijn stem
3,87 (1343)
1343 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Kitchenware

  1. Lights (2:33)
  2. Munich (3:47)
  3. Blood (3:29)
  4. Fall (5:07)
  5. All Sparks (3:34)
  6. Camera (5:03)
  7. Fingers in the Factories (4:15)
  8. Bullets (3:10)
  9. Someone Says (3:13)
  10. Open Your Arms (6:02)
  11. Distance (3:40)
  12. Let Your Good Heart Lead You Home * (4:38)
  13. You Are Fading * (4:30)
  14. Crawl Down the Wall * (3:34)
  15. Colours * (3:52)
  16. Release * (5:44)
  17. Forest Fire * (3:01)
  18. French Disko * (2:25)
toon 7 bonustracks
totale tijdsduur: 43:53 (1:11:37)
zoeken in:
avatar van TEQUILA SUNRISE
4,5
Is een geweldig debuutalbum die ik nog met enige regelmaat opzet, de band nog nooit live gezien, maar weet wel dat ze live erg goed zijn. Hoe zal het prijsnummer Open Your Arms dan live wel niet klinken? Wat een intensiteit in dat nummer!

avatar van Rick T
4,0
Ahhhh nostalgisch deze. Toch mooi hoe een album dat eigenlijk in mijn ogen 4 sterren verdiend, in 2005 tijdens een persoonlijk moeilijke tijd echt constant op repeat stond. Had ik toen gestemd, dan was het waarschijnlijk mijn favoriete album ooit, haha. Maar goed, het was nostalgisch deze nog eens terug te luisteren. Naast de bekende pareltjes Munich, All Sparks en Blood, bezorgden Open Your Arms en Distance me weer kippenvel.

Blijft een heerlijk debuutalbum dit.

avatar van Man of Sorrows
5,0
Na veertien jaar moet deze nog steeds eens in de 4/5 maanden worden gedraaid. En dan krijg ik meteen zin om al mijn oude cd's van onder het stof te halen, want was is dit herkennen, erkennen en genieten. Chris Urbanowicz is een held.

avatar van Marco van Lochem
4,0
Editors, dus zonder “the”, werd in 2002 opgericht in Birmingham en brachten hun debuutalbum “THE BLACK ROOM” uit op 25 juli 2005. Zanger Tom Smith is de man die de sound van Editors met zijn karakteristieke stem een geheel eigen geluid geeft. Hij is samen met bassist Russel Leeth de 2 leden die vanaf het begin lid zijn gebleven van het Engelse 5-tal. De stijl van Editors is Engelse, new-wave-achtige pop/rock met een grote aandacht voor de melodie. Van dit album verschenen in Engeland 4 songs op single, waarvan “MUNICH” als re-issue in 2006 het succesvolste was. Deze single bereikte de Engelse top 10. Naast de stem van Smith is ook het gitaarwerk van Chris Urbanowicz prominent aanwezig. Heerlijke riffs, prachtig geluid! Ruim 43 minuten heerlijke muziek en het succes van “THE BLACK ROOM”, platina in Engeland, werd succesvol vervolgd met album #2 ”AN END HAS A START”. Op dit album staat onder andere de Editors klassieker “SMOKERS OUTSIDE THE HOSPITAL DOORS”. Twee jaar geleden verscheen album 6, “VIOLENCE”, een album waarop minder gitaarwerk te beluisteren is. Editors heeft zich in de afgelopen 15 jaar ontwikkelt als een vaste waarde binnen de zogenaamde Britse indie-muziek, ze zijn regelmatig hoofdacts op grote festivals en treden ook dit jaar weer regelmatig op. Afgelopen week traden ze nog op in Berlijn en 6 van de 11 songs op “THE BLACK ROOM” stonden op de setlist, wat duidelijk maakt dat dit album ook voor de heren zelf een zeer belangrijke, gewaardeerde plaat is geworden en derhalve is de classificatie van “klassieker” op zijn plaats!

avatar van Slowgaze
4,5
Je hebt de albumtitel bijna goed, Marco.

DeMeine
JVT schreef:
Wat is Fall toch een prachtnummer!! ? Genieten


Het mooiste nummer van dit album, samen met All Sparks en Camera.

avatar van VanDeGriend
3,0
Toen deze plaat, Editors - Back Room uit kwam, had ik hem op dag 1. Met extra CD. Zo fijn. Een plaat die aansloot bij de 80’s wave van U2, Echo, Comsat Angels , Chameleons enzo. Ik was instant retro fan. De CD uitgave met weer een andere bonus disc, kocht ik ook.

Daarna kwam album twee en een optreden in 013. Dat album vond ik ok maar dat optreden een beetje Kensington. 20 keer het zelfde lied met een andere tekst. Zo leek het, al kan dat ook aan het bier gelegen hebben. Anyway, gezellige avond, kater, maar het optreden zelf vond ik weinig aan.

Trouw de opvolgende cd’s gekocht maar daar zaten, los van het eenvormige, voor mij echte missers tussen. Ondertussen verkocht de band Ziggodome uit en toen m’n zusje, groot fan, kaartjes had voor een “kleinschalig” optreden in de HMH, ben in weer meegegaan. Ook vanwege alle verhalen over de geweldige live act die ze (zouden) zijn.

Lang verhaal kort. Ik heb de platen van het voorprogramma gekocht (Public Service Broadcasting) en me voorgenomen echt nooit meer naar Editors concerts te gaan.

En toen kwam die plaat die ik zo leuk vond op wit vinyl uit. En net zoals ik misschien ooit nog de eerste plaat van het deplorabele Coldplay koop, kocht ik het debuut op lp. Natuurlijk vooral om de lokale platenagrarier te steunen maar ook omdat ik dacht...de band is flauw maar die eerste plaat was top.

Nou, ook dat is bij hernieuwde kennismaking niet zo. Het doet me helemaal niks meer. In vergelijking met al die referenties die me destijds deed besluiten A Back Room te kopen, slaat het behoorlijk dood. Heus niet echt vervelend om naar te luisteren en een echte miskoop is het niet. Maar zodra hij 50 euro doet op discogs, is ie pleitte. Dan heb ik de cd nog om dit uiteraard moment gebonden oordeel opnieuw te toetsen.

avatar van Man of Sorrows
5,0
Altijd oppassen met het moment gebonden oordeel. Tezelfdertijd omvat dit oordeel misschien wel een onbewuste teleurstelling dat 'jouw band' niet is geworden wat je ervan ver/gehoopt had. Editors is al jaren niets meer maar in mijn wereld staan songs als Fall, Camera, Distance en eigenlijk gewoon deze volledige LP nog steeds overeind.

Jouw ervaring heb ik dan weer met het door jou genoemde Comsat Angels; zo een band die ik vroeger vaak beluisterde en die me nu geen moment meer kan boeien, dus we delen ergens wel eenzelfde smart. En vroeg of laat gooi ook ik dat soort bands eens in de herkansingstrommel.
Voor mij speelt vooral het gepingel van Urbanowicz dat deze plaat naar zeer grote hoogtes stuwt.

avatar van Bosdavid
3,5
Indertijd gekocht tijdens een vakantie in Cornwall, naar aanleiding van een nieuwsgierig makend interview en een goede recensie in Oor. -Vreemd eigenlijk hoe men met een goede recensie doelt op hetgeen dat beschouwd wordt, terwijl je uit de bewoording zou kunnen opnemen dat de recensie zelf goed geschreven werd. Maar dat terzijde.

Gedurende die vakantie heb ik het album behoorlijk plat gedraaid , tezamen met mijn zusje -we hadden als gezin immers één discman, dus we deelden de tijd tussen dit The Back Room en System Of A Downs Mezmerize, dat zij gekocht had. Waarbij we ook afwisselenden wie via de (in volume regelbare) koptelefoonuitgang gebruikte en wie de line-out (met lager en vast volume). Een iPod Photoshop van mijzelf zou een maand later volgen. Maar ook dat terzijde.
Thuisgekomen bleek een van mijn beste vrienden ook deze plaat gekocht en enthousiast beluisterd te hebben. Fijn hoe je elkaar zo kunt vinden.

Intussen achttien jaar verder en tweemaal zo oud zijnde, staat dit album voor mij nog steeds overeind. Er zal een deel nostalgie aan ten grondslag liggen, maar de nummers hebben voor mij niet aan kracht ingeboet. De prikkelende opening van Lights, de opbouwende stuwing van Fall en Open Your Arms, fijne riffs als in Blood, All Sparks, Bullets en Munich en weer rustig in de stoel geplaatst worden met Distance. Voor mij werkt het nog steeds uitstekend. Niet maandelijks, maar eens in de paar maanden zet ik het weer eens op en spoelt de muziek verschillende zenuwbanen schoon.
Dat valt ten dele toe te schrijven aan de fijne stem van Tom Smith, maar minstens zozeer is het scherp-heldere gitaargeluid en -spel van met name Urbanowicz maar ook Smith, alsmede het basspel van Leetch hetgeen dat mijn aandacht grijpt.
Verder lijkt het geheel mooi uitgebalanceerd; opzwepend spel, begeestering en bevlogenheid wisselen mooi af met kalmte of berusting, al dan niet binnen één nummer.
Overigens doen de (meeste) nummers inmiddels achter het album toegevoegd zijn wanneer men het streamt, zeker niet onder voor de oorspronkelijke bundeling nummers. Geen overkill wat mij betreft, om niet te zeggen zeer van toegevoegde waarde.

Het tweede album is wat poppiër en ermee won de band aan fanschare. Persoonlijk staat het me bij als iets wisselvalliger, maar met nog steeds een fors aantal sterke nummers. Het derde lag meer in mijn straatje t.o.v. het tweede; elektronischer en meer gedurfd, al zal voor mij meegespeeld hebben dat ik net zelf van een provinciehoofdstad naar de tweede (en eigenlijk natuurlijk eerste) stad van het land verhuisd was. Vanaf de vierde plaat kalfde mijn interesse wat af en heb ik de band zijdelings in de gaten gehouden.

Concluderend blijft dit debuut, zoals bij meerdere bands die in die jaren opkwamen, het sterkste. Maar misschien doe ik er goed aan er marathon op na te houden alvorens deze conclusie definitief te maken.

Gast
geplaatst: vandaag om 12:11 uur

geplaatst: vandaag om 12:11 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.