PLATINUM 1979
Het is 1977 en de Sex Pistols beheersen het muzieknieuws.
Na Mike Oldfield heeft Virgin een nieuwe goudmijn aangeboord.
In 1978 promoot Richard Branson liever de pistols dan Incantations.
Oldfield is boos en trekt naar Amerika om zijn volgende plaat op te nemen.
Eerst verschijnt de single Guitly waarop hij een themaatje uit Incantations
op een discobeat zet. Een statement? Kiest Oldfield voor disco ipv punk?
Die soft discotoets wordt ook het handelsmerk van Platinum.
De titeltrack valt op de plaat uiteen in vier opeenvolgende delen.
Airborne neemt de luisteraar mee de lucht in (Oldfield neemt vlieglessen
en volgt een assertiviteitstraining in die dagen). Mike's gitaren janken onophoudelijk
vijf minuten lang op een zachtaardig discobedje van keyboards en vibrafonen.
Platinum zoekt het hoog tussen de wolken. De discobeat op de voorgrond
en de gitaren trekken ijle condensatiestrepen doorheen de blauwe lucht.
De melodie is onderhoudend en Oldfield kreunt zelf een eindje mee.
Op Charleston trekt hij de dansschoenen aan en laat hij blazers aanrukken.
Heerlijk dansje en opnieuw murmelt Oldfield zelf tussen de noten en de tanden mee.
Mooi is de piano die een gitaarsolo speelt. Oldfield valt lekker in op Spaanse gitaar.
Je krijgt voortdurend de indruk dat Oldfield een discopastiche van zijn eigen sound brengt.
Voortdurend tongue in cheek en zelfrelativerend ... zo ook in de vrouwelijke backing vocalen.
Maar het mooiste stuk is de finale, een bewerking van North Star van Philip Glass.
De engineer van Glass, Kurt Muncacski doet trouwens mee op Platinum.
North Star is zonder concurrentie de sterkste troef op Platinum.
Hier moet de humor naar de achtergrond en gaat de muziek zelf weer spreken.
En merkwaardig genoeg staat de discobeat helemaal ten dienste van het nummer.
Mike speelt de melodie loepzuiver op gitaar en raakt zelfs een noot die zo hoog klinkt
dat hij menige stereoinstallatie in de problemen brengt ... inclusief die van vader zaliger.
Kant 2 van Platinum is bijzonder zwak.
Vooral omdat er helemaal geen samenhang is tussen de vier nummers.
De mystieke instrumental Woodhenge is het interessantste nummer.
Uit de nevelen van een Keltisch verleden opgetrokken. Een moeras van vibrafoon
en houtblok. Een thema dat Incantations (Part 2) nog wat doet nagalmen.
Into Wonderland is een pretentieloze popsong.
Op sommige hoezen staat Sally vermeld, een hilarische ode aan Oldfields
eerste vrouw. Maar Richard Branson vond dat nummer te aapachtig voor woorden.
YouTube - Mike Oldfield - Sally (Original)
Into Wonderland bedient zich van dezelfde basistrack, maar er ontstaat een heel
ander nummer. Een bewust ? van romantische clichees voorzien, slaapverwekkend lied.
Zangeres is Wendy Roberts met wie Oldfield in 1979 ook een flexidisc cover van Free's
rockhit uit 1971 All Right Now uitbracht. Nog een cover dus die het album niet haalde.
YouTube - Mike Oldfield - All Right Now (Rare Promo Single)
Punkadiddle is grappig. Oldfield steekt de draak met het simplisme van de punkmuziek.
Het nummer start echter met de muzikale outro van het gewraakte nummers Sally en gaat
dan over een zeer monotome folkdans. Prettig fluitje en pseudo live gejuich.
De crowd goes bananas bij zoveel simplisme ... lachen of wenen.
Wenen is voor mijn part het antwoord op I Got Rhythm.
Een lied van George Gershwin waarmee Oldfield zijn plaat afsluit.
De cover weet echter nergens te overtuigen, en het toevoegen van die Tubular Bells
aan het einde is zo fout. En fout die hij trouwens heel zijn carriere zal blijven maken.
Na de flop van Platinum bracht Oldfield nog Blue Peter op single uit.
Het traditioneel themaatje dat de BBC gebruikte voor het gelijknamige kinderprogramma.
Guitly en Blue Peter redden Oldfields jaar. Van Platinum zelf verscheen geen single.
YouTube - Blue Peter (Making of)
Platinum is misschien nog het interessantst in zijn live versie
die in 1985 verscheen op kant 4 van de dubbele verzamelaar The Complete.