menu

Mike Oldfield - Incantations (1978)

mijn stem
3,71 (151)
151 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Virgin

  1. Incantations (Part One) (19:11)
  2. Incantations (Part Two) (19:34)
  3. Incantations (Part Three) (16:58)
  4. Incantations (Part Four) (16:57)
  5. Guilty * (4:14)
  6. Diana [2011 Mix] * (6:35)
  7. Northumbrian [2011 Mix] * (2:56)
  8. Piano Improvisation [2011 Mix] * (5:38)
  9. Hiawatha [2011 Mix] * (9:01)
  10. Canon for Two Vibrophones [2011 Mix] * (2:49)
  11. William Tell Ouverture * (3:55)
  12. Cuckoo Song * (3:22)
  13. Pipe Tune * (3:27)
  14. Wrekorder Wrondo * (2:35)
  15. Guilty [2011 Mix] * (6:38)
  16. Diana - Desiderata [2011 Mix] * (7:05)
toon 12 bonustracks
totale tijdsduur: 1:12:40 (2:10:55)
zoeken in:
avatar van musician
4,5
Ik weet niet of veel mensen ook al hebben gekeken naar het live-concert dat er op cd 3 zit.

Toch erg indrukwekkend. En ik moet erkennen dat de beeld- en geluidskwaliteit mij 100% meevallen. Hoe sympathiek bedoeld, vallen beelden uit de jaren '70 meestal tegen. Wat een muzikanten (50!) doen trouwens ook mee aan het optreden, ergens in 1979.

Voor mij moet dit optreden het Incantations gedeelte van mijn LP Exposed eigenlijk vervangen, dat ook een live-optreden was uit 1979 (maar dan ook met Tubular bells er nog bij). Want het voordeel van Exposed vond ik altijd dat er in twee plaatkanten kon worden gedaan waar Incantations er zelf 4 voor nodig had. Dat schoot tenminste op terwijl het toch weinig geweld deed aan het origineel.

Exposed heeft stukken concert uit de hele Europese tour gebruikt, hier wordt alleen het concert op Wembley getoond. Helemaal hetzelfde is het dus niet maar het komt een eind.

Hij is trouwens ook in Nederland geweest in 1979 (iemand dat concert gezien?), lijkt mij indrukwekkend geweest. Ik heb hem ooit wel in 1984 gezien (Ahoy) ten tijde van de grote commerciële single successen Moonlight shadow en To France.

Misterfool
Het is haast een intrinsieke eigenschap van de jaren 70 composities van Oldfield dat ze boordevol zitten met prachtige kleine themaatjes. Het is jammer dat niet elke variatie, elke wending, elke melodie en elk instrument door mij besproken kan worden zonder dat dit bericht verzandt in een onleesbare recensie. Oldfield weet echter zo veel moois in zijn muziek te stoppen dat elke noot haast wel het bespreken waard is. Hierdoor is het voor mij een leuke uitdaging om zijn albums van een recensie te voorzien.
-
Mike Oldfield kan bij mij tot 1979 weinig fout doen. Toch was dit jarenlang een album dat mij veel moeite kostte om te waarderen. Dit album verschilt qua arrangement nog niet eens zo heel veel van “Hergest Ridge” of “Tubular Bells”. Ook hier componeert Oldfield weer zeer orkestraal, met wat verdere kleuring door de gitaar en keyboard. De structuur is echter volstrekt anders dan de rest van het oeuvre van deze multi-instrumentalist. Waar er in het werk van Oldfield wel vaker gehint wordt naar minimalisme- “Hergest Ridge” als meest voor de hand liggende voorbeeld- wordt het hier een stuk strakker doorgevoerd.
-
Veel artiesten van enige waarde hebben wel een experimentele vogel in hun discografie: “Larks Tongue in Aspic” van King Crimson of “Kid A” van Radiohead bijvoorbeeld. Deze platen kosten altijd net wat meer tijd om te waarderen, maar zijn het meestal meer dan waard. Incantations is mijn inziens ook zo´n vreemde vogel. Na herhaalde ontmoetingen, begint deze plaat zijn geheimen prijs te geven.
-
De eerste twee delen van deze vierdelige compositie heb ik lange tijd ondergewaardeerd; ik miste variatie. Gek, want nu valt het me juist op dat het 4de deel het minimalisme een stuk verder doorvoert. Het eerste deel is het meest in mijn achting gestegen. Prachtig hoe het nummer snelheid weet te creëren. Wervelende fluitpartijen ontmoeten violen die windvlaagje spelen. Gaandeweg neemt de synthesizer een hoofdrol in als opvoerder van het tempo. Erg mooi wordt er opgebouwd naar de conclusie: een variatie op de eerste akkoorden met een hoofdrol weggelegd voor de fluit.
-
Het tweede deel begint heel sterk. Een mysterieus sfeertje, waar met name de violen sfeer opwekken. Spaarzaam voegt Oldfield wat gitaarwerk toe. Samen met het ritme verandert de sfeer van het nummer; de muziek wordt beklemmender. De duisternis duurt echter niet lang; een krappe minuut later wordt je door engelenzang en fluitspel ontvangen. Voor de hiawhata-sectie is handig gebruik gemaakt van de stem van Steeleye spanzangeres Maddy Prior. Door de Afrikaanse trommeltjes doet dit gedeelte denken aan het prachtige Ommadawn. Jammer dat het iets te lang duurt . Hierdoor vormt dit deel van Incantations het enige smetje op het album.
-
Deel 3begint met wat traditionalachtig gitaarwerk. Leuk, maar deze kant van Oldfield is niet de kant die mijn voorkeur verdient. Het melodische gitaarwerk dat op het intro volgt is meer van mijn gading. Dit is echter een van die nummers die beter wordt naarmate het vordert. Na een goede 8 minuten keert de zomerse snelheid van het eerste gedeelte terug. De minimale conclusie is ijzersterk. Prachtig nummer, verveelt geen seconde.
-
Deel 4 van deze compositie vind ik het hoogtepunt van het album. Het is het meest percussiegedreven deel en hier is dan ook het minimalisme het sterkst doorgevoerd. Dit is met name te merken aan het langgerekte vibrafoongedeelte. Hoewel het gedeelte weinig variatie kent, vind ik het verre van saai. De percussieloopjes zijn interessant genoeg om zo´n herhaling te rechtvaardigen; het zorgt voor een tranceachtig effect. Daarnaast zorgt deze loop er voor dat de gitaaruitbarsting die er op volgt grootser uit de bus komt. De ijskoude conclusie is een van de grootste kippenvelmomenten die Oldfield gemaakt heeft en bevat een beeldschone, subtiele opbouw naar de prachtige zang van Maddy prior. Een veel beter afsluiting van de klassieke periode van Oldfield is er haast niet.
-
Hoe sterk ik studioversies van de laatste twee delen ook vind, de live-versie op “Exposed” is nog net een stukje beter. De beste gedeelten van deel 3 en deel 4 worden in een 25 minuten lange compositie geschoven. Na ommadawn, mijn favoriete nummer van Oldfield, maar daarover bij “Exposed” meer.
-
Incantations is een van de topplaten van Oldfield, hoewel dit album niet altijd die credit krijgt. Voor velen is het te lang gerekt en te minimalistisch. Toch is voor degene die het aandurven verder te luisteren dan een eerste aanblik een variatie in thema’s en sferen te ontdekken die zo kenmerkend voor Oldfields zijn jaren 70 werk. Dit album mag van mij zo naast “Ommadawn of "Hergest Ridge" staan. Enkel het twee deel vormt een klein smetje op dit album. Daarom 4.5* en geen 5*, al staat dit album daar niet ver van af.

avatar van musician
4,5
Prima recensie en naar mijn gevoel ook helemaal waar. Heb je de nieuwste versie beluisterd met die geweldige geluidskwaliteit?

En inderdaad, Incantations staat ook keurig naast Hergest Ridge in de cd-kast...

Misterfool
Ik heb de nieuwste versie beluisterd. Sterke geluidskwaliteit inderdaad; men kan elk instrument prachtig uit de mix ontwaren.

avatar van Running On Empty
4,0
musician schreef:
Hij is trouwens ook in Nederland geweest in 1979 (iemand dat concert gezien?), lijkt mij indrukwekkend geweest. Ik heb hem ooit wel in 1984 gezien (Ahoy) ten tijde van de grote commerciële single successen Moonlight shadow en To France.

Nee. Ik heb hem wel tussendoor een keer gezien in de zomer van 1983 in De Vereeniging in Nijmegen. Ahoy 1984 was ik ook bij, vond ik veel minder.

avatar van Bluebird
4,5
Ik was er nog een keer bij in Ahoy in '99. Daar stonden vooral TB II en III, The Songs From Distant Earth, Voyager en The Millennium Bell centraal. Gave lichtshow ook.

4,0
Zojuist het hele album beluisterd via het wereldwijde web (ruim 72 minuten lang). Prachtig, maar naar mijn smaak net iets minder goed dan "Tubular Bells", "Hergest Ridge" en "Ommadawn". Natuurlijk bevat "Incantations" weer veel kippenvelmomenten, maar sommige stukken zijn net iets te eentonig.

Ik ben benieuwd wat ik hier na meerdere luisterbeurten van ga vinden, maar voor nu 4 sterren. Misschien ga ik over een tijdje het album wel origineel aanschaffen.

avatar van Lonesome Crow
4,0
Heb de laatste weken een voorliefde voor instrumentale muziek en daarom deze ook maar eens uit de kast getrokken.
Heerlijke ontspannende lange stukken waarin absoluut geen haast is om "to the point" te komen.
Soms wordt dat "point" nooit bereikt en dat geeft niet, door de invloeden van de z.g minimal music en af en toe wat kerkelijke koorzang doet het wat new-age achtig aan.

Tijdlozer en intrigerender als zijn eerste 3 albums, mede ook door het veelvuldig gebruik van synthesizers.

avatar van dazzler
4,0
Lonesome Crow schreef:
mede ook door het veelvuldig gebruik van synthesizers.



Verklaar u nader ...

avatar van vigil
4,0
Veelvoudig is misschien wat overdreven maar het is wel zo dat de synth (de zogenaamde Arp Solina (String Essemble) ingezet werd tijdens deze platen en bijbehorende tour.

Dit is wel een interessant interview met ook wat woorden over het gebruik van synths in de "early days"

The Quietus | Features | A Quietus Interview | Embracing Change: An Interview With Mike Oldfield - thequietus.com

avatar van dazzler
4,0
Een interessante link, vigil.

Ik struikelde toch vooral over het woordje "veelvuldig",
want het lijstje akoestische instrumenten is ook niet mis op Incantations.

Het mooiste synth stuk zit voor mij aan het begin van Part 2.
Daar klinkt Oldfield heel Vangelis-achtig, een themaatje dat aan Chriet Titulaer doet denken.

WPE
Het sneeuwde en op de achtergrond deel 2 van Incantations, net aangeschaft in 1979...ik had nog niet zoveel geld toen maar wilde deze dubbellp heel graag hebben.
Typisch dat die sfeer dan voor altijd blijft hangen als je deze cd (inmiddels uiteraard aangeschaft) weer eens opzet.
Ik ben het wel met de meesten eens: Incantations was een stukje minder toegankelijk dan ommadawn (zijn meesterwerk.....) maar bleef me toch ook vanaf het eerste moment af boeien. Die aparte ritmes, de terugkerende muziekpatronen, het heeft iets mystieks en magisch, vandaar natuurlijk de naam van het werk. Dit werk blijft in ieder geval ook een van de beste werken van Mike.

avatar van PaulKemp48
4,5
Het is dat het oeverloze herhalen van Maddy Prior mij tegen staat anders was ik op een 5 uitgekomen!

avatar van goldendream
Wie weet iets meer over de bonusnummers tussen Guilty en William Tell?

avatar van dazzler
4,0
goldendream schreef:
Wie weet iets meer over de bonusnummers tussen Guilty en William Tell?

Het zijn allemaal "work-in -progress" opnames van stukken uit Incantations.
Afzonderlijke stukken (bits and pieces noemt Oldfield het zelf) die nog los van elkaar een titel dragen
en nog in een soort demo-fase zitten. Later zal hij ze integreren in het totaalstuk Incantations.

Wel aardig om te zien hoe hij te werk ging en hoe hij die oorspronkelijke stukken inpast in het geheel.
Pipe Tune (de b-kant van Cuckoo Song) is ook zo'n stukje dat weliswaar de eindversie niet gehaald heeft.

avatar van goldendream
Dazzler, je bent een levende encyclopedie!

avatar van dazzler
4,0
Neen, een die-hard van van zijn werk voor het Virgin label.
Daarna koelde de liefde jammer genoeg heel snel af.

3,0
Niet slecht, vooral het begin van Part Two vind ik erg sterk. De stem van de vrouw in het tweede deel verknalt het.

Stijn_Slayer
Ik kan me goed vinden in de bevindingen van ChrisX en Svendra. Ik houd weliswaar van ambient en minimal music, maar vooral in de eerste twee nummers wordt wel erg veel herhaald, waardoor de fraaie passages aan kracht inboeten. De tweede plaat is afwisselender en ook met wat meer pit. Er staan briljante stukken muziek op, maar met enig snoeiwerk waren deze beter tot hun recht gekomen.

Exposed dus ook maar eens checken

avatar van dazzler
4,0
Stijn_Slayer schreef:
maar vooral in de eerste twee nummers wordt wel erg veel herhaald, waardoor de fraaie passages aan kracht inboeten. De tweede plaat is afwisselender en ook met wat meer pit.

Gek, ik ervaar het anders.

Part One (subliem), de eerste helft van Part Two en de eerste helft
van Part Three (mijn favoriete Oldfield moment) zijn het meest afwisselend.

De rest is bij momenten zo saai dat Oldfield misschien beter één enkel album had gemaakt.

avatar van vigil
4,0
Mijn sterren staan bij part 1 en 3

avatar van Bluebird
4,5
Geheel mee eens.

avatar van Koos R.
5,0
Een heerlijk nagenoeg instrumentaal album, waarop Mike Oldfield prachtig gebruik maakt van reperterende patronen of repeterende maten. Als ik goed tel, is het telkens acht maal een patroon repeteren, om dan naar een aansluitdende maat over te gaan. Echter, binnen die acht maal In Part One is bijv. de overgang van de repeterende zang 'Diana Luna Lucina/ naar het fluit gedeelde, ondersteund door het strijkorkest heerlijk vormgegeven.

Die repeteerheid zal niet bij iedereen even goed in de smaak vallen. Sommmigen zien graag meer variatie, voor mij en anderen geeft het juist een stukje rust. Waar ik zelf op 'kik', zijn de telkens subtiele veranderingen die hij in de maat of in de toon van de instrumenten aanbrengt. Ondanks dat een maat hetzelfde klinkt, is die maat een halve minuut later telkens al gewijzigd.

Mooi vind ik het dan dat hij 72 minuten orchestraal symfonische rock weet te componeren, waarbij de thema's in de vier delen toch goed bij elkaar aansluiten. Zo heeft Part Two een ander ritme, doch door bij de start de blokfluit en de golvende synthesizer te gebruiken, volgt het heel mooi op Part one. De verandering in het nummer komt mooi tot stand via sprookjesachtige melodie vlot gevolgd door een mooie scherpe gitaar vanuit de verte.

Het gave is dan ook dat Mike Oldfield Keltische thema's verwerkt zonder oubollig te klinken. Hij weet met Incantations een eigentijds album te maken, dat nu in 2021 nog steeds krachtig overeind staat. Ik heb geen gevoel van gedateerdheid bij dit album. Het is een van mijn favoriete Mike Oldfield albums, eentje die ik vaak opzet.

4,0
De DVD van de De Luxe Edition 2011 bevat tevens interessant beeldmateriaal van een live optreden (Wembley Conference Centre, 1979) met ruim 51 minuten Incantations waarin ook de inmiddels overleden Pierre Moerlen als virtuoze percussionist in actie is te zien. Er zijn maar weinig video opnamen beschikbaar van Oldfield uit die tijd voor zover ik weet dus dit maakt eea goed. Ik had de gemasterde cd al in bezit maar vanwege deze concert opname heb ik deze Luxe Edition toch maar aangeschaft. Zoals in berichten hiervoor al aangegeven is de geluidskwaliteit van deze CD remastered versie groots en de muziek zelf uiteraard ook.

avatar van dazzler
4,0
Ook van de live dubbelaar Exposed (1979) bestaat een DVD.

4,0
Bedankt voor de tip dazzler. Dat voegt nog de volledige Tubular Bells en Guilty als extra tracks toe.
Ik zie dat de Exposed DVD nu tweedehands voor ongeveer £20 wordt aangeboden bij amazon.uk dus dat is interessant.

4,0
Dazzler, ik heb gelukkig ook nog van Crises de 30th anniversary edition box (3CD/2DVD) in mijn bezit. Een van de DVD's bevat een 1983 Wembley optreden (Tubular Bells I en Crises). Al met al denk ik dat ik de Exposed DVD toch maar laat zitten, ik vind het eigenlijk wel goed zo.

avatar van Robje1968
4,0
Een fijne CD van Mike Oldfield. Niet zijn beste, maar verveelt totaal niet. Heerlijke repeterende muziek, met toch voldoende afwisseling.

2,0
Vind dit toch wat te langdradig allemaal. Beetje zeurderig wordt de muziek daardoor. Een sterk ingekorte versie van een paar minuten is afdoende lijkt me. Volgens mij staat zon versie (van part 4) ook op de verzamelaar Elements (cd versie). Daarnaast staat Oldfield als een totale nerd op de hoes.

avatar van Running On Empty
4,0
Leonidas55 schreef:
Vind dit toch wat te langdradig allemaal. Beetje zeurderig wordt de muziek daardoor. Een sterk ingekorte versie van een paar minuten is afdoende lijkt me.

Denk toch dat je hier de essentie van de muziek van Mike Oldfield volledig verkeerd inschat. Het is geen top 40 materiaal. Wat de hoes betreft heb je een punt.

2,0
Ik ben een groot Oldfield fan maar deze plaat vind ik gewoon wat te weinig aan. Die zitten er ook tussen.

avatar van dazzler
4,0
Kant 1: is perfect.

Kant 2: is prima al duurt het gezongen gedeelte net iets te lang.

Kant 3: de eerste helft is subliem, de tweede te langdradig.

Kant 4: wordt inderdaad het beste samengevat in de finale. De Moerlen gong show hoefde voor mij niet.

avatar van Barney Rubble
4,0
Mijn voorkeur gaat juist uit naar kant 3 en 4; ik kan de uitgerekte structuur daar goed hebben.
Wel beluister ik steeds vaker liever de live-versies op Exposed. Veel overbodige uitweidingen worden daar verwijderd, de composities worden zo dynamischer en indrukwekkender.

Gast
geplaatst: vandaag om 09:55 uur

geplaatst: vandaag om 09:55 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.