De eerste elpee van Judas Priest die ik in zijn geheel hoorde, vermoedelijk ergens in 1982. Had hoge verwachtingen, maar zette niet één liedje op cassette.
Mijn eerste kennismaking met de band was op Hilversum 3 geweest bij Alfred Lagarde. Hij draaide
Rapid Force van
British Steel. Hard, snel en monotoon. '
Pounding the world like as a battering ram', om meneer Halford te citeren.
Hier echter is het nergens snel en de melodielijnen zijn stukken melodieuzer. Futloos en bovendien niet passend bij het stoere leren imago dat ze zich inmiddels hadden aangemeten. Zonde van de gulden leengeld, vond deze tiener.
Veertig jaar later probeer ik het weer eens. Tja, naast het gebrek aan energie vind ik bovendien de composities niet sterk. Op de A-kant is slechts
Hot Rockin' wat pittiger en
Desert Plains nog wel sfeervol. Op de B-kant kan ik geen lichtpuntje ontdekken.
Op streaming staan twee bonussen.
Thunder Road is als liedje aardig, maar met digitaal klinkende basgitaar en drums komt het steriel over. De tweede is een liveversie van
Desert Plains, dat opvallend genoeg véél sneller wordt gespeeld dan in de studioversie, hetgeen het nummer goed doet.
Op zich is het dapper dat de band tegen de toenmalige trend in (de new wave of British heavy metal) een kalmere plaat uitbracht, maar ook wel een beetje dom. Recensent Kees Baars hield in Oor een grote
slag om de arm wat betreft de ontvangst bij de fans. Anno 2022 houd ik het bij twee sterren, een hele meer dan ik als puber zou hebben gegeven. Omdat Halford desondanks fijn zingt.