menu

Klaus Schulze - In Blue (1995)

mijn stem
3,82 (14)
14 stemmen

Duitsland
Electronic
Label: ZYX

  1. Into the Blue (1:18:25)
  2. Return of the Tempel (44:38)

    met Manuel Göttsching

  3. Serenade in Blue (34:19)

    met Manuel Göttsching

  4. Musique Abstract [Live] * (7:02)
  5. Return to the Tempel 2 [Live] * (13:51)
  6. Out of the Blue 2 [Live] * (32:20)
toon 3 bonustracks
totale tijdsduur: 2:37:22 (3:30:35)
zoeken in:
avatar van vigil
4,0
niet echt bekend blijkbaar en ook niet echt hoog gewaardeerd maar ik vind dit een prachtig album.

avatar van B.Robertson
3,5
Toch wel weer een uniek werkstuk. De speelduur van een cd wordt optimaal benut. Met ruim 75min. is Into the blue langer dan The dome event. Ook mooier. Avontuurlijke song met vele verrassende wendingen. Na een uur verveelt het beslist niet. Return of the temple bevat gitaarwerk van Manuel Goettsing. Het nummer is iets minder dan Into the blue. Het gitaarwerk is toch het mooiste van Return. Met ruim een half uur is Serenade in blue het kortste stuk. Na een intro van 6 min. komt er een prettig ritme. Toch klinkt het snel wat middelmatig. Na 24min. lijkt het wat op Mediterranean pads. Dus vooral Into the blue is de moeite waard. Op de Schulze website is In blue enigzins populair. Vier ster.

avatar van Gerards Dream
4,0
Klaus Schulze het blijft een bijzonder mens binnen de elektronische muziek. Zijn goede en slechte periodes kennende, maar daarnaast ook iemand die de grenzen opzoekt. Paste op het album Timewind met wurgen en ander geweld net twee lange tracks op één lp, met de komst van de cd in 1983 lijkt het wel of de sky de limit is met als gevolg uitzonderlijk lange composities. Daar is dit album In Blue geen uitzondering op. Deze bestaat uit twee cd's met studio materiaal en een gevuld met live opname.

En dan is er nog een verassing op dit album, waar ik later op terugkom. Verder is de kartonnen verpakking prima in orde en dat geldt zeker ook voor die informatie die erbij is geleverd. Anders geformuleerd de eerste indruk is dik in orde. Tijd dus voor de muziek.

De eerste plaat uit deze set bevat de compositie Into the Blue wat de hele cd beslaat. Om het geheel overzichtelijk te houden is het onderverdeeld in zes subdelen. Het eerste deel, Into the Blue, begint erg zacht. Heel vaag hoor ik het geluid van het ruisen van de wind. Wat later komt daar haast gewijde muziek bij het roept een gevoel op van in een grootte kathedraal te zitten. Echt veel volume zit er in eerste instantie niet in, toch voelt het door het laag wat er inzit als een warme deken aan. Ondanks dat roept de muziek toch een treurig gevoel op, ik meen iets van vergane glorie te horen. Tevens doet het me denken aan een ernstige symfonie die net begint en de partituur voorschrijft subtiel te beginnen. Muziek die erg tegen de stilte aanzit en als een koor begint te zingen is het beeld van de eerder beschreven kathedraal compleet. Het tweede deel, Blowin' the Blues Away brengt hierin verandering. Een prettig ritme wordt ingezet waarna het even lijkt of er naar iets wordt gezocht. Niet lang daarna volgt een prettige orkestratie met een drive die een tikje spannend is zoals ik dat graag hoor van Schulze. Verder doet het klassiek aan door harp klanken die zijn te horen, verder klinken uit de diepte geluiden die niet gelijk te plaatsen zijn. Na verloop komt er een kleine verandering in het stuk, maar wat blijft staan is het prettige ritme en die subtiele haast klassiek aandoende orkestratie. Heer Schulze in topvorm, waardoor het deel Blowin' Away gevoelsmatig aan de korte kant is. Daarnaast roept het ook een gevoel op van een dag die een aangenaam begin kent. Aan het eind van het stuk nog een heel klein beetje stress, maar dat mag geen naam hebben. Een pracht compositie die om wat extra volume vraagt. Met een soort knal stopt het. Blue Moods begint subtiel, voor mijn gevoel ben ik in een klooster terecht gekomen waar wat zusters staan te zingen. Daarnaast hoor ik de wind om het gebouw loeien en lijken er uit de kelder ook nog geluiden te komen. Mede hierdoor een stuk muziek wat aanvoelt alsof je een cadeautje voorzichtig aan het openen bent. Tot dat het deel Wild and Blue met een tikje bombast begint waarna het lijkt of vogels van schrik weg vliegen. Nog even is daar de rust van het klooster te horen, maar al snel krijg ik het idee of Schulze met een deel uit een symfonie is begonnen. Het doet me wat denken aan het werk van de componist Bruckner. Gaande het stuk volgt een mooie opbouw waardoor ik aan de conussen gekluisterd zit. Als daarbij nog geluiden bijkomen die aan wind doen denken, lijkt het wel min of meer of ik een echo hoor van het album Timewind. Na ongeveer 10 minuten wordt de sfeer wat opener van aard, wat wordt ingeluid door iets wat trompetten doet denken. Het doet daardoor een tikje jazzy aan op een fraai bed aan klanken uit de elektronicawinkel. Verder geeft het een gevoel in alle rust aan het strand te zitten. Als het stuk vijftien minuten aan de gang is volgt er een klassieke wending in het stuk. Klanken die aan gitaar doen denken of ze van een orkest afkomstig zijn. Als dit plotseling tot een eind komt heb ik even het gevoel op een leeg plein te zitten waar droeve muziek is te horen. Het roept een gevoel van verlatenheid op. De paar paukslagen doen daar geen afbreuk aan. Naarmate de muziek vordert wordt de sfeer steeds een stukje desolater. Tot dat Schulze er een subtiele beat er onderzet, waardoor er leven in de brouwerij komt en het lijkt of de stad begint te bruisen. Aan het einde nog wat orkestrale klanken waarmee het deel Wild and Blue tot een soort climax wordt gebracht. Als het einde er dan is heb ik ook het gevoel dat 35 minuten lange compositie eigenlijk te kort is. De track Out of the Blue voelt dan ook aan al een dot slagroom die het geheel smaakvol tot een goed einde brengt, waarmee cd 1 uit deze set uitstekend ten eind komt.

Daarna is het dus tijd voor cd 2 die begint met het stuk Retrun of the Tempel wat min of meer een verwijzing is naar de groep waar Schulze ooit inzat Ash Ra Tempel. Het eerste deel, Midnight in Blue begint duister en haast klassiek. Daarnaast roept het ook een beeld op van een stand ergens in Italië. De sterren schitteren in het zeewater terwijl het zand van het strand nog warm aanvoelt van de zon die er op heeft geschenen. Een bijzonder aangename sfeer die vooral rust uitstraalt. Klanken die op een gitaar lijken versterken dit voorgaande beeld nog eens. Die rust wordt "wreed" verstoort door de bassen waarmee het deel Return of the Tempel begint. In het begin lijkt het stuk niet echt op gang te komen en Schulze dus even zoekend is, tot daar geluiden zijn te horen afkomstig uit een elektrische gitaar, waarna er iets is te horen wat me aan panfluiten doet denken. Langzaam maar zeker komt er ritme bij, waardoor stilzitten een moeilijke opgave wordt. Ja, en dan die gitaar die er te horen is wordt wel erg goddelijk bespeeld en dan blijkt dat niemand anders dan Maunel Göttsching aan de snaren plukt. Daarbij schept Schulze een wijds landschap uit de elektronicawinkel die wel alle kanten uit lijkt te waaien waardoor het wat jazzy overkomt. De gitaar van Göttsching zit hierdoor subtiel verweven. Even is er een soort pauze te horen gevormd door wat ritme en een lichte orkestratie die langzaam maar zeker wat spannends krijgt, waarna een soort elektronische jazz volgt. En als Göttsching er bijkomt met zijn gitaar is het beeld compleet. Wat is de man toch goed in het beroeren van zes snaren. Muziek om met de ogen dicht helemaal high van te worden zonder dat daarvoor een joint voor hoeft worden opgestoken. Even is daar rust om even bij te komen en een teug lucht te halen, waarna heel subtiel een bijzondere fraai opbouw is te horen. De gitaar van Göttsching heeft hier iets spannends, terwijl Schulze in eerste instantie lijkt bezig te zijn een fraai landschap te schetsen waar iets klassieks in zit. Daarna volgt iets wat me aan uitgestrekte gebieden doet denken. Waar je ook kijkt ruimte terwijl iemand er rustig door aan het hardlopen is. Na verloop lijk het doel in zicht. De plaats van bestemming komt in zicht. De drive gaat langzaam maar zeker een tandje hoger en de orkestratie wordt een tikje drukker. Daarnaast doet het wat jazzy aan en op een gegeven moment is stil zitten haast niet mogelijk door de groove die te horen is. Muziek die me langzaam uit mijn stoel lijkt op te tillen. Even mag ik wat lucht hallen, maar de denkbeeldige trein rijdt wel door. Heerlijk genieten dus wat er mentaal voorbij komt. Hier een daar wat rust, wat voor mij verbeeld door open landschappen te gaan. Zodra daar de gitaar van Göttschining erbij komt wordt het voorafgaande versterkt door het rockelement die hij toevoegt. Al met al een heerlijk stuk muziek dit deel Return of the Tempel, waar een heerlijke variatie aan sferen is te horen die me doen beseffen dat 28,42 erg kort kunnen zijn. Aan het einde pakken de heren nog een keer van alles rustig uit de muzikale kast, waarna een gevoel bekruipt of een mooie dag echt ten einde is.

In een sfeer die me wat aan de Middelandse Zee doet denken begint het subdeel, Blue Spirits. Niet lang daarna lijkt het of de zon onder is gegaan. Het stand ligt er verlaten bij en hoog boven de dampkring zijn fonkelende sterren te zien, waarna een diepe stilte volgt. Het deel True Blue is wat experimenteel van aard. Wat ik hoor zijn vreemde geluiden die erg tegen de stilte aan zitten.

Het eerste deel van Serenade in Blue, Aubade begint wat triest, voor mij gevoel roept het een grijze dag op. De orkestratie die Schulze hier onder zet is gelukkig warm een haast klassiek van aard. De muziek is zwaar te noemen en de paar harpklanken zijn niet in staat om het stuk een andere wending te geven. De mist lijkt als het ware te blijven hangen en de lage tonen geven er wat warms aan. Deel twee, Kind of Blue, brengt wat leven in de brouwerij. Na mijn idee begint de lente doordat de muziek binnen het kader van de Schulze begrippen wat vrolijks heeft. Lang vrolijk blijft het niet, omdat het haast lijkt of Schulze bezig is een passievol en ingehouden deel uit een symfonie te brengen. Qua sfeer doet het mij aan de componist Bruckner denken. Daarnaast doet het mij wat denken aan een gebied waar jaren lang niets wilde groeien en waar nu langzaam de eerste grassprietjes zijn te zien. Heel wonderlijk en het geluid van een zware trom hier een daar houdt me bij deze interessante les. Voordat ik er erg in heb zijn de dikke 18 minuten die het stuk duurt zo voorbij. De bijzonder fraaie klassieke ontknoping is om door een ringetje te halen. Het volgende deel, Blue Hour begint behoorlijk orkestraal. Gaande het stuk wordt de sfeer wat subtieler waarin een sfeer wordt gecreëerd van vroeg in de ochtend waarin de natuur tot leven komt. Erg fraai en toont daarmee een staaltje van concentratie en beheersing van de maker. Haast ongemerkt gaat dit over in het sub deel Serenade. Dit voelt door de intieme sfeer aan als een warme deken. Schulze zet hier met heel weinig een fraai beeld neer wat me doet denken aan langzaam optrekkende mist. In eerste instantie wil de mist niet van wijken weten, toch wordt gaandeweg de compositie het stuk opener, maar desondanks blijft een nevel over het landschap hangen. De zware bassen die te horen zijn versterken dit beeld nog eens. Het koor wat is te horen zorgt hierbij voor de finishing touch, waarmee cd twee erg mooi ten einde komt. Een gepaste stilte is hier mijns inziens wel op zijn plaats.

En na al een prima zit is daar het live album binnen deze set. Deze zit niet bij iedere uitvoering van het album In Blue, dus kijk uit of je wel de goede te pakkan kunt krijgen. Het eerst stuk, Musique Abstract, is een opname die dateert uit 1994. Voordat er muziek klinkt richt Klaus Schulze eerst het woord naar het publiek, zo te horen gaat het over een toegift. Daarna klinken wat experimentele klanken met klassiek geschoolde stemmen er in verwerkt. Na ongeveer twee minuten komt er een heerlijke beat het stuk binnen, die tot meebewegen maant. Het betere werk dus van de meester. De samples komen en gaan terwijl een beat de boel gaande houdt. Even een rustpunt en wat experimentele klanken, het levert een mooie haast broeierige sfeer op die voorbij is voordat ik er erg in heb. Daarna volgt dan ook een terecht applaus. Zeven kort bondige minuten zijn voorbij.

De tweede opname op deze bonus plaat stamt uit 1997 en is getiteld Return of the Tempel 2. Het begin ervan is behoorlijk klassiek te noemen. In mijn verbeelding zie ik een dirigent een groot orkest in werking zetten. Verder klinkt het duister en subtiel en voelt daarnaast warm aan. Na enige tijd komt er een beetje leven in de statige brouwerij waarin ik een echo lijk te horen van de gitaar van Manuel Göttsching die hier niet aanwezig is volgens de informatie. Tegen het einde toe komt er meer leven in het stuk en doet daarmee een beetje denken aan de Bolero, maar dan eigentijdser. Met andere woorden een prima stuk muziek van Schulze met een heerlijke groove erin.

Op de laatste track van dit album gaan we terug naar 1983. Aan het begin van Out of the Blue 2 is te horen dat dit opgenomen is rondom het album Dune, maar al snel klinken de muziekstructuren door die doen denken aan het album Audentity, niet het sterkste album van Schulze in mijn ogen. En ook nu hou ik mijn hart vast. Op zich is de beat prima, maar wat er op is te horen is wat minimaal te noemen. Ja, en dan is daar een citaat te horen van Tango-Saty niet het beste wat de man heeft gemaakt. Een volksdeuntje van dertien in een dozijn. De sferische geluiden die hierna zijn te horen bevallen me beter. Toch blijft het thema van Tango-Saty als een soort donkere wolk boven het stuk hangen. Daarnaast begint het getrommel me op de zenuwen te werken. Dit komt duidelijk uit de periode dat daar een roep was om de instrumenten van Schulze af te pakken. Jammer dan ook dat dit terecht is gekomen op een verder prima album. In plaats daarvan had men beter kunnen kiezen voor een opname uit de jaren zeventig van de vorige eeuw. De wat experimentele wendingen die volgen brengen er geen noemenswaardige verbeteringen in. Misschien leuk om bij een film te gebruiken ter ondersteuning, edoch hier begint het mij dus wat op de zenuwen te werken. Wel gebied me de eerlijkheid te vermelden dat het einde van het stuk wel mooi is door de spannende geluiden die niet direct te plaatsen zijn waar wat dreiging van uit gaat en verder doet denken of een vliegende schotel bezig is met een manoeuvre.

En dan kom ik tot de conclusie dat In Blue verder een prima album is, maar zoals ik al eerder vermelde dat de laatste track niet had gehoeven. Verder geen klachten, want ik heb mooie muziek voorbij horen komen. Daarnaast is de vormgeving en informatie dik in orde.

avatar van B.Robertson
3,5
Return to the Tempel heeft me vannacht de volle 3 kwartier kunnen bekoren. Mooi gedaan die samenwerking met een gitarist, want van die samples van gitaren begin ik zo onderhand een beetje flauw te worden. Hij doet dat in Into the Blue en heeft dat vaker gedaan. Aan Into the Blue met zijn 78 min. begin ik niet weer; redelijke compositie maar weet me niet meer optimaal te boeien. Serenade in Blue, de afsluiter, vond ik ronduit vervelend. En dan kan een half uur lang zijn. De punten blijven staan voor Return of the Tempel.

Misterfool
In Blue vind ik een van de beste post jaren 70 albums van Schulze. Het is nog steeds een tikkeltje gelikt. Het album bevat echter 3 geweldige sfeerstukken. De nummers nemen lang de tijd om op te bouwen en dat werkt eigenlijk best heel goed. Return To The Tempel is inderdaad de beste track hier. Het gitaarspel van Göttshing is nog steeds een goede tegenspeler voor de elektronica van Klaus Schulze. Heerlijke muziek!

Gast
geplaatst: vandaag om 02:21 uur

geplaatst: vandaag om 02:21 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.