menu

Radiohead - Amnesiac (2001)

mijn stem
3,87 (1473)
1473 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Electronic
Label: Parlophone

  1. Packt Like Sardines in a Crushd Tin Box (4:00)
  2. Pyramid Song (4:48)
  3. Pulk / Pull Revolving Doors (4:07)
  4. You and Whose Army? (3:11)
  5. I Might Be Wrong (4:53)
  6. Knives Out (4:14)
  7. Morning Bell / Amnesiac (3:14)
  8. Dollars & Cents (4:51)
  9. Hunting Bears (2:01)
  10. Like Spinning Plates (3:57)
  11. Life in a Glass House (4:34)
  12. The Amazing Sounds of Orgy * (3:38)
  13. Trans-Atlantic Drawl * (3:01)
  14. Fast-Track * (3:17)
  15. Kinetic * (4:06)
  16. Worrywort * (4:37)
  17. Fog * (4:04)
  18. Cuttooth * (5:23)
  19. Life in a Glasshouse" [Full Length Version] * (5:08)
  20. You and Whose Army? [Live] * (3:18)
  21. Packt Like Sardines in a Crushd Tin Box [Live] * (3:04)
  22. Dollars and Cents [Live] * (4:41)
  23. I Might Be Wrong [Live] * (4:55)
  24. Knives Out [Live] * (4:23)
  25. Pyramid Song [Live] * (5:07)
  26. Like Spinning Plates [Live] * (3:52)
toon 15 bonustracks
totale tijdsduur: 43:50 (1:46:24)
zoeken in:
avatar van VanDeGriend
3,5
Na het prima concert van Radiohead in de HMH, deze cd maar weer eens opgelegd. Jaren niet gedraaid, evenals alle andere Radiohead cd's. Kijk het zit zo. Is er een nieuwe Radiohead uit, koop ik m op dag 1, draai m 4 x, vind m mooi en kijk er vervolgens nooit meer naar. Zo ook bij deze. En toch heb ik m op 4,5 staan. Da's bij nadere beluistering serieus teveel eer. Het is over het algemeen mooi gedaan, er wordt bepaald niet op safe gespeeld, een paar uitschieters maar hier en daar toch ook wat hopeloos gefreubel. Echt raken doet het me in ieder geval bijna nergens meer en t komt me eerder wat klinisch dan warm over allemaal.

Bottom line is dat ik deze cd na 1 draaibeurt al weer in de kast heb gezet. En dat is apart als je enthousiast terug komt van een concert. Punt eraf.

avatar van bloempje24
5,0
Voor velen is Kid A, maar Amnesiac al helemaal, te ver buiten het muziekale pallet wat je kent. Ben je gewend aan de redelijk recht toe-recht aan liedjes van The Bends, dan zul je hier even extra je best moeten doen.

Of je er uiteindelijk van gaat houden is een persoonlijke mening, maar wanneer je bij voorbaat al 'weigert' om je open te stellen voor andere geluiden en andere songstructuren dan hoef je het niet eens te proberen.

avatar van Teunnis
4,5
Nubis schreef:
Ik weet niet wat het is met dit album, maar hoe zeer ik ook van mening ben dat er een aantal zwakke nummers opstaan, krijg ik het niet over m'n hart om m'n stem te verlagen.
De sfeer van het hele album staat me gewoon heel erg aan, en dat kan ik van andere albums niet altijd zeggen.


Bij mij precies hetzelfde. Ik weet dat het een behoorlijk rommelig album is, maar op de een of andere manier vind ik dit gewoon echt 5 sterren waard.

Het begint al meteen geweldig met de sardientjes en Pyramid Song. Daarna het veel bekritiseerde Pull / Pulk. Net zoals het nummer Kid A, kan ik dit nummer wel waarderen. Mja, ik vind Fitter Happier ook geniaal.

You and Whose Army?, I Might Be Wrong en Knives Out klinkt al meer als de oude vertrouwde Radiohead. Gewoon heel sterke nummers, met als uitschieter YAWA.

Morning Bell, vind ik een beetje een onopvallend nummer. Het stoort me niet, maar of het nou van toegevoegde waarde is... Dollars & Cents is opnieuw gewoon een heel sterk nummer. Opvallend is ook dat bijna alle nummers het sterkst zijn op hun einde.

De kritiek op Hunting Bears snap ik ook niet. Okee, het is geen gebruikelijke nummer, geen zang, best kort. Maar toch denk ik dat het een van de belangrijkste nummers is voor de sfeer van dit album. Vooral mooi zijn die eerste akkoorden na de korte stilte tussen dit en het vorige nummer.

De laatste twee nummers zijn misschien wel nog beter dan de eerste twee. Like Spinning Plates is gewoon een toppertje, dat kan ik niet uitleggen. Life In a Glass House is een perfecte afsluiter. Heel mooi zijn ook de jazz-invloeden in dit nummer.

Favo nummers:
Packt Like Sardines In a Crushd Tin Box
Life In a Glass House
Pyramid Song

Na heel lang nadenken, heb ik uiteindelijk deze plaat van Radiohead in mijn Top 10 gezet. OKC, Kid A en Amnesiac vindt ik alledrie meesterwerken. Maar OKC vindt ik nog nét iets te mainstream en Kid A eindigt toch wel een beetje teleurstellend. Maar volgende week kan ik er weer heel anders over denken.

avatar van niels94
4,0
Ik vind dit album echt een heel eigen sfeer hebben, anders dan Kid A. Natuurlijk lijkt het er wel wat op qua stijl, maar waar Kid A me eigenlijk aan het grootse universum doet denken, is dit album beklemmender. Absolute hoogtepunt is You And Whose Army?, de opbouw is fenomenaal, de climax wellicht het beste wat Radiohead heeft voortgebracht? Verdere favorieten zijn Knives Out en Pyramid Song. Wat een tweede Morning Bell aan het oeuvre toevoegt begrijp ik niet, ik vind het een goed nummer, dus het stoort me niet, maar waarom er zo nodig een tweede (bijna dezelfde) versie moest komen, begrijp ik niet zo goed. Verder had ik me echt nog nooit gestoord aan Pulk / Pull Revolving Doors. Integendeel, ik vond het altijd een erg goed nummer. Het is wat vreemd, maar past precies binnen de sfeer van het album.

avatar van Ronald5150
2,0
Ondanks al het respect dat ik heb voor Radiohead, kan ik echt helemaal niets met deze plaat. Ik kan vernieuwingsdrang en innovatie van bands over het algemeen wel waarderen, maar dit is gewoon niet mijn ding. Te veel electronica, en ik mis de nummers met een kop en een staart. De stem van Yorke wordt te vaak vervormd of overstemd door de overdaad aan piepjes en bliepjes en ik mis de gitaar van Greenwood. Radiohead blijft zich vaak heruitvinden, maar deze poging is aan mij niet besteed.

avatar van Slowgaze
4,0
Amnesiac is misschien wel de meest interessante Radiohead-plaat wat mij betreft. Eigenlijk ook wel de beste, omdat ik ‘m net wat consistener vind dan Kid A. Maar zoals altijd, voor mijn gevoel dan, bij een albums van Radiohead is de kwaliteit redelijk wisselvallig. Naast wat obligaat aandoende rocknummers als ‘Dollars and Cents’, ‘I Might Be Wrong’ en ‘Knives Out’ staan er ook een aantal veel interessantere en sterkere nummers op. Dit komt eigenlijk vooral door de sterke jazzinvloeden; Amnesiac staat dan ook bekend als de sterkst door jazz beïnvloedde plaat in het oeuvre van Radiohead.

De opener, ‘Pyramid Song’, ‘You and Whose Army’ (dat net begint als een Ink Spots-liedje) en vooral albumhoogtepunt en afsluiter ‘Life in a Glasshouse’ laten deze invloed zien. In laatstgenoemde nummer doen zelfs respectabele jazzmusici als Humphrey Lyttleton en Jimmy Hastings mee, die qua instrumentbeheersing de leden van Radiohead nog even een flink poepie laten ruiken.

In opener ‘Packt Like Sardines in a Crushd Tin Box’ (helaas zo’n arty-farty-rottiteltje) levert de elektronische piano een mooi fundament voor Yorke’s experimentjes met autotune. Ook dit album bevat namelijk, net als Kid A, wat probeersels. ‘Hunting Bears’ is compleet irrelevant, maar de poging tot Warp-electronica in ‘Pulk / Pull Revolving Doors’ pakt nog wel interessant uit. Helaas is de alternatieve versie van ‘Morning Bell’ weer minder geslaagd dan die op Kid A; deze versie staat me in principe meer aan, maar het begint zo plompverloren en de uitwerking valt ook wat tegen.

Dat onderstreept weer de zwakte van beide albums, Amnesiac én Kid A; het lekker alternatief en anders proberen zijn pakt zeker niet altijd even goed uit. Het is vaker gezegd, maar een compilatie van de meest interessante nummers van beide platen zou misschien wat fragmentarisch, maar wel consistenter uitpakken. Desondanks is dit nog een vrij behoorlijke Radiohead-plaat, met dank aan de jazz en elektronica.

Mijn suggestie overigens:
1. ‘Packt Like Sardines in a Crushd Tin Box’/2. ‘Idioteque’/3. ‘Pulk / Pull Revolving Doors’/ 4.‘Like Spinning Plates’/5. ‘Everything In Its Right Place’/6. ‘You And Whose Army?’/7. ‘Pyramid Song’/8. ‘The National Anthem’/9. ‘How to Disappear Completely’/10. ‘Life in a Glasshouse’

avatar van west
4,0
Toen dit album uitkwam was het nogal een deceptie voor mij. Radiohead had met Kid A en dit (b-side?) album niet de weg ingeslagen die ik verwachtte. Waar waren bijvoorbeeld die geweldige gitaren gebleven van The Bends? Dat ze iets anders wilden ok, maar zoiets?
Een flinke tijd later viel al een voorzichtig kwartje, want een paar nummers waren toch best mooi. Nu, ruim 10 jaar later, donderen de kwartjes naar beneden, een week voor hun concert in Amsterdam.

Want niet alleen staan hier echt meerdere oh zo mooie songs op, ook het geheel is, met alle geluidsconcepten erbij, fraai. Het roept ook een donkere soms diep emotionele sfeer op. Het lijkt er dus op dat ik nu veel meer klaar ben voor dit album als 10 jaar terug. Dit heeft ook weer te maken met het feit dat ik nu eerst The King of Limbs & in Rainbows draaide voorafgaand aan dit album. Dat is een heel andere insteek dan de chronologische. Het klinkt veel logischer allemaal, je hoort dingen terug.

Werkelijk echt prachtige nummers zijn Pyramid Song, You and Whose Army?, I Might Be Wrong, Knives Out en Dollars & Cents. Het ene echt minder geslaagde nummer vind ik Like Spinning Plates, daar gaan ze toch echt 'over the top'. Ik heb de Special Edition CD & Book (by Stanley Donwood and Tchocky). Die is zeer aan te raden: het fraaie donkere artwork in dat boek voegt een extra dimensie aan die donkere sfeer van dit album toe.

avatar van deric raven
3,0
Eigenlijk heb ik wel een hele tijd moeite gehad met albums als Kid A en Amnesiac.
Nog steeds ben ik vooral een liefhebber van een nummer als Creep, en het album The Bends.
OK Computer kan mij ook niet de gehele tijd boeien.
Maar eigenlijk ben ik met terugwerkende kracht aan Amnesiac begonnen.
Dit komt voornamelijk door een artiest als Björk.
Bij haar heb ik minder moeite met de experimenteerdrift met elektronica en samplers.
Misschien lijken Thom Yorke en Björk wel heel veel op elkaar.
Packt Like Sardines In A Crushed Tin Box is soft industrial.
Eigenlijk moet ik bij dit nummer aan de Swedish Chef van de Muppetshow denken.
The Muppets - Popcorn - YouTube
Dan verdwijnen garnalen in een grote pan, en dan komen soortgelijke geluiden terug.
Die garnalen zitten gevangen als sardientjes in een blik.
Pyramid Song heeft ook dat beklemmende, opgesloten gevoel, maar wat is dit eigenlijk een wonderschoon nummer.
Toch heeft het bij mij de nodige tijd gekost om invloed op mij te maken.
Net als een in het zand verborgen piramide geeft dit lied later pas echt zijn schatten bloot.
Er blijken telkens weer nieuwe geheime deurtjes ergens verborgen te zitten.
Qua sfeer sluit het aardig aan bij een band als Portishead.
Pulk / Pull Revolving Doors is vreemder, niet echt een nummer, maar meer een collage van geluidsfragmenten, met hier en daar wat Aphex Twins achtige schrikeffecten.
Beetje creepy en beangstigend.
You and Whose Army? klinkt pijnlijk, alsof een junk met een Cold Turkey een slaapliedje probeert te zingen voor zijn kindje, met tevens in zijn achterhoofd de demonen die zijn ziel proberen binnen te eten, om al het menselijke te verorberen.
I Might Be Wrong zou op Monster van R.E.M. of op Pop van U2 kunnen passen.
Dit is een echt popliedje; bijna glamrock te noemen.
Yorke in de rol van cool tieneridool.
Van Knives Out dacht ik altijd dat het ouder was.
Deze zou nog prima op The Bends passen, lijkt ook wel wat op Coldplay tijdens hun debuut.
Toch wel een van de betere nummers op Amnesiac.
Morning Bell / Amnesiac heeft de hoogtes van een Jeff Buckley in de zang, maar van hem kan ik het beter hebben.
Dollars & Cents vind ik behoorlijk op Pyramid Song lijken, al is dit wel een stukje sneller, maar ligt ook in het verlengde van bands als Placebo en vooral Muse .
Wel mooi dat er toch ook nog wat gitaarspel voorbij komt, maar dat is het weinige positieve dat ik over Hunting Bears kan vermelden, voor mij blijft het een vaag, wat Oosters aandoend probeersel.
Helaas gaat het vervolgens wat in die lijn door bij Like Spinning Plates.
The Stone Roses hebben op hun debuut ook zoiets staan, daar is het een nummer welke achterstevoren wordt afgespeeld; Don’t Stop genaamd.
Daar ook duidelijk het minste nummer, hier ook niet veel beter.
Life in a Glass House is een waardige afsluiter, hoor hier wat van die Dixieland begrafenismuziek bij uit New Orleans.
Back To Black van Amy Winehouse en die coverversie van Stange Fruit van Siouxsie and the Banshees Siouxsie & The Banshees Strange Fruit - YouTube hebben dat ook.
Ik hou hier wel van.
Na deze luisterbeurt beoordeel ik het album wel een halve punt hoger, want er staan toch wel een aantal sterke nummers op.

avatar van Cannabooze
4,5
Nu de Radiohead albums toch wel voor een prikkie te krijgen zijn op vinyl, werd het toch eens tijd om Amnesiac aan te schaffen.

De Kid B van Radiohead heb ik altijd al kunnen waarderen; sterker nog: wordt regelmatig beluisterd. Maar - zoals dat gaat met vinyl - vandaag heb ik me er even nog wat meer in verdiept.

De conclusie blijft hetzelfde: dit is een geweldig goed album van de heren RH.
En onterecht heeft dit album toch altijd wat in populariteit ingeboet. Zo ook met het geniale Hail To The Thief. Het is voor de Radiohead liefhebbers toch misschien wel de bitterste pil. Maar juist daarom misschien ook wel de heiligste graal.
Het zal nooit mijn favoriete album (lees: In Rainbows) worden.
Desalniettemin is - ook - dit een album van ongekende klasse.

avatar van TornadoEF5
4,0
Ik verhoog het zelfs naar 5.0*. Dit wordt echt zoveel beter per luisterbeurt. Wat dit afmaakt tegenover andere Radiohead albums voorlopig, is dat songs zoals Pulk / Pull Revolving in Doors dat zo lekker klinken afgewisseld worden met eigenlijk erg goede "rock" of "jazz-rock" nummers met die stem die zo ja mooi en breekbaar klinkt. Juist die soort stem dat ik zo goed vind bij de art pop die ik luister (alleen zijn dat dan meestal vrouwen). Die jazz maakt het geheel iets zwoeler, maar de flow zit er ook veel beter in vind ik, en het klinkt allemaal heel sterk als een geheel. Op dat vlak doet dit allemaal veel meer aan elektronische muziek denken dan aan rockmuziek (want ik heb een elektronische achtergrond, geen rock-achtergrond). Die sfeer dat dit album uitademt ligt mij eigenlijk zeer goed, al is het wel een uiterst depressief. En ook zo typisch een album dat 10 keer beter s'nachts. Ik heb echt het idee dat dit album mij op het lijf geschreven is. Het ligt mij toch net iets beter dan OK Computer, wat ik ook een superalbum vind, maar dit ligt mij ook persoonlijker beter. Ik ben er gewoon nog niet aan uit of ik Kid A of Amnesiac beter vind. Maar ik denk dat het dit album is. Morning Bell vind ik op deze versie zelfs beter dan op Kid A. Er zit gewoon geen enkel nummer tussen dat ik niet gewoon goed vind, ik vind gewoon echt alles uitstekend nu ik er nog eens aandachtig naar luister. Ik betrap me er op dat ik geen minder nummer hier tussen zie staan. Misschien is enkel het laatste nummer net iets 'te' maar dat is echt het enige negatieve dat ik kan vermelden.

Mijn evolutie van Radiohead is trouwens echt heel interessant. 5 jaar geleden trok ik het helemaal niet. OK Computer deed me niets, later klikte ik accidenteel op Creep en dat was het eerste nummer dat ik goed vond (al beluister ik dit amper nog). Dan is uiteindelijk eind 2018-begin 2019 het kwartje definitief gevallen bij OK Computer, en ook bij The Bends en Kid A. Dit vond ik intrigerend maar luisterde ik weinig. Over de jaren heen heb ik sindsdien iets minder Radiohead geluisterd, maar de focus verschoof toch wel naar Kid A een beetje, en nu verschuift het dus opnieuw naar Amnesiac. Geen idee waar het aan ligt, het feit dat ik dit meerdere keren heb geluisterd, of is mijn smaak veranderd over de jaren heen. Wellicht een combinatie van beiden. In zekere zin is dit eigenlijk misschien wel het album dat me het meest ligt van Amnesiac zeker gezien mijn huidige smaak. Al begint het bij In Rainbows nu ook te komen, zeker omdat All I Need zo een mooi dromerig nummer is. AMSP heb ik nog nooit beluisterd. TKoL en HttT moet ik nog een paar keer nu beluisteren om er een betere mening over te geven. Ik zal wellicht elk album nog wel een paar luisterbeurten geven, maar Kid A, In Rainbows en vooral deze nog het meest.

avatar van Sandokan-veld
4,0
Het vijfde album van Radiohead bestaat uit materiaal van dezelfde studiosessies waar voorganger Kid A uit putte. Toen de plaat in 2001 uitkwam, was de discussie over die plaat (in mijn herinnering) nog lang niet stilgevallen. Grof gezegd was er het kamp dat Kid A een experimenteel meesterwerk vond, en het kamp dat een tweede OK Computer wenste, en hoopte dat Radiohead de 'echte muziek' voor de tweede ronde had bewaard.

Die laatste groep werd teleurgesteld, want Amnesiac lijkt meer op zijn directe voorganger dan op Radioheads gedoodverfde magnum opus. Kid A viel bij mij nogal goed, dus ik had wat dat betreft geen klachten.

Ik heb de plaat deze week voor de tweede keer aangeschaft, als onderdeel van het Kid Amnesiac-pakketje (zwart vinyl). Een discussie over het nut of de kwaliteit daarvan hoort natuurlijk thuis op die albumpagina, maar ondanks dat de LP-versie ook op Discogs wat kritiek te verduren krijgt, klinkt vooral de Amnesiac-schijf meer dan prima op mijn platenspeler. Ik had het album destijds al op CD gekocht in de 'bibliotheekboek'-versie, voor het oog een mooie verpakking maar de CD zat zo strak in het kartonnen hoesje dat hij naar een tijdje onder de krassen kwam te zitten (vast ook mijn eigen onvoorzichtigheid) en begon over te slaan, Misschien dat ik daarom de plaat als geheel al een aantal jaar niet meer had gehoord. Ongelooflijk dat dit inmiddels twintig jaar oud is, eigenlijk.

Een hernieuwde kennismaking bevestigt mijn mening van destijds eigenlijk wel. Amnesiac is te goed om afgedaan te worden als restjesplaat, maar toch nét geen nieuw meesterwerk. De A-kant is fantastisch, je zit er meteen lekker in met die doodse keteldrums en Yorke's apatische 'I'm a reasonable man, get off my case.' Vervolgens kunnen 'Pyramid Song', 'You and Whose Army' en 'I Might Be Wrong' allemaal tot Radioheads beste nummers worden gerekend, en biedt 'Pulk/ Pull...' een fijn stukje dwars experiment.

De B-kant begint nog aardig met het wel wat zeurderige 'Knives Out', om vervolgens in een dip te belanden: deze versie van 'Morning Bell' is totaal overbodig na de veruit superieure versie op Kid A, 'Dollars and Cents' is een van Radioheads saaiste nummers, en daarna volgt twee minuten gepriegel waar ik het nut ook niet echt van inzie. De laatste twee tracks zijn dan wel weer sterk, maar trekken het album niet meer boven de vier sterren.

Nu had Kid A ook wel een paar mindere momenten, en toch voelde dat album meer als een geheel, als een coherent statement. Dat gevoel van eenheid weet Amnesiac minder bij me op te roepen, al valt er dan nog steeds voldoende te bewonderen.

Gast
geplaatst: vandaag om 03:30 uur

geplaatst: vandaag om 03:30 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.