menu

Mike Oldfield - Platinum (1979)

mijn stem
3,33 (80)
80 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Virgin

  1. Part One: Airborn (5:06)
  2. Part Two: Platinum (6:06)
  3. Part Three: Charleston (3:17)
  4. Part Four: North Star / Platinum Finale (4:44)
  5. Woodhenge (4:05)
  6. Into Wonderland (3:46)

    met Wendy Roberts

  7. Punkadiddle (5:46)
  8. I Got Rhythm (4:50)

    met Wendy Roberts

  9. Platinum [Live Studio Session] * (5:12)
  10. North Star [2012 Remix] * (8:07)
  11. Blue Peter * (2:06)
  12. Platinum [Live at Wembley Arena, 1980] * (20:43)
  13. Punkadiddle [Live at Wembley Arena, 1980] * (5:17)
  14. I Got Rhythm [Live at Wembley Arena, 1980] * (4:59)
  15. Polka [Live at Wembley Arena, 1980] * (3:42)
  16. Incantations [Live at Wembley Arena, 1980] * (22:14)
  17. Tubular Bells (Part Two) [Live at Wembley Arena, 1980] * (8:53)
  18. Guilty / Tubular Bells (Part One - Finale) [Live at Wembley Arena, 1980] * (5:45)
  19. Blue Peter / Portsmouth [Live at Wembley Arena, 1980] * (3:38)
  20. William Tell [Live at Wembley Arena, 1980] * (2:27)
toon 12 bonustracks
totale tijdsduur: 37:40 (2:10:43)
zoeken in:
4,0
Het eerste album van MO met zang bij, althans als echte songs. Het vierdelige Platinum is natuurlijk het hoogtepunt. Muzikaal toch weer sterk. Het ligt allemaal zo goed in het gehoor. Ik vind het jammer dat de man altijd maar met Tubular Bells geassocieerd wordt, terwijl hij zo veel meer gepresteerd heeft.

3,5
Mooie plaat, met name de a-kant (om in vinyl termen te spreken). De synthesizers klinken met vlagen erg gedateerd.

avatar van Saldek
3,0
Misschien dat iemand dit weet? Ik heb 'I got Rythm' diverse malen als jaren 20-achtig jazznummer gehoord.
Ik was daarom per definitie van mening dat Mike deze in zijn eigen stijl een nieuw jasje had gegeven door deze te coveren. Maar als je de cd erbij pakt, staat er echt niets over dan 'All songs composed by Mike Oldfield'. Het is maar een enkel luttig nummertje in het grootse ouvre van Mike, maar ben toch nieuwsgierig.
Dit album overigens is mij geen favoriet. Vind 'm lekker klinken maar niet zo byzonder als de rest van Mike.......3

avatar van argus
4,5
dream555 schreef:
Ik vind het jammer dat de man altijd maar met Tubular Bells geassocieerd wordt, terwijl hij zo veel meer gepresteerd heeft.

Ja, klopt. Tubular Bells 2 vindt ik al beter. Maar dit platinum vindt ik ook al hartstikke goed. 4,5*

avatar van dazzler
3,0
Platinum vond ik vroeger beter dan vandaag.

Eigenlijk vind ik de volledige tweede plaatkant ondermaats.
Punkadiddle is nog wel lachen, maar gaat gauw vervelen.

De eerste plaatkant met de 4 Platinumdelen is wel goed.
Maar ik hou niet zo van die discoproductie (zoals op Guilty).
North Star (een cover van Philip Glass) vind ik de beste track.

Bonustracks zouden Guilty en Blue Peter kunnen zijn.

avatar van Bluebird
3,5
Saldek schreef:
Misschien dat iemand dit weet? Ik heb 'I got Rythm' diverse malen als jaren 20-achtig jazznummer gehoord.
Ik was daarom per definitie van mening dat Mike deze in zijn eigen stijl een nieuw jasje had gegeven door deze te coveren. Maar als je de cd erbij pakt, staat er echt niets over dan 'All songs composed by Mike Oldfield'.


Dit is idd geleend, geript of gejat van het gelijknamige Gershwin nummer. Maar net zoals b.v. Manfred Mann bij zijn onherkenbaar bewerkte composities soms de credits naar zichzelf toeschrijft of er domweg geen melding van maakt doet Mike dat hier blijkbaar ook. Niet geheel onopgemerkt dan want het nummer is toch wel erg bekend. Verder is Platinum wel weer een amusante en originele creatie in het veelkleurige oeuvre van Oldfield.

avatar van dazzler
3,0
Saldek schreef:
Maar als je de cd erbij pakt, staat er echt niets over dan 'All songs composed by Mike Oldfield'.

Op het vinyl album staat toch wel heel duidelijk
dat I Got Rhythm een cover is van George Gershwin
en dat North Star (Platinum finale) een cover is van Philip Glass.

Beide gearrangeerd door Mike Oldfield, dat wel natuurlijk.

De CD heb ik nooit gekocht
omdat ik wacht op een definitieve heruitgave.

En volgens Universals plannen zijn Incantations
en Platinum de volgende albums die een re-issue gaan krijgen.
Hoewel er nog absoluut niks bekend is over data of tracklijsten.

avatar van Bluebird
3,5
dazzler schreef:
(quote)

Op het vinyl album staat toch wel heel duidelijk
dat I Got Rhythm een cover is van George Gershwin
en dat North Star (Platinum finale) een cover is van Philip Glass.

Beide gearrangeerd door Mike Oldfield, dat wel natuurlijk.

De CD heb ik nooit gekocht
omdat ik wacht op een definitieve heruitgave.


Op de cd staat zelfs niet eens wie überhaupt de componist is.

Kwestie verklaard bij deze.

Ozric Spacefolk
Zoete symfotroep, noem ik dit.

Platinum, kant 1 gaat nog wel. Maar de popsongs van kant 2, vind ik echt verschrikkelijk.
Ik ben meer een liefhebber van de eerste paar platen van Mike Oldfield. Zijn geflirt met pop kan me gestolen worden.

Punkadiddle is een absoluut dieptepunt in de geschiedenis van symforock.

avatar van dazzler
3,0
Punkadiddle is Oldfields cynische visie op punkmuziek.
Hij kon niet verdragen dat Branson The Sex Pistols en ço promootte
ten kosten van zijn eigen platen. Incantations kreeg volgens Mike Oldfield
daardoor te weinig promotie en daarom schreef hij Punkaddidle.

Dat maakt het nog geen goed nummer natuurlijk, maar er is een context.

Ozric Spacefolk
Gentle Giant had toendertijd ook een punkliedje met een knipoog gemaakt (I Betcha Thought We Couldn't Do It?) op The Missing Piece. Vond ik veel geslaagder experiment.

Maar goed, ik wist dat niet over Punkadiddle. En inderdaad het nummer wordt er niet beter op

avatar van dazzler
3,0
Wat Punkadiddle wel (geslaagd) doet, vind ik,
is het simplisme van punk blootleggen in de structuur.

Ook tekstueel: het nietszeggende "hoi" en die uitzinnige menigte.

Maar tussen het waterachtige Woodhenge
en de voor mijn part misplaatste cover I Got Rhythm
(waarin hij toch weer eens naar de Tubular Bells moet grijpen) in
krijg je terecht opgemerkt een eerder zwakke tweede plaatkant.

Into Wonderland is best aardig als lied.
De basistrack is identiek aan het nummer Sally
(dat op sommige vinyl hoezen nog in de tracklijst staat)
en dat een hilarisch nummer was in de stijl van Don Alfonso
of de vocale versie van Sailor's Hornpipe bijvoorbeeld.

YouTube - Mike Oldfield - Sally (Original)

Mike zingt hier zelf door de vocoder zoals op Five Miles Out.
De overgang tussen Sally en Punkadiddle was oorspronkelijk ook
veel organischer. Sally gaat niet over Mike's zus, maar zijn toenmalige vrouw.

Maar Richard Branson vond Sally te idioot voor woorden.
En het nummer moest er dus af, al staat het naar het schijnt
wel op de allereerste UK persingen van het album: collector's waarde.

avatar van Lonesome Crow
Ik zag gisteren op een kabelzender (MTV-Classic) een clip van het nummer "Guility".

YouTube - Mike Oldfield - Guilty (VideoClip)

Een erg goed nummer vond ik zelf, ben er dus achter dat het niet op een regulier album van Mike Oldfield staat maar in de periode van deze plaat is opgenomen.

Heeft dit album dezelfde sfeer als "Guility" ?

avatar van dazzler
3,0
Het album is grotendeels met dezelfde muzikanten opgenomen.
Meer bepaald in Amerika en Steve Winwood en Kurt Munkacsi (de rechterhand
van Philip Glass) zijn van de partij. De eerste vier tracks hebben een vergelijkbare
discobeat als Guilty, al zit ie subtieler op de achtergrond en zijn de Oldfield gitaren
prominent aanwezig. Ook op Into Wonderland hoor je een soft discobeat.

Platinum is niet bepaald Oldfields sterkste plaat (vooral kant 2 is nogal zwak).
Maar als je van Guilty houdt, is hij het proberen waard. Zoek je de lange versie
van Guilty dan moet je op The Platinum Collection zijn. Duurt ongeveer 6 minuten.
Ook de live versie op Exposed (1979) is heel erg sterk.

avatar van Lonesome Crow
Ik zag die clip trouwens op VH1-classic, MTV-classic bestaat niet.

Ik wacht wel op de heruitgave van Platinum en hopen dat die lange versie van "Guility" erop staat.
Klinkt goed als ik die beschrijving van dazzler lees....

avatar van dazzler
3,0
PLATINUM 1979

Het is 1977 en de Sex Pistols beheersen het muzieknieuws.
Na Mike Oldfield heeft Virgin een nieuwe goudmijn aangeboord.
In 1978 promoot Richard Branson liever de pistols dan Incantations.

Oldfield is boos en trekt naar Amerika om zijn volgende plaat op te nemen.
Eerst verschijnt de single Guitly waarop hij een themaatje uit Incantations
op een discobeat zet. Een statement? Kiest Oldfield voor disco ipv punk?

Die soft discotoets wordt ook het handelsmerk van Platinum.
De titeltrack valt op de plaat uiteen in vier opeenvolgende delen.

Airborne neemt de luisteraar mee de lucht in (Oldfield neemt vlieglessen
en volgt een assertiviteitstraining in die dagen). Mike's gitaren janken onophoudelijk
vijf minuten lang op een zachtaardig discobedje van keyboards en vibrafonen.

Platinum zoekt het hoog tussen de wolken. De discobeat op de voorgrond
en de gitaren trekken ijle condensatiestrepen doorheen de blauwe lucht.
De melodie is onderhoudend en Oldfield kreunt zelf een eindje mee.

Op Charleston trekt hij de dansschoenen aan en laat hij blazers aanrukken.
Heerlijk dansje en opnieuw murmelt Oldfield zelf tussen de noten en de tanden mee.
Mooi is de piano die een gitaarsolo speelt. Oldfield valt lekker in op Spaanse gitaar.

Je krijgt voortdurend de indruk dat Oldfield een discopastiche van zijn eigen sound brengt.
Voortdurend tongue in cheek en zelfrelativerend ... zo ook in de vrouwelijke backing vocalen.
Maar het mooiste stuk is de finale, een bewerking van North Star van Philip Glass.
De engineer van Glass, Kurt Muncacski doet trouwens mee op Platinum.

North Star is zonder concurrentie de sterkste troef op Platinum.
Hier moet de humor naar de achtergrond en gaat de muziek zelf weer spreken.
En merkwaardig genoeg staat de discobeat helemaal ten dienste van het nummer.
Mike speelt de melodie loepzuiver op gitaar en raakt zelfs een noot die zo hoog klinkt
dat hij menige stereoinstallatie in de problemen brengt ... inclusief die van vader zaliger.

Kant 2 van Platinum is bijzonder zwak.
Vooral omdat er helemaal geen samenhang is tussen de vier nummers.

De mystieke instrumental Woodhenge is het interessantste nummer.
Uit de nevelen van een Keltisch verleden opgetrokken. Een moeras van vibrafoon
en houtblok. Een thema dat Incantations (Part 2) nog wat doet nagalmen.

Into Wonderland is een pretentieloze popsong.
Op sommige hoezen staat Sally vermeld, een hilarische ode aan Oldfields
eerste vrouw. Maar Richard Branson vond dat nummer te aapachtig voor woorden.

YouTube - Mike Oldfield - Sally (Original)

Into Wonderland bedient zich van dezelfde basistrack, maar er ontstaat een heel
ander nummer. Een bewust ? van romantische clichees voorzien, slaapverwekkend lied.
Zangeres is Wendy Roberts met wie Oldfield in 1979 ook een flexidisc cover van Free's
rockhit uit 1971 All Right Now uitbracht. Nog een cover dus die het album niet haalde.

YouTube - Mike Oldfield - All Right Now (Rare Promo Single)

Punkadiddle is grappig. Oldfield steekt de draak met het simplisme van de punkmuziek.
Het nummer start echter met de muzikale outro van het gewraakte nummers Sally en gaat
dan over een zeer monotome folkdans. Prettig fluitje en pseudo live gejuich.
De crowd goes bananas bij zoveel simplisme ... lachen of wenen.

Wenen is voor mijn part het antwoord op I Got Rhythm.
Een lied van George Gershwin waarmee Oldfield zijn plaat afsluit.
De cover weet echter nergens te overtuigen, en het toevoegen van die Tubular Bells
aan het einde is zo fout. En fout die hij trouwens heel zijn carriere zal blijven maken.

Na de flop van Platinum bracht Oldfield nog Blue Peter op single uit.
Het traditioneel themaatje dat de BBC gebruikte voor het gelijknamige kinderprogramma.
Guitly en Blue Peter redden Oldfields jaar. Van Platinum zelf verscheen geen single.

YouTube - Blue Peter (Making of)

Platinum is misschien nog het interessantst in zijn live versie
die in 1985 verscheen op kant 4 van de dubbele verzamelaar The Complete.

Ozric Spacefolk
Het Platinum-stuk is sterk tot erg sterk. Uitstekend gespeeld en bij elkaar gedrumd door Pierre Moerlen(?!?)

Kant 2 draai ik niet...

avatar van dazzler
3,0
Ik heb weer het idee dat er aan de Mike Oldfield hoezen wordt geprutst.
Nu staat hier weer de cd hoes, ik dacht dat ik in het verleden al regelmatig
de cd hoezen vervangen had door de vinyl hoezen. Of ik begin te dementeren.

Laatst nog Five Miles Out en Discovery hoes aangepast.

Ik dien een correctie in. De vinylhoes toont eerst de titel Platinum
met daaronder in kleine letters Mike Oldfield. De cd hoes toont alles in grote letters.

avatar van dazzler
3,0
Mike Oldfield | Platinum Deluxe Edition CD Album 2012

Geen originele gorilla versie van Sally en geen flexi disc Allright Now cover.
Eveneens geen spoor van The Path (b-kant Shine, maar compositie uit 1979).

Een beetje sneu toch.

Voor de rest enkel een bonus disc met live tracks ...

Geen dvd meer.

avatar van vigil
3,5
Wel een live concert van zo rond de 70 minuten, verder op de normale cd ook nog 3 bonustracks in de vorm van een live versie van Platinum, North Star 2012 en Blue Peter.

Of te wel toch maar gekocht

avatar van musician
Eindelijk dan The Remastered Album binnengekregen van Amazon.

Niet de DeLuxe versie, alleen maar Platinum als studio album, met Platinum Live, Northstar 2012 en Blue Peter als bonus tracks.

Al heel wat, ik heb het album nooit goed op cd kunnen vinden (behalve tegen grove betaling) en dus is het al met al een redelijk nieuw album van Oldfield voor mij. Gezien de nogal negatieve beoordelingen van het album al destijds, heb ik er verder ook nooit hard achteraan gelopen.

Maar Oldfield's reactie op punk rond 1979 zal zijn populariteit onder de "serieuze" journalisten in de muziek er wel niet groter op hebben gemaakt.

Vind het tot nu toe erg klinken als Oldfield dus als zodanig weinig nieuws onder de zon. Hoewel ik mij wel kan voorstellen dat de liefhebbers van de eerste vier albums van Oldfield dit nogal een wijziging van zijn muzikale beleid vinden, in vergelijking met zijn voorlaatste album Incantations.

Ozric Spacefolk
He Platinum stuk vind ik anders prima te pruimen. Doet me denken aan de band Sky.

avatar van Brunniepoo
3,5
dazzler schreef:

Into Wonderland is best aardig als lied.
De basistrack is identiek aan het nummer Sally
(dat op sommige vinyl hoezen nog in de tracklijst staat)


Niet alleen op vinylhoezen, ook de eerste (?) cd-versie staat nog vrolijk 'Sally' vermeld. Toch wat koddig na vijf jaar...

Na de wat negatieve commentaren alhier valt het album me eigenlijk nog best mee, I got rhythm is een vreselijk nummer maar de andere liedjes op de B-kant kunnen er wat mij betreft best mee door. De lange titeltrack vind ik daarentegen weer niet echt overtuigend, zeker niet als je het af gaat zetten tegen tegen bijvoorbeeld Ommadawn of Incantations.

WPE
Een van zijn meest geslaagde albums met kortere werken. Ik heb deze altijd goed gevonden. Met inderdaad als hoogtepunt (destijds op lp) kant 1 die uit 4 instrumentale delen bestond. Af te toe best een beetje "maf", zoals Charleston, maar daarom ook juist zo leuk en redelijk origineel

Ozric Spacefolk
Mijn stem even herzien, na het horen van de remaster.

Sowieso is het epische stuk briljant.

Kant 2 is moeilijker, Woodhenge is wel een mooi stuk, maar Into Wonderland is dan weer niks.
Punkadiddle is grappig, niet meer dan dat. I Got Rhythm vind ik ook weer niks.

Blijkbaar moest de echte pop-hit nog komen. Wendy Roberts zou uiteindelijk niet die eer toe komen.

avatar van Barney Rubble
3,0
Voornamelijke de grandioze A-kant blijft bij. Heerlijke compositie in vier delen waarin Oldfield zijn liefde voor disco en Phillip Glass uit middels aangename muziek. De B-kant is echter een verschrikking. Enkel punk-parodie Punkadiddle biedt nog enige soelaas.

avatar van Koos R.
4,0
Een sterk, fris klinkend album van Mike Oldfield, met name omdat hij het 'aandurft' om de A-kant van de LP met een soort pakkende gitaargeorienteerde suite te komen en vooral omdat hij de B-kant vult met korte, bijna singelachtige nummers. In die zin is dat destijds niet helemaal in dank afgenomen. Want ja, Mike Oldfield kennen we van langere nummers, dus dan moet dat hij blijven doen. Stel je voor dat hij afwijkt van hetgeen de mensen verwachten. Ik heb daar niet zo veel mee. Ikzelf stel het op prijs dat een artiest wat anders doet dan dat we gewend zijn.

Muzikaal is het gewoon sterk. De Platinum Part One - Part Four sectie is sterke, stuwende symfonische, melodische gitaarrock. Mike pakt mooie gitaarloopjes, laat het wederom niet bij één gitaar en houdt goed de variatie binnen het thema erin. Airborn begint nog met een redelijk nadrukkelijke keyboard loopje, vlot komt de slaggitaar erin, waarna de tweede gitaar qua slag en geluid het samend met de derde gitaar goed overneemt. Het herhalende effect in de gitaarloopjes werkt voor mij heerlijk, telkens lijkt er naar een soort eindpuntje te worden toegewerkt, die onmiddelijk wordt overgenomen door een licht veranderd ritme. Ondertussen blijft de keyboard het ritme doorsturwen.

De B-kant, ik heb er geen problemen mee. Woodhenge is mysterieus, Into Wonderland wordt redelijk gezongen, de zangeres zit wel tegen het licht zeurderige aan. Punkadidle mag met een knipoog worden beluisterd. I got Rhtyhm is gewoon een mooie, geslaagde cover. Dat menig Oldfield fan het niet helemaal kan hebben dat er een jaren twintig jazz nummer wordt gecoverd, dat is dan zo. De zangeres zingt het nummer met de nodige emotie, Oldfield houdt het nummer rustig en ingetogen. Ik mag graag naar dit nummer luisteren.

Platinum is een gevarieerde symforockplaat, waarmee hij laat zien lange nummers prima te kunnen combineren met korte nummers.

avatar van Robje1968
4,0
De eerste vier nummers van dit album zijn meteen het beste wat Oldfield hierop laat horen.

De overige vier nummers zijn wat minder, waarbij ik met de afsluiter "I Got Rhythm" helemaal niets heb.

Gast
geplaatst: vandaag om 16:59 uur

geplaatst: vandaag om 16:59 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.