Een van de positieve herinneringen die ik zal overhouden aan deze vreemde periode zijn avonden als deze wanneer je opnieuw een album van Monk leert kennen terwijl je rustig in de tuin zit. Voor diegenen die op zoek zijn naar een avontuurlijkere expressie door deze Jazzlegende is dit waarschijnlijk het werk bij uitstek. Monk soleert er binnen de groepscomposities op als nooit tevoren, Rouse speelt de sterren van de hemel met zijn langere solo's, Gales en Riley grijpen hier en daar ook hun kans om zich van hun goede kant te laten horen en het samenspel is bij momenten simpelweg verbluffend. Voor wie zich afvroeg of Monk ook met langere uitvoeringen kon boeien is dit het antwoord, en dat doet hij maar liefst een vol uur lang (Intussen zit ik dit bijna drie uur lang te luisteren
).
Over deze uitvoering van het titelnummer:
- Gewoon luisteren!!
Between the Devil and the Deep Blue Sea - die titel alleen al lijkt hem op zijn lijf te zijn geschreven - klinkt alsof de pianist onwennig balanceert op een koord. Hij lijkt zich minder zeker van zijn stuk dan normaal, alsof hij zoekende is naar iets wat altijd daar had moeten zijn. Soms weet je pas wat je zocht eens je het gevonden hebt: hier lijkt het uit te monden in een vruchteloze zoektocht waarbij het zoeken zelf in al haar absurditeit een vondst op zich lijkt te gaan worden. Doorheen het nummer lijkt het geneurie (frustratie) toe te nemen, erna is er het abrupte einde als anticlimax, verloren is die vanzelfsprekendheid: bijzonder interessant om te volgen
This Is My Story, This Is My Song had wat mij betreft op de originele uitgave mogen staan, hoe Monk in zo'n korte tijd zoveel (én meer) kan brengen is onvoorstelbaar. Hier lijkt hij dan toch eindelijk te hebben gevonden waar hij naar op zoek was...