menu

Status Quo - Don't Stop (1996)

mijn stem
1,94 (18)
18 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: PolyGram

  1. Fun, Fun, Fun (4:04)

    met The Beach Boys

  2. When You Walk in the Room (4:05)
  3. I Can Hear the Grass Grow (3:28)
  4. You Can Never Tell (It Was a Teenage Wedding) (3:51)
  5. Get Back (3:23)
  6. Safety Dance (3:57)
  7. Raining in My Heart (3:33)

    met Brian May

  8. Don't Stop (3:41)
  9. Sorrow (4:14)
  10. Proud Mary (3:30)
  11. Lucille (2:58)
  12. Johnny and Mary (3:35)
  13. Get Out of Denver (4:09)
  14. The Future's So Bright (I Gotta Wear Shades) (3:37)
  15. All Around My Hat (3:56)

    met Maddy Prior

  16. Tilting at the Mill *
  17. Mortified *
  18. Temporary Friend *
  19. I'll Never Get over You *
toon 4 bonustracks
totale tijdsduur: 56:01
zoeken in:
EVANSHEWSON
Absoluut dieptepunt van een band die in de jaren zeventig één van de toonaangevende live-rockbands waren. Hardrockers avant-la-lettre.
Hier klinkt een biezonder triest en melig bandje dat geen inspiratie meer heeft en daarom covers brengt en er geen bal weet mee te doen. Jammer. Ze waren halverwege de eighties er beter gewoon mee gestopt.
Wil je goede Quo platen horen ? Koop dan zonder dralen On The Level, Hello, Rockin' all over the world en hun liveplaat uit 1977. Maar mijdt dit gedrocht. 1 sterretje voor de moeite zou ik zeggen !

3,0
Coveralbums zijn helemaal niets. Dat heeft Quo toch niet nodig. Gewoon eigen werk; Down, down deeper and down!!!

Pieter Paal
Deze CD heb ik alleen als bijzaak in mijn collectie.
Op hun albums uit de beginjaren staan ook covers die best te pruimen zijn, maar op dit album waarmee hun 30 jarig bestaan gevierd wordt, slaan ze toch echt de plank mis. Van al deze nummers hoor ik toch veel liever het origineel.

Die cover van 'The wanderer' uit 1984 vind ik nog wel goed, maar 'Anniversary waltz part 1 + 2 uit 1990 vind ik echt vreselijk.

Father McKenzie
Eén van mijn grootste miskopen ooit, tja, ik had beter moeten weten...

avatar van ricardo
Als je dit vergelijkt met b.v live 1977 dan is dit werkelijk een gedrocht ja,mee eens.

Pieter Paal
Even een opmerking over de cover van 'Safety dance'.
Het is ook het eerste album waarop Status Quo het woord 'imbecile' gebruikt. 'And I can act like an imbecile'.

Jack in the Box
Father McKenzie schreef:
Eén van mijn grootste miskopen ooit, tja, ik had beter moeten weten...


Status Quo heeft ook een song met de titel I should have known.

avatar van vielip
1,5
Ik denk dat ik dit het allerslechtste album ooit vind van Quo! Ik kan me nog goed herinneren hoe teleurgesteld ik destijds was.
Werkelijk geen gitaar te horen op dit album en ook de songkeuze is beneden alle peil. Zelfs nummers als Don't stop en Get back, die Quo toch op het lijf geschreven zijn, weten ze compleet te verkrachten.
En dan die hoes....het lijkt wel een bruiloftsbandje....nee, vanaf dit album straalde Quo nooit meer iets uit van wat ooit een magistrale (Hard)rockband was
In hun thuisland was dit album trouwens een gigantisch succes! Kwam op 2 binnen in de albumlijsten en behaalde zelfs de platina status!

avatar van B.Robertson
Weinig soeps dit album. Er zit geen greintje pit in. De gitaren van Rossi en Parfitt zijn amper hoorbaar; tenminste, als je het vergelijkt met hun eerdere werk. De gemiddelde Golden Earring plaat is harder, terwijl Quo juist eerder onder de hardere rock hoort te vallen.
Veel aandacht voor akelige koortjes en slecht uitgevoerde covers, zoals Johnny and Mary, maken dit album een dieptepunt in hun carrière. "Mooie"manier om je dertigjarig bestaan te vieren.

Pieter Paal schreef:
Even een opmerking over de cover van 'Safety dance'.
Het is ook het eerste album waarop Status Quo het woord 'imbecile' gebruikt. 'And I can act like an imbecile'.



avatar van RonaldjK
1,0
Een coveralbum is normaliter een tussendoortje, voor Quo ging het vanwege de creatieve leeftijdsberekening door manager David Walker om een verjaardagsplaat. Don't Stop leende de albumtitel van het liedje van Fleetwood Mac. Met veel bombarie in de Britse pers gelanceerd, introduceerde het vijftien liedjes aan een nieuwe generatie, want de oude fans waren hier allesbehalve content mee.
Dat Quo op de hoes in de kledingstijl van de eerste helft van de jaren '60 stond, vond ik ook al zo raar. Toen heette de groep The Spectres, maar uit die periode wordt niet één liedje in een nieuw jasje gestoken. Gemiste kans.
De opzet van Walker slaagde echter: Status Quo stond weer hoog in de Britse hit- en albumlijstjes, de verkopen waren beter dan die van voorganger Thirsty Work en in menig tv-interview schoven Rossi en Parfitt aan om hun zegje te doen.

Een goede cover is anders dan het origineel en het liefst beter. Dat 'anders' gebeurt hier niet en 'beter' al zeker niet. Toch heb ik drie nummers op mijn lijstje met Poprock Quo 1986 - 2000 gezet: Fun Fun Fun (van en met The Beach Boys), I Can Hear the Grass Grow, oorspronkelijk van The Move en als leukste liedje All Around My Hat, ooit van Steeleye Span maar hier met Maddy Prior. Had zij niet meegezongen, dan had het echter veel gemist.
De muziek grijpt qua sfeer terug op de rock 'n' roll van de jaren '50 en '60, maar met bijvoorbeeld Safety Dance (van Men Without Hats) en Johnny and Mary (van Robert Palmer) zijn ook covers van synthesizerliedjes te horen.

Enige tijd later overleefde Parfitt ternauwernood een hartaanval. Ik vroeg me af of hij überhaupt nog leefde toen ik hem in 1998 op een late zaterdagavond bij de WDR aan tafel zag zitten. Dit samen met Brian May, die op dit album meespeelt op Raining in My Heart, oorspronkelijk van Buddy Holly. De twee babbelen over Cozy Powell en spelen een moppie. Hier te zien met gratis Duitse vertaling.

avatar van vielip
1,5
Get out of Denver, oospronkelijk van Bob Seger, niets voor jou? Had vast gedacht dat die je nog wel enigszins zou bevallen tussen al die bagger

avatar van RonaldjK
1,0
Nee, dan veeeeel liever het origineel!

avatar van vielip
1,5
Ja mee eens natuurlijk. Dat geldt voor alle nummers op dit album. Maar vergeleken bij de rest luistert die dan nog wel aardig weg vind ik.

avatar van RonaldjK
1,0
Niks is echt slecht, maar een cover moet nu eenmaal iets extra's brengen voor mij. Dat lukt ze hier niet.

avatar van nlkink
Mijn favoriete cover versie van Get out of Denver: https://youtu.be/vhbV2yZidrE

avatar van RonaldjK
1,0
Dave Edmunds: via diens bassist is daar een link met Status Quo, met de liedjes die hij voor hen schreef! Vind deze versie inderdaad beter dan die van Quo.

avatar van vielip
1,5
Komt ook door de (wederom) vrij beroerde productie van Pip Williams. Alles klinkt weer veel te glad en gepolijst. Zo'n nummer als Get out of Denver gaat daar behoorlijk onder gebukt. Dat moet spetteren en knallen. Maar misschien leg ik de schuld teveel bij de producer. Ik kan me goed indenken dat Rossi een behoorlijke vinger in de pap heeft gehad hoe de albums moesten klinken volgens hem.

avatar van RonaldjK
1,0
Het volgende coveralbum Famous in the Last Century (2000) met producer Mike Paxman is ook nog gladgestreken qua geluid, maar met dezelfde producer bij Riffs van twee jaar verder is het rauwe randje terug.
Het grote verschil is daarbij het management: nieuwe eindverantwoordelijke Simon Porter liet toe dat Quo dat rauwe randje weer inzette.

Tenminste, ik denk dat zijn voorganger zich actief inzette om de boel vooral te polijsten, zoals hier op Don't Stop, want in de twee biografieën na 2001 verschenen is Rossi niet mals over de dictatoriale trekken van de toenmalige eindbaas. Wat jij, vielip?

avatar van vielip
1,5
Ik vind Famous al een heel stuk beter qua productie in vergelijking met Don't stop. Ik hoor daar al meer gitaar. Maar waar heb ik het over? Het is zoeken naar iets dat er eigenlijk niet is. Die coveralbums brachten Quo naar een erg bedenkelijk niveau. Nog veel erger dan alle jaren 80 albums bij elkaar. Maar dat is hoe ik er tegenaan kijk. En dan moet het ergste van het ergste, namelijk Boerenkool eeehhh Bula Quo nog komen

Wat betreft de managers kan ik kort zijn; het is makkelijk natrappen. Walker werd als een verlosser gezien toen hij de band uit een diep financieel moeras wist te trekken. Dat hij zich daarna meer en meer met andere (muzikale) zaken ging bemoeien lieten zowel Rossi als Parfitt zelf ook 'gewoon' toe. Ik geloof best dat ze na zijn overlijden terug keken en door hadden dat het langzaam maar zeker te gek ging onder hem. Blijf ik erbij dat ze er toch echt zelf bij waren toen het gebeurde. Ik vermoed dat ze toch blind waren voor het geld. Want dat bracht Walker's beleid wel degelijk in het laatje. Het ging alleen ten koste van zo'n beetje alles. Dat veranderde onder Porter weer ten goede in eerste instantie. Maar ook onder zijn bewind gingen ze weer gekke dingen doen.

avatar van RonaldjK
1,0
Ja, ze waren er zelf bij inderdaad, wat ze in 'XS All Areas' ook aangeven. Ach, extra fijn dat het qua muziek weer wat werd vanaf 2002.

avatar van vielip
1,5
Voor mij toch echt vanaf 1999 met Under the influence. Nog een stukje beter dan Heavy traffic vind ik. Dat vond ik destijds niet maar jaren later toch wel. Dan volgt na Heavy traffic in mijn ogen en oren alleen nog Quid pro Quo dat de moeite waard is. De rest is, op een paar nummers na hier en daar, matig.

Gast
geplaatst: vandaag om 11:48 uur

geplaatst: vandaag om 11:48 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.