Soms fantaseer ik wel eens wat er zou gebeuren als ik mijn muziekverzameling zou moeten terugbrengen tot zo'n 150 titels. In ieder geval zouden er wat cd's van Bill Evans, Duke Ellington en Thelonious Monk (ik ben piano-liefhebber) moeten blijven, en zeker het album
Thelonious Monk Plays Duke Ellington. Monk is hier naar mijn mening al net zo goed op dreef als op zijn latere Riverside-albums. Dat komt ook natuurlijk doordat ik Ellington als een van de groten uit de muziekgeschiedenis beschouw, en de wijze waarop Monk hem vertolkt doet Ellington naar mijn mening volledig recht. Ik bezit de helder klinkende remaster in de Orrin Keepnews-reeks en het transparante geluid van deze cd is iedere maal weer een openbaring. Zoals Monk's progressieve spel het stuk construeert, dat is iedere maal weer een genoegen om te horen. Vooral het solo-gespeelde
Solitude en het door fantastisch drumwerk van Kenny Clarke en natuurlijk het prachtige basspel van Oscar Pettiford opgetuigde
Caravan laten me ademloos achter. Schitterend album. Nee, op Monk ben ik voorlopig nog niet uitgeluisterd.