menu

The Alan Parsons Project - Vulture Culture (1985)

mijn stem
3,16 (155)
155 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Arista

  1. Let's Talk About Me (4:29)

    met David Paton

  2. Separate Lives (4:59)
  3. Days Are Numbers (The Traveller) (4:31)

    met Chris Rainbow

  4. Sooner Or Later (4:26)
  5. Vulture Culture (5:23)

    met Lenny Zakatek

  6. Hawkeye (3:49)
  7. Somebody Out There (4:55)

    met Colin Blunstone

  8. The Same Old Sun (5:25)
  9. No Answers Only Questions [Final Version] * (2:10)
  10. Separate Lives [Alternative Mix] * (4:16)
  11. Hawkeye [Demo] * (3:17)
  12. The Naked Vulture * (10:42)
  13. No Answers Only Questions (The First Attempt) * (2:57)
toon 5 bonustracks
totale tijdsduur: 37:57 (1:01:19)
zoeken in:
avatar van LucM
2,5
Met Let's Talk About Me heb je het beste meteen gehad. Ik kan goed begrijpen dat dit album veel kritiek kreeg, het verkocht ook minder goed in Europa maar des te beter in de VS. Zoals ik eerder zei, rond 1984-1985 schakelden zowat alle progrockbands over tot AOR. Niet de punk heeft geleid tot de teloorgang van de progrock (wat velen beweren) maar de AOR.

avatar van bikkel2
Dat het allemaal wat rechtlijniger en eigentijdser moest was wel duidelijk.
Zo rond 1977 begon het muzikale landschap te veranderen.
Punk sloeg om zich heen natuurlijk, disco was erg hot en de new wave klopte op de deur.
Voor veel symfo/prog en de al wat oudere rockbands een teken aan de wand.
Er moest anders geschreven worden, het stoffige moest er af en dan kwam A.O.R bij veel bands het dichtst in de buurt.
Betreft APP had ik dat trouwens niet zo snel verwacht, maar ze konden met de zangers die ze in huurden wel veel kanten op.

Grappig en misschien ook wel ironisch is dat vooral uit de UK de Neoprog al begin jaren 80 ineens op kwam. Meest bekend natuurlijk Marillion.
Die pakten met wat eigentijdsere synth sounds het boeltje gewoon weer op.
De oudere lichting ging soms sterk ( Rush, King Crimson) door, maar vaker ook werd wat geforceerd doorgestart.
Ik vrees dat Vulture Culture ook dat euvel heeft.

avatar van LucM
2,5
Progrockbands gingen vanaf 1977 lichtvoetiger te werk en verwerkten zelfs disco-invloeden in hun sound (ook APP). Maar het verlies aan kwaliteit en eigenheid was nog niet zo erg als in midden jaren '80 (zoals Vulture Culture).

avatar van bikkel2
Klopt inderdaad. Het geluid bleef in de 70's meer in tact.
E.L.O bijvoorbeeld gooide er ook wel wat disco in, maar de strijkers bleven gewoon.
Was ook wel een normale ontwikkeling.
In de jaren 80 was natuurlijk alles mechanischer.
Electronica in alle soorten en maten.
Lastig om daar een nieuwe weg in te vinden.

avatar van Casartelli
2,5
Casartelli (moderator)
LucM schreef:
Niet de punk heeft geleid tot de teloorgang van de progrock (wat velen beweren) maar de AOR.
Gewaagde stelling... maar als verderop de Oorclichés weer als absolute waarheden gedebiteerd worden, heb ik toch alweer gegeten en gedronken.

avatar van Wandelaar
3,5
Casartelli schreef:
(quote)
Gewaagde stelling... maar als verderop de Oorclichés weer als absolute waarheden gedebiteerd worden, heb ik toch alweer gegeten en gedronken.
Tja, vreemd is het in ieder geval dat prog alleen prog mag heten als alles bij het oude blijft.

avatar van dazzler
3,0
Let's Talk About Me, The Same Old Sun en de verplichte instrumental Hawkeye. Dat drietal kan ik best wel verdragen. Op het volgende album kom ik niet verder dan het sterke Limelight. Gaudi vind ik dan weer een iets beter album.

avatar van Pitchman
5,0
Ik vind deze plaat de beste van AlanParsons. Gekocht toen nog op vinyl omdat ik 'Let's Talk About Me' een goede single vond. Maar de rest van de plaat vind ik compositorisch van een aardig hoog niveau. Er zit geen enkele matige track op deze plaat. Daar waar Amonia Avenue wel last had van matige liedjes is dit Vulture Culture een verademing.
De bonustracks zijn ook schitterend en dan vooral 'No answers only questions(final version). Maar pareltjes zoals 'Somebody out there' , The same old Sun' ,Seperate lives' of Sooner or Later' blijf ik draaien. Kan er geen genoeg van krijgen en is mijn meest dierbare Parsons album.

2,5
Maar goed dat smaken verschillen. Dit album mag de veters nog niet strikken van I ROBOT en Edgar Allen Poe.....

avatar van postman
3,0
inderdaad smaken verschillen. Och het is geen slecht album maar wel veel van het zelfde wat we al kenden.
En helaas niet beter......

Gast
geplaatst: vandaag om 03:33 uur

geplaatst: vandaag om 03:33 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.