Ik vind van niet. Hij doet weinog originele dingen, neemt veel te veel werk aan waardoor hij zeer onregelmatige werkjes aflevert (net als Revell bvb). Denk maar aan het vreselijke Lavagirl and Sharkboy, het mag dan al snel gegaan zijn, het is lelijk, ongeïnspireerd en vreselijk goedkoop klinkend, al mogen Revell en Rogriguez daar ook credits voor krijgen. Misschien komt Debney nu wat meer op de voorgrond met binnenkort Duma en Zathura (naar die kijk ik dan wel uit), maar het is vooral een componist die me niet echt kan boeien of aan de top staat ...
Maar Dreamer nu. Ik keek gewoon al niet uit naar de score (laat staan die Amerikaanse schmaltzy, oversentimentele film met valse emoties overladen paardenfilm met Dakota Fanning en Kurt Russel (WTF? doet die hier)) en zeker niet naar alweer een score met country elementen. Onlangs was er nog An Unfinished Life van Deborah Lurie en uiteindelijk was die ook al niet speciaal, dus waarom iets bijzonder verwachten van meneer Debney? (zie bovenstaande redenen)
Het hoofdthema is inderdaad klop hetzelfde met dat van Castaway (zonder de countrydingetjes en zo) en hoewel ik het eerst niet wist wat precies de inspiratie was van Debney, heeft Bob mij dat dan maar laten weten.
Nuja, storend of niet, het is en blijft een mooi thema dat Debney vooral met piano en viool in de score gebruikt. De usual 'ooooh wat mooi als die paarden rijden' momenten gaan wat sneller, en opnieuw, het is gewoon goed gedaan. Maar het heeft natuurlijk ook te maken met de tempscore (zoals Bob zei) maar Debney is zelfs zo gefocust daarop dat een beetje van de tempscore afwijken al te veel gevraagd was.
Maar nog voor de songs aant einde had ik er eigenlijk genoeg van (de songs zelf hebben me aant kotsen gezet). Dreamer had misschien toch beter geklonken met Kaczmarek aan het roer en niet Debney en de machtige krijgers van Sony en hun teerbeminde Joshua Bell...
Wat klink ik zo ... scherp vandaag.