Uit de Deram fabriek. Je zou voor de gein deze plaat en Cat Stevens' Matthew And Son (Ook Deram, 1967) eens achter elkaar draaien en je staat versteld van de overeenkomst in sound en sfeer. Beide artiesten hebben ook gemeen dat ze het roer na hun debuut radicaal omgooiden en van label veranderden.
Tot zover David Bowie versus Cat Stevens.
Ik zeg het maar direct: Deze CD voor weinig euros ter "completering" van mijn collectie en (gedeeltelijke) nieuwsgierigheid nog even fysiek binnengehaald. Met deze Bowie periode was ik wel al bekend door deze compilatie
David Bowie - London Boy (2001), waar ook de singles The Laughing Gnome/The London Boys en een embryonale versie van Space Oddity op te vinden zijn.
Dat is dan ook meteen mijn eerste punt van kritiek. Jammer dat dat materiaal niet gewoon op zijn eerste album stond, waar je overigens weer wel Silly Boy Blue en Uncle Arthur kunt vinden, en die staan weer niet op die andere compilatie. Beetje rommeltje met tracks dus en hoe dan ook dubbele aanschaf (euro's).
Wat me verder opviel is dat Love You 'till Tuesday en Rubber Band voor dit album opnieuw zijn opgenomen en al een stuk braver en vlakker klinken dan hun oudere opnames. Qua tempo ook wat overhaast.. Bij Love You 'till Tuesday ontbreekt zelfs dat heerlijke fluitje in het refrein, wat mij betreft een essentieel onderdeel van het liedje. Jammer. Echter zorgt deze ingreep wél voor een uniforme sound van het album en komt het geheel wel ten goede.
In het algemeen is dit een Bowie periode waar ik niet vaak op teruggrijp, maar iedere keer dat ik dat wel doe kan er toch behoorlijk van genieten! De songs zijn best catchy, klinken enthousiast en zijn helemaal sixties. Gedateerd: Ja! Is dat erg: Nee! Bovendien zingt Bowie hier al erg goed en ook best diep hier en daar. Vanaf pakweg The Man Who Sold The World tot en met Alladin/Pinups leken zijn stembanden tijdelijk aan een heliuminfuus te hangen (niet negatief) om vervolgens met Diamond Dogs en verder opnieuw meer uit de onderbuik te halen. Heel opmerkelijk, want dat zou erop kunnen wijzen dat Bowie wel eens heel bewust zelfs zijn stem aanpaste aan zijn personages die later kwamen. Misschien horen we hier wel gewoon David Jones..
Gewoon erg leuk dit en toch wel essentieel voor een goed totaalbeeld van deze unieke en uiterst veelzijdige muzikant/songschrijver/kunstenaar. Wel zou ik eenieder die geïnteresseerd is in deze periode eerder deze compilatie aanraden:
David Bowie - The Deram Anthology 1966-1968 (1997)
Dan heb je ook de essentiële non-album singles uit die tijd erbij, want dit album op zich mist nog iets...Half sterretje eraf voor het ontbreken van de oorspronkelijke versies van Love You 'till Tuesday en Rubber Band. Ik hoop niet dat ik nu 'smans toorn van bovenaf moet ondergaan...
Absolute favoriet hier: Little Bombardier, prachtig nummer over een eenzame man die in de ogen van de goegemeente iets te dicht bij de kindertjes komt.