Mindshifter schreef:
Nogmaals dit album geprobeerd, meerdere keren, maar ik blijf mij continu storen aan de naar mijn idee pretentieuze houding van de band. Overal waar het intiem dreigt te worden, overschreeuwt de band zichzelf met bombasme en clichematige overgangen, waardoor ik bij deze muziek de integriteit en intimiteit mis, die dikwijls zo belangrijk is bij dit genre. Een behoorlijke misser van deze band. Die 1,5 blijft (nu wel erg stevig) staan.
Ik moet zeggen dat Mono mij ook nog niet zo weet te pakken als andere post-rock bands die hoog staan aangeschreven. Laatst ben ik begonnen met Red Sparrowes, en dat ging gelijk een stuk beter. Hier heb ik inderdaad ook sterk dat nep gevoel.