menu

Judas Priest - Point of Entry (1981)

mijn stem
3,18 (116)
116 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Metal
Label: CBS

  1. Heading Out to the Highway (3:47)
  2. Don't Go (3:18)
  3. Hot Rockin' (3:17)
  4. Turning Circles (3:42)
  5. Desert Plains (4:37)
  6. Solar Angels (4:04)
  7. You Say Yes (3:29)
  8. All the Way (3:43)
  9. Troubleshooter (4:00)
  10. On the Run (3:48)
  11. Thunder Road * (5:12)
  12. Desert Plains [Live] * (5:05)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 37:45 (48:02)
zoeken in:
4,0
Inderdaad een sterke Priest plaat (opnieuw) ondanks duidelijk een meer commerciële sound. Long Desert Plains, Heading Out... en Solar Angels vind ik de beste nummers van de plaat. 4,0

avatar van gigage
3,0
supperman schreef:
Inderdaad een sterke Priest plaat (opnieuw) ondanks duidelijk een meer commerciële sound. Long Desert Plains, Heading Out... en Solar Angels vind ik de beste nummers van de plaat. 4,0

Je noemt de 3 prijsnummers op die ik ook wel goed vind, maar daarnaast is er teveel middelmaat tussen gestopt. Een nummer als Don't Go helpt ook niet erg. Dit album heeft terecht de klassieker status niet gehaald. Geeft niks , er kwamen er nog genoeg.

avatar van Deranged
5,0
Echt een heerlijke plaat.

Beetje een vreemde eend binnen de discografie.

Mensen bekritiseren de meer lichtvoetige rock 'n roll als zijnde meer commercieel als zijnde het bekende per definitie vieze woordje, ik niet, hele plaat is gewoon spot on.

Nummers als Heading Out to the Highway, Hot Rockin', Turning Circles, Desert Plains, Solar Angels en als toetje spetterende bonustrack Thunder Road gelden hier als groots geschenk.

Dit is misschien hoe Black Sabbath had geklonken als Technical Ecstasy wel helemaal gelukt was.

Voor mij een hoogtepunt binnen hun oeuvre.

avatar van Kronos
4,0
Dit voelde echt als een miskoop ergens begin jaren 80. Jaren later vond ik het nog wel meevallen. Een gepolijst album voor de Amerikaanse markt. Toch is de kritiek gewoon terecht. Op zich is het oké, maar als je al Unleashed in the East op de wereld hebt losgelaten kom je met Point of Entry natuurlijk niet zomaar weg.

70/100

avatar van Kondoro0614
3,0
Er is iets aan dit album wat hem niet volmaakt heeft, er zitten zozeer echt top nummers tussen daar is geen twijfel over mogelijk maar om 'Heading Out to the Highway', 'Desert Plains' en 'Solar Angels' om kent dit niet echt nog meer toppers en was ik ook een stuk minder onder de indruk dan al het werk wat de heren van Judas Priest mij eerder mee hebben voorgeschoteld. 'Point of Entry' is het helaas nét niet, en het zou nooit Priests schoonheid worden want ik mis erg veel in dit album om het een echte goeie JP album te noemen, daar is hij echt wel te zwak voor jammer genoeg.

Tussenstand:

01. Sad Wings of Destiny
02. Sin After Sin
03. British Steel
04. Stained Class
05. Killing Machine
06. Point of Entry
07. Rocka Rolla

avatar van RuudC
2,5
Nope, wederom niet goed. Toch is Point Of Entry wel een lastig plaatje. Judas Priest maakt geen uitglijders zoals United, maar maakt ook nergens indruk. Het niveau neigt een beetje naar acceptabel al staat daar dus wel tegenover dat er niets van spontaniteit of spanning aanwezig is. Vreemd moment voor Priest om te willen cashen, want anno 1981 was de rauwe NWOBHM nog groot. Daar wordt niet op ingehaakt. Solar Angels draagt de minste afkeuring weg, maar zou op een goede plaat van Priest niet meer dan een filler zijn. Ik heb nog gedacht aan 2*, maar de band krijgt het voordeel van de twijfel. Dit album gaat in elk geval nooit meer gedraaid worden.

Tussenstand:
1. Sad Wings Of Destiny
2. Sin After Sin
3. Stained Class
4. Rocka Rolla
5. British Steel
6. Killing Machine
7. Point Of Entry

avatar van lennert
2,5
Ook al had British Steel een paar van die simpele meezingers, het album ademde echt nog wel een flinke heavymetalsfeer uit. Dat is hier echt niet meer te vinden. Helemaal vreemd dat de band hier ergens de tijd al ver vooruit was met een radiovriendelijke hardrocksound, omdat ik me niet kan voorstellen dat dit in 1981 al veel voeten in de grond had. Met uitzondering van Desert Plains kan ik er in ieder geval weinig van genieten. Slecht is het niet, het albums is daarin zelfs vrij consistent 'net voldoende' te noemen. Maar plezier haal ik er absoluut niet uit. Teveel middle of the road zanglijnen, boogie woogie riffs en te weinig vuur.

Voorlopige tussenstand
1. Sin After Sin
2. Stained Class
3. Sad Wings Of Destiny
4. British Steel
5. Rocka Rolla
6. Killing Machine
7. Point Of Entry

avatar van Lau1986
3,0
Het album ligt redelijk in lijn met British Steel. Het album opent catchy met "Heading Out to the Highway". Het is een prima heerlijk rockend nummer met een catchy refrein en opzwepende riffs. Wat dit album vooral mankeert is dat er net iets teveel net niet nummers opstaan. Zo zijn "Don't Go", "All the Way" en "You Say Yes" eigenlijk behoorlijk middelmatige nummers. Het hoogtepunt van het album bevind zich in het midden. Namelijk "Desert Plains". Een prachtig nummer dat je voor even naar de woestijn brengt gevolgd door het breekbare "Solar Angels". De nummers die hierna komen zullen niet meer in de buurt van dit niveau komen. Alleen Troubleshooter vind ik wel aardig met catchy refrein.

avatar van Eddie
3,5
Èèn van de mindere priest platen inderdaad. Matige nummers, zwakke composities en een wat dunne productie maken dit geen makkelijke kost. 3 sterren zou meer dan genoeg zijn, een nummer als ‘You say Yes’ of ‘Troubleshooter’ zou zelfs maar 1,5 ster moeten krijgen. eigenlijk is de hele tweede helft na Solar Angels zwak (op wat leuke flarden, zoals het gesoleerd in thunder road, na) Maar godsamme wat laat Halford zich op ‘desert planes’ en ‘solar angels’ even gelden. In zijn eentje redt hij hier de plaat, de muzikaal eveneens matige nummers worden hier door het magistrale zangwerk gered, en daarmee voor mij ook de plaat!

avatar van Edwynn
3,5
Eigenlijk kun je alleen het zware Solar Angels echt metal noemen. De rest is net zo luchtig als het latere Turbo. Niettemin vind ik nummers als On The Run, Don't Go en You Say Yes onweerstaanbare hardrockkrakers. Vrolijke glamkrakers tot en met. Maar ze zijn heerlijk.

Desert Plains is de klassieker die is overgebleven. Mer de neerslachtige ondertoon is dit de ballad die geen ballad is.

Waar ik nog altijd niets van begrijp, is het toevoegen van Thunder Road als bonustrack. Het nummer stamt van de Ram It Down-sessies en valt hier daardoor danig uit de toon. Maar ja, de wondere wereld van de remasters is er sowieso eentje waar ik altijd meewarig naar kijk. Gelukkig heb ik ook nog een originele uitgave om de ultieme Point Of Entry-ervaring mee te beleven.

avatar van Wolfmother
3,0
Desert Plains
Solar Angels
Troubleshooter

Tjah, een flinke stap achteruit na British Steel.
Slechts 1 klassiekertje, voor de rest was het lootjes trekken.
Ook niet perse een heel slecht album, gewoon eentje die zich in de onderste regionen prima door kabbelt.

avatar van james_cameron
2,5
Slappe hap; wat mij betreft nog steeds het minste album van de band, met het al even belachelijke Turbo op de tweede plaats. Slechts enkele tracks zijn het aanhoren waard, zoals het melancholische Desert Plains, maar overwegend is het hier huilen met de pet op. Zodra Rob Halford zingt over rock 'n roll en seks kun je het eigenlijk direct uittekenen- dan wordt het niks.

avatar van Eddie
3,5
Dit soort platen zijn voor mij wel kenmerkend voor Priest. Ik vind ze zonder meer één van de grootste metal bands ooit. Van alle grote namen vind ik ze ook de meest wisselvallige. hun oeuvre bestaat uit tijdloze klassiekers die net zo makkelijk afgewisseld worden met een hoop grijze middenmoot, zoals bijvoorbeeld deze plaat. met een middelmatige zanger zou dit echt een draak van een plaat zijn, gelukkig weer Rob de plaat her en der nog van wat glans te voorzien.

zoals james_cameron al aangeeft, zodra Halfort bepaalde onderwerpen gaat aansnijden dan weet je hoe laat het is

avatar van Kronos
4,0
Eddie schreef:
...bijvoorbeeld deze plaat. met een middelmatige zanger zou dit echt een draak van een plaat zijn

Is dat zo?

Dat de stijl niet bevalt kan ik me voorstellen, maar is er verder dan nog iets 'mis' met dit album?

avatar van Eddie
3,5
Kronos schreef:
(quote)

Is dat zo?

Dat de stijl niet bevalt kan ik me voorstellen, maar is er verder dan nog iets 'mis' met dit album?


Je hebt gelijk, ik typte dit tussen het werk door, en was misschien iets te uitgesproken of gechargeerd. Een draak van een plaat gaat wel heel erg ver, heb je gelijk in. Ik vind wel dat Rob Halford deze plaat red, hij geeft nog wat glans aan een plaat die ik verder niet heel erg sterk vind op 'Solar Angels' en 'Desert Planes' na. Nummers als 'Troubleshooter' of 'You Say Yes' vind ik persoonlijk tot de zwakste horen die ik van Priest ken.

avatar van Kronos
4,0
Ik vond You Say Yes destijds ook verschrikkelijk. Nu heb ik er geen probleem meer mee. Wat mij betreft een beter nummer dan United dat op hun klassieker British Steel staat.

avatar van Eddie
3,5
Ik vind ze allebei even matig, alleen vind ik de rest van Britisch Steel beter.

avatar van Hawee
2,0
Ik kende deze plaat eigenlijk niet. Blijkt niet voor niets, na beluistering ben ik geschokt door de middelmatigheid, karakterloosheid en het doorsnee niveau van willekeurig welke hair metal of commerciele hard rockband. En dat door een van mijn favoriete metalbands die geweldige platen uitbracht eind jaren 70. Dit is de Cold Lake van Judas Priest, sell out. Slappe boogie, inspiratieloze Kiss en ACDC imitatie bedoeld om dollars te vangen in USA. Tenenkrommende teksten, domme koortjes, meezingerige refreintjes. Waarschijnlijk is het niet eens hun schuld, maar van de platenindustrie. Welcome to the Machine!

avatar van Dirkrocker
4,0
Prima Priest album. Ben Priest gaan volgen vanaf britisch steel. Is dit en leuke opvolger. En hierna zou het alleen maar beter worden

avatar van kaztor
4,0
Je zet een Sad Wings Of Destiny, Sin After Sin en Stained Class op de wereld. Stuk voor stuk hardrock-klassiekers (en dan heb ik ze niet eens allemaal genoemd), gewaardeerd door een schare hardrock/heavy metal-fans.
Vervolgens krijg je de wind in de zeilen en wordt de sound aangepast, want de open haard moet ook branden.
Dan trekken diezelfde fans massaal een vies gezicht.

Gelukkig zijn er dan nog luisteraars die een wat bredere kijk op het fenomeen ‘muziek’ hebben (zoals ondergetekende) en een album als dit prima kunnen waarderen. Mij hoor je niet zeggen dat dit op hetzelfde niveau staat als sommige vroegere Priest-platen, maar we mogen toch wel toegeven dat dit een vakkundig gemaakte, lekker wegluisterende hardrock-plaat is..?
Niks mis mee, wat mij betreft.
Ben je in de stemming voor een lekkere, iets meer toegankelijke hardrock-plaat, dan kun je je hier geen buil aan vallen.
Ben je in de stemming voor wat zwaardere, meeslepende heavy metal, dan zijn er nog andere Judas Priest-platen.

avatar van Edwynn
3,5
Volgens Rob Halford is Point Of Entry onder druk van CBS in de haast gemaakt. Maar dat is volgens mij allemaal gelul achteraf om het gebrek aan impact danwel verkoop goed te kletsen.

Niettemin ben ik het er zeer mee eens dat dit een uitstekende Priestplaat is. Solar Angels, Desert Plains en Heading Out The Highway zijn natuurlijk de echte krakers maar ik ga net zo hard op Don't Go of On The Run. Priest combineerde altijd al het heavy spul met wat meer lichtvoetig werk. En komt er bij mij meer dan mee weg.

avatar van Kronos
4,0
Edwynn schreef:
Volgens Rob Halford is Point Of Entry onder druk van CBS in de haast gemaakt. Maar dat is volgens mij allemaal gelul achteraf om het gebrek aan impact danwel verkoop goed te kletsen.

Het zou natuurlijk best kunnen dat er vanuit de platenmaatschappij enige druk was om meer lichtvoetig werk op te nemen. Nadat wij destijds al Unleashed in the East hadden viel dit album me toch serieus tegen. Intussen vind ik het echter een prima plaat.

avatar van kaztor
4,0
CBS hield er wel van om de groep te pushen.
Dat was ook de reden waarom Hell Bent For Leather/Killing Machine een half jaar na Stained Class verscheen; het ijzer smeden als het heet is.
Desondanks vind ik het bij Priest wel werken.
Net als Hell Bent… heeft dit album ook een spontane sfeer.

1,5
Nou dan kijk ik hier toch anders tegenaan. Dit album is één van de zwakste albums van JP. Mijn waarderingscijfer zegt genoeg.

avatar van RonaldjK
2,0
De eerste elpee van Judas Priest die ik in zijn geheel hoorde, vermoedelijk ergens in 1982. Had hoge verwachtingen, maar zette niet één liedje op cassette.

Mijn eerste kennismaking met de band was op Hilversum 3 geweest bij Alfred Lagarde. Hij draaide Rapid Force van British Steel. Hard, snel en monotoon. 'Pounding the world like as a battering ram', om meneer Halford te citeren.
Hier echter is het nergens snel en de melodielijnen zijn stukken melodieuzer. Futloos en bovendien niet passend bij het stoere leren imago dat ze zich inmiddels hadden aangemeten. Zonde van de gulden leengeld, vond deze tiener.

Veertig jaar later probeer ik het weer eens. Tja, naast het gebrek aan energie vind ik bovendien de composities niet sterk. Op de A-kant is slechts Hot Rockin' wat pittiger en Desert Plains nog wel sfeervol. Op de B-kant kan ik geen lichtpuntje ontdekken.
Op streaming staan twee bonussen. Thunder Road is als liedje aardig, maar met digitaal klinkende basgitaar en drums komt het steriel over. De tweede is een liveversie van Desert Plains, dat opvallend genoeg véél sneller wordt gespeeld dan in de studioversie, hetgeen het nummer goed doet.

Op zich is het dapper dat de band tegen de toenmalige trend in (de new wave of British heavy metal) een kalmere plaat uitbracht, maar ook wel een beetje dom. Recensent Kees Baars hield in Oor een grote slag om de arm wat betreft de ontvangst bij de fans. Anno 2022 houd ik het bij twee sterren, een hele meer dan ik als puber zou hebben gegeven. Omdat Halford desondanks fijn zingt.

avatar van Von Helsing
3,5
RonaldjK schreef:
De eerste elpee van Judas Priest die ik in zijn geheel hoorde, vermoedelijk ergens in 1982. Had hoge verwachtingen, maar zette niet één liedje op cassette.

Mijn eerste kennismaking met de band was op Hilversum 3 geweest bij Alfred Lagarde. Hij draaide Rapid Force van British Steel. Hard, snel en monotoon. 'Pounding the world like as a battering ram', om meneer Halford te citeren.
Hier echter is het nergens snel en de melodielijnen zijn stukken melodieuzer. Futloos en bovendien niet passend bij het stoere leren imago dat ze zich inmiddels hadden aangemeten. Zonde van de gulden leengeld, vond deze tiener.

Veertig jaar later probeer ik het weer eens. Tja, naast het gebrek aan energie vind ik bovendien de composities niet sterk. Op de A-kant is slechts Hot Rockin' wat pittiger en Desert Plains nog wel sfeervol. Op de B-kant kan ik geen lichtpuntje ontdekken.
Op streaming staan twee bonussen. Thunder Road is als liedje aardig, maar met digitaal klinkende basgitaar en drums komt het steriel over. De tweede is een liveversie van Desert Plains, dat opvallend genoeg véél sneller wordt gespeeld dan in de studioversie, hetgeen het nummer goed doet.

Op zich is het dapper dat de band tegen de toenmalige trend in (de new wave of British heavy metal) een kalmere plaat uitbracht, maar ook wel een beetje dom. Recensent Kees Baars hield in Oor een grote slag om de arm wat betreft de ontvangst bij de fans. Anno 2022 houd ik het bij twee sterren, een hele meer dan ik als puber zou hebben gegeven. Omdat Halford desondanks fijn zingt.


Ik vond de vraagstelling van een nog piepjonge Metal Mike (Aarschok) wel gedurfd als jonge verslaggever, aan Halford destijds, en zijn eerste interview met een grote band, "waarom is Point of Entry zo slecht".

avatar van RonaldjK
2,0
O ja, heeft ie dat gedaan? Hulde! En waarschijnlijk was het interview onmiddellijk platgeslagen, als een vette snor in een biertje.

avatar van ZAP!
Von Helsing schreef:
Ik vond de vraagstelling van een nog piepjonge Metal Mike (Aarschok) wel gedurfd als jonge verslaggever, aan Halford destijds, en zijn eerste interview met een grote band, "waarom is Point of Entry zo slecht".
Maar ik heb ook gehoord dat MM Queensrÿche's debuutalbum een 7,5* gaf...

avatar van AGE-411
3,0
Hawee schreef:
Ik kende deze plaat eigenlijk niet. Blijkt niet voor niets, na beluistering ben ik geschokt door de middelmatigheid, karakterloosheid en het doorsnee niveau van willekeurig welke hair metal of commerciele hard rockband. En dat door een van mijn favoriete metalbands die geweldige platen uitbracht eind jaren 70. Dit is de Cold Lake van Judas Priest, sell out. Slappe boogie, inspiratieloze Kiss en ACDC imitatie bedoeld om dollars te vangen in USA. Tenenkrommende teksten, domme koortjes, meezingerige refreintjes. Waarschijnlijk is het niet eens hun schuld, maar van de platenindustrie. Welcome to the Machine!


Met nummers als 'Heading Out To The Highway' en 'Desert Plains' levert JP wel 2 klassiekers die tot op vandaag regelmatig in de setlist verschijnen. Desert Plains (Live '86)

Don't Go, Troubleshooter en On The Run zijn één van mijn guilty pleasures. Op Turbo staan ook wel wat nummers die je onder die noemer kan plaatsen.


PS: En een van mijn favoriete platenhoezen allertijden.

Gast
geplaatst: vandaag om 13:16 uur

geplaatst: vandaag om 13:16 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.