Ergens rond 1981 ging ik met mijn ouders op vakantie naar Slovenië. Eenmaal rijdend door zuidelijk Duitsland viel het op dat op de radio vooral jodelzenders zaten. Verschrikkelijk. Ik moest er begin 1984 aan terugdenken.
Toen liep ik ergens stage waar de elpee
Unbehagen van Nina Hagen stond, die ik bovendien ter plekke ongestoord kon draaien. Eén nummer bleef mij sindsdien bij:
Wau - Wau, vanwege het geblaf en de zin
"Ich bin dein Hund".
In juli dit jaar kwam ik 'm dan eindelijk tegen in een bak met tweedehands platen, dankuwel De Groeverij. Zoals hierboven diverse malen opgemerkt niet zo goed of verrassend als haar (West-Duitse) debuut maar nog steeds meer dan aardig. Geleverd met een aan één zijde bedrukt tekstvel.
African Reggae is een bijna misleidende titel met het gejodel waar frau Hagen op een gegeven moment in losbarst. Een sterke start met een verhaal over de hash van Nederland die haar naar Afrika doet verlangen, maar ze gaat niet want ze castreren daar vrouwen en sta op voor de zwarte revolutie. Associatief en hyperactief, een tekst zoals alleen zij kon schrijven.
Alptraum begint met een synthesizer die aan Giorgio Moroder doet denken, waarna een stevig rocknummer begint. Er werd indertijd een
videoclip bij gemaakt, waarin onder meer Herman Brood en een poster van Abba figureren. Beelden uit
'Cha Cha' denk ik, maar die film heb ik nooit gezien. Lekker nummer, dat muzikaal enigszins doet denken aan de Berlijnse albums die David Bowie in '77 - '79 maakte. Duurt me alleen iets te lang voor de bijna zes minuten die voorbijtrekken.
Hierna haar bewerking van
Lucky Number van Lene Lovich. Met hertaalde tekst. Het origineel is beter, mede omdat het alweer te lang duurt en bovendien bij Hagen net wat minder pittig dan
bij Lovich.
De A-kant sluit af met het enige vullertje,
Wenn ich ein Junge wär, een liedje dat niet van haar hand was. Live opgenomen, alsof er nog snel een nummer bij moest en alhoewel het nog geen drie minuten duurt is dat toch teveel.
De B-kant is verreweg mijn favoriet.
Hermann hieß er gaat over meneer Brood. Een bijzonder portret van de zanger met wie ze indertijd veel in het nieuws kwam, zo herinner ik me uit Muziek Expres. Na het sterke en rockende
Auf'm Rummel dat een goed geplande, chaotische start kent, volgt het snelle, punkachtige
Wau - Wau met het slotcommando "
Hält's maul".
Fall in Love mit mir heet op het tekstvel slechts
Fall in Love en bevat zowaar een doo-wopkoortje en is voor de verandering lief en romantisch.
Het korte, instrumentale, snelle en harde
No Way, waar Hagen niet aan meeschreef, sluit de plaat af. Wederom moet ik aan zowel Bowie's Berlijn als aan Londense punk denken.
Een magere vier sterren, of zal ik een dikke 3,5 noteren?