Ik moet zeggen dat ik deze bijna nooit meer beluister, niet dat ik hem niet meer goed vind ofzo. Maar op de 1 of andere manier vind ik hem gewoon te zwaar en te kwellend klinken, en vaak ook weer een beetje luchtig, klein beetje maar hoor, met een paar poppy singles. Beetje lastig uitleggen dit.
Maar head on The door of vooral faith of 17sec beluister ik een stuk vaker.
Deze moet ik echt zin in hebben en naartoe leven, maar dan krijg je ook wat.
Vind hem te intens en te goed om hem zomaar eventjes de draaien.
Deze plaat doet mij echt wat, en dat zegt veel.
Pracht plaat met een veelvoud aan variatie, maar je moet het wel willen horen.
Misschien is voor Queen Bitch ook ooit de tijd rijp om intens, en dan bedoel ik ook echt intens van deze te kunnen genieten.
Iedere Cure verzamelaar is prullenmand werk vergeleken met deze, maar je moet wel durven, en voor deze plaat openstaan. (Dit bedoel ik niet letterlijk want de verzamelaars van Cure zijn ook enorm de moeite waard natuurlijk, maar is alleen om beter mijn gevoel voor dit album uit te drukken
Ik vind het een meesterwerk, en dat blijft het zolang ik hem niet te vaak afspeel, of losse nummers hoor, want dat doet deze plaat gewoon tekort.
Heb hem niet meer in mijn top 10 staan, en daar hoort hij eigenlijk wel, maar helaas kunnen er maar 10 albums in een top 10.
Eens in de zoveel tijd komt er een superalbum op je pad waar je een mega klik mee hebt, al beluister je hem bijna nooit. Dit is er voor mij zo eentje en zal ook altijd wel zo blijven denk ik.