Na dit album een paar keer via Youtube te hebben gehoord, kwam ik hem een tijdje terug toevallig tegen in een tweedehandsmuziekwinkel. Niet lang getwijfeld en meegenomen.
Fields of the Nephilim was tot Elizium naar mijn mening een gemiddeld gothicbandje. Elk album heeft zo z’n momenten, maar over de gehele linie wil het toch niet overtuigen. Dat verandert met Elizium: dat album vind ik als geheel erg sterk. The Nephilim slagen erin een wat dromerige sfeer te scheppen en die vast te houden tot het einde van die plaat.
Op Earth Inferno komt een groot deel van Elizium voorbij. De gitaren klinken in deze livesetting was harder en ruiger, en Carl McCoy gromt hier en daar wat meer, terwijl hij op andere plaatsen juist nog griezeliger klinkt. De sfeer die Elizium zo goed maakte, blijft echter behouden. De versie van Sumerland op Earth Inferno klinkt, zoals
sander.h hierboven ook al opmerkte, beter dan op Elizium.
Met Moonchild, Love Under Will en Last Exit for the Lost komen de beste nummers van The Nephilim voorbij, waarbij met name het laatstgenoemde nummer fenomenaal goed is. Het enige muzikale minpuntje van dit album is voor mij eigenlijk het laatste stuk van Psychonaut, vanaf “Let us gather...”. Als ik Dawnrazor daarna weer hoor, is dat minpuntje eigenlijk ook weer vergeten.
Mijn andere kritiekpuntje is dat het album niet echt aanvoelt als een livealbum. Weliswaar staat op de hoes dat het opgenomen is in de Brixton Academy in Londen (6 oktober 1990), Wolverhampton Civic Centre (4 augustus 1990) en Hamburg Sporthalle (6 november 1990), maar het publiek is niet of nauwelijks te horen.
Die twee minpunten daargelaten is dit een fantastisch album, dat als een best-of van Fields of the Nephilim kan dienen: 4.5*