menu

The Osmonds - The Plan (1973)

mijn stem
3,36 (7)
7 stemmen

Verenigde Staten
Pop / Rock
Label: MGM

  1. War in Heaven (1:40)
  2. Traffic in My Mind (3:55)
  3. Before the Beginning (4:06)
  4. Movie Man (3:36)
  5. Let Me In (3:39)
  6. One Way Ticket to Anywhere (3:06)
  7. Are You Up There? (4:43)
  8. It's Alright (2:37)
  9. Mirror, Mirror (2:25)
  10. Darlin' (3:11)
  11. The Last Days (3:01)
  12. Goin' Home (2:28)
totale tijdsduur: 38:27
zoeken in:
avatar van Thunderball
heel mooi album (maar wel onder dwang!)

avatar van Jesusfreen
5,0
Beste conceptplaat ooit, vergeet alles wat je over hun weet en hun opvattingen, neem desnoods L.S.D. en zet je schrap voor de Pet Sounds van de gebroertjes Osmond (maar wel in dwangbuis!)

Thunderball schreef:
heel mooi album (maar wel onder dwang!)


Que?

Wat bedoel je hiermee?

avatar van musician
3,5
Er was een tijd dat zaken niet zo ingewikkeld lagen, dat er niet hoefde te worden nagedacht over "wat wel en wat niet" en muziek gewoon op je pad kwam, te zien was bij Toppop of te beluisteren bij de Veronica Top 40. Soms kan ik nog wel eens wegdromen bij het aloude beeld van drommen meisjes (vooral) die de moeite namen om hun muzikale "helden" al gillend en kermend te volgen: van vliegveld naar hotel en van persconferentie naar optreden.

En in de tussentijd werd er buiten genoemde zaken om alarmerend bedenkelijke muziek gemaakt, althans, er werd uitvoerig voor gewaarschuwd.

Desalniettemin trok men zich in het glam/glitter en brave Amerikaanse familie-rock genre daar weinig van aan. De verkoopcijfers en belangstelling gaven hen begin jaren '70 gelijk. Naast meisjes van 14+ die vooral uit waren op een glimp van de heren van de band (er zijn televisie programma's waar daar nog schaapachtig over wordt gelachen), waren er ook jongetjes tussen de 10 en 14 die zich prima konden vereenzelvigen met T. Rex, Slade, The Sweet en o.a. dit familiebedrijf van de Osmonds. Allemaal veelvuldig op de tv op tijden dat het nog net geen bedtijd was.

De singletjes vlogen als de beroemde warme broodjes over de toonbank (albums waren net even te duur) en de Top 40 stond vol met heren met plateauzolen en sweaters met spiegeltjes, in een space achtige outfit.

Het was een onbekommerde tijd, per slot van rekening was het muziek die tekstueel niets om het lijf had en politieke motieven waren al helemaal ver te zoeken, in tegenstelling tot het betere genre uit die tijd, precies wat ouders wilden hebben voor hun opgroeiende grut.

The Osmonds waren zo'n brave Amerikaanse familie die aanvankelijk uitgroeide tot een aantrekkelijke tienerband met veel herrie. Qua geluid ging het de ouders bijna te ver, maar om de één of andere reden kwamen de broertjes er net altijd mee weg.

Al te lang hebben ze geen herrie gemaakt. Laat ik zeggen vanaf 1971 tot en met 1974. Dat laatste jaar was een omslagpunt, toen werden het opeens allemaal zoetsappige ballads uitgebracht. Aanvankelijk met veel succes door de 14+ meisjes, maar de 'stoere' jongens haakten af en de verkoopcijfers van The Osmonds daalden snel naar nul. Dat is ook niet meer goedgekomen.

Die zoetsappigheid was er al ten tijde van de solo successen van Donny, Marie en Little Jimmy, per slot van rekening moet je het ijzer smeden als het heet is. Maar The Osmonds als band konden aanvankelijk alleen leuk stevig uit de hoek komen.

In 1973 hadden ze hun grootste succes in Nederland. Eind 1972 zijn ze hier gelanceerd met de single Crazy horses (niet uit je hoofd te branden) en stonden ze zeven weken op één. Down by the lazy river deed het nog eens dunnetjes over. Going home, One way ticket to anywhere. Aantrekkelijke 'herrie'. En dat allemaal in 1973.

Dit album van oktober in dat jaar is eigenlijk een beetje een rare eend in de bijt, in vergelijking met die singles. Ja, Going home en One way ticket staan er op maar vervolgens zijn het onderdelen van een soort concept album waar ruimte is voor de meest uiteenlopende tracks en, zo noem ik het maar, een soort belevenissen. Rock, ballads, filmachtige muziek, pop, het is een bonte aaneenschakeling van nummers dat hier je gehoor passeert.

Nu moet ik natuurlijk een uitspraak doen inzake 'hoe erg' het eigenlijk wel niet is, wat een vreselijke mensen uit de VS het waren en hoe glad de muziek. Het zou erg gemakkelijk zijn om dat te schrijven. Twee sterren voor de moeite.

Maar ik zie mijzelf zitten in 1973, alleen voor de TV. Ad Visser, Penny de Jager komen voorbij. Op de radio op zaterdagmiddag de Veronica Top 40 en altijd wel een nummer van The Osmonds, leek het. Het gevoel werd weer een beetje opgeroepen toen ik vele jaren later, eigenlijk voor de lol, The Plan kocht om toch eens te horen wat The Osmonds formeel gesproken in die tijd te bieden hadden.

Afgezien van de bizarre samenstelling en bonte stijlen aan muziek kan niet worden gezegd dat ze talentloos in het leven stonden, helemaal niet.
En dus geef ik ze maar gewoon het aantal sterren dat ik vind dat ik ze behoor te geven. Misschien dat het inmiddels één ster minder is dan wat ik wellicht in 1973 zou hebben gegeven. Maar ze komen voor mij nog steeds behoorlijk weg, met dit album.

avatar van lebowski
Heerlijk verhaal musician, inderdaad waren de broertjes begin jaren zeventig vaste gast op de vroege avond. Zelfs mijn vader- "allemaal a-muzikale rampestamp" - speelde af en toe een nummer van The Osmonds op zijn bandrecorder. Uiteraard kwamen de jongens een heel eind bij onze ouders door het strategisch inzetten van Little Jimmy, die vertedering in de huiskamers bracht met zijn Long Haired Lover from Liverpool. Ken deze LP niet, maar mijn belangstelling is gewekt.

avatar van devel-hunt
Wordt je oud als je 'Crazy horses' bij Mies Bouwmans één van de 8 nog kan herinneren?

avatar van lebowski
devel-hunt schreef:
Wordt je oud als je 'Crazy horses' bij Mies Bouwmans één van de 8 nog kan herinneren?


Nee hoor, dan bén je het al.

avatar van musician
3,5
Wie zegt hier wat tegen wie?

Ik vind dat mijn leeftijd bekend is inzake muziek helemaal niet erg. Het geeft voor anderen perspectief aan onze keuzes en beleving van muziek.

Bovendien ben ik blij het allemaal "live" te hebben meegemaakt, ben voor wat betreft muziek blij dat ik geen 20 meer ben.

Ik heb ook geen gêne inzake keuzes toen ik 10, 12 was. Geen valse voorstellingen van zaken! Mijn moeder had Radio Veronica al aan staan toen ik 3 was, dus Help van The Beatles heb ik ook nog meegemaakt via de buizenradio van mijn vader.

Ik wil maar zeggen, er moet toch iemand sowieso wat schrijven bij een album als The Plan. Voor het nageslacht.

avatar van bikkel2
Ik heb nog altijd een tweeslachtig gevoel bij The Osmonds . Ooit eens een special gezien , waarin de geschiedenis werd uitbelicht . Een soort van blanke Jackson Five met uiteraard veel minder soul . Met name de shows van Donny en Marie Osmond vielen mij op . Die was jaren op de Amerikaanse tv . Een hoog familegehalte met een nogal geregisseerd gehalte . Humor en Danny en Marie Osmond ? tja .... bedenkelijk .
Er is altijd wel een beetje lacherig over gedaan , maar deze plaat kan ik niet beoordelen , omdat ik het niet ken .


Hun singles Down By The Crazy River en Crazy Horses herinner ik mij nog en maakte indruk .
Puppy Love van Donny osmond en het drakerige Long Haired Lover From Liverpool van Jimmy Osmond zijn liedjes om snel te vergeten .
Maar musician heeft wel een punt in zijn betoog . Het verkocht als een tierelier en het was even helemaal hot . En de jaren 70 , het onbeholpen , de gimmicks , het had allemaal wel wat .

avatar van LucM
The Osmonds herinner ik mij ook nog van Avro's Toppop, ze waren van Mormoonse afkomst en anno 1972-1973 razend populair. Crazy Horses vind ik nog steeds geweldig en de daaropvolgende singles als Down By The Crazy River, One Way Ticket to Anywhere en Goin' Home waren ook nog prima, aanstekelijke gekte of herrie, wat musician omschrijft. Uiteindelijk het blanke antwoord op Jackson-5 (ook een familieband) aansluitend op de (glamrock)tijdgeest. Ze hadden zelfs een eigen show op de Amerikaanse TV. Hun latere mierzoete ballads zijn om te vergeten en zeker het drakerige Long Haired Lover From Liverpool van de jongste telg Jimmy Osmond.
Dit album ken ik niet (daarom geen sterren), een compilatie volstaat voor mij.

avatar van reptile71
Ik heb me nooit verdiept in The Osmonds. Vast en zeker zal ik wel nummers van ze kennen, maar op dit moment niet bewust.

Dit album kreeg ik min of meer in mijn schoot geworpen en daarom draait hij nu hier vanaf de originele LP uit 1973. Het klinkt gelikt, dat zeker. Ik moet hier en daar ook sterk denken aan The Beatles (N.B.: met name op kant A van de plaat). Nu ken ik verder geen albums van The Osmonds, maar dit zou zo maar hun Sgt. Peppers kunnen zijn. En dan leg ik nog maar net kant B van de plaat op.

Door het orkestrale dreigt het zo nu en dan wat te gezapig te worden, maar afwisseling zit er ook zeker wel in. Ballads en up-tempo nummers wisselen elkaar af. Al met al niet onaardig, maar ook weer niet iets dat ik nog vaak zal opzetten. Ik denk dat er begin jaren 70 heel wat van dit soort albums zijn geproduceerd. De één natuurlijk beter dan de ander. Persoonlijk vind ik deze plaat niet van een gedenkwaardig niveau.

3,5
Ik heb ooit het verhaal gelezen dat The Osmonds het hotel waar ze verbleven hebben moeten ontvluchten vanwege een brand, waarbij al hun aantekeningen en songmateriaal voor "The Plan" verloren gingen. De drie oudsten, Alan, Wayne en Merrill, herschreven het complete album vanuit herinnering en gezamenlijke repetities, om de belangrijkste plaat van hun carrière toch in het gouden jaar 1973 te laten verschijnen. Een plaat die bewijst dat The Osmonds heel wat méér waren dan het zoveelste simpele glamrock bandje zoals Mud, Rubettes of Bay City Rollers met kant-en-klare nummers of covers. De band had beslist talent, schreef, arrangeerde, zong en speelde alles zelf, op hier en daar een orkest na, en maakte met "The Plan" hun persoonlijkste artistieke statement. Een statement dat meerdere stijlen beslaat, zoals hun gehele carrière, en mijns inziens volkomen los staat van hun conservatieve en religieuze opvattingen, die kennelijk tot op de dag van vandaag een meetlat zijn voor de mate van waardering.

Na de bloeijaren 1970-1975 ontwikkelde de familie zich, in diverse samenstellingen, tot de ras-entertainers die ze van jongs af aan zijn geweest (de Andy Williams show van de jaren 60) en zijn gebleven (Las Vegas, tot voor kort). Je hoeft niet per se van hun muziek te houden om te erkennen dat ze hun sporen in de Amerikaanse muziekindustrie hebben verdiend, hoe hardnekkig die ook worden genegeerd.

avatar van musician
3,5
Hm.
Ik moet wel zeggen, afgezien van de best aardige kwaliteiten van The Plan, dat The Osmonds daarna niet echt meer hebben bijgedragen aan muzikale dromen voor de opgroeiende glam-jeugd. Als het daar over gaat.

Waar Alice Cooper, Slade, The Sweet, T.Rex (Mud, Rubettes, Bay City Rollers moesten na The Plan nog komen) zich verder ontwikkelden, hebben de Osmonds zich met zwijmelmuziek gestort op gillende tiener meisjes.
De rock waarmee ze de aandacht van stoere jongens hadden weten te trekken, Crazy Horses, Down by the lazy river, Going home, One way ticket to anywhere, was in één klap vergeten.

Toen ze na een jaar, twee jaar ook bij de meisjes niet meer meetelden, was het gedaan met het succes en met zoveel concurrentie op de markt, was ook de Osmonds rage weer snel voorbij.

Ik wil graag geloven, dat ze buitengewoon veel talent hadden en ze treden zelfs nog gewoon op. Maar waar ze die talenten in hebben gestoken na The Plan is mij niet geheel duidelijk. In ieder geval niet in baanbrekende albums.

avatar van LucM
Het hitsucces was na 1974 al voorbij maar The Osmonds bleven wel optreden. Mud en Rubettes sla ik iets hoger aan dan Osmonds maar talentloos waren ze zeker niet, dat hadden ze meer dan Bay City Rollers laat staan de recentere boysbands als One Direction of Jonas Brothers.
Maar van groot belang waren Osmonds niet, het is een teenybopperband in het kielzog van Jackson-5 die een tijd op de glamrocktoer ging.

Gast
geplaatst: vandaag om 14:29 uur

geplaatst: vandaag om 14:29 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.