"suddenly...you were gone...from all the lives you left your mark upon"
In loving memory of Jackie and Selena
Vreugde bij een livealbum van Rush heb ik natuurlijk, maar de bovenstaande woorden op de verpakking hebben natuurlijk ook hun betekenis. Drie datums zijn hier van belang. 18 november 1998 als verschijningsdatum van dit mooie hebbeding, maar ook 10 augustus 1997 en 20 juni 1998, respectievelijk het overlijden van dochter Selena en echtgenote Jacky in nauwelijks één jaar tijd. Het zijn mokerslagen van jewelste voor The Professor.
Laat zwart de kleur zijn van deze vreselijke periode voor Neil Peart, dan is wit de hoofdkleur van dit album, de kleur van de hoop? Zijn boek, Ghost Rider: Travels on the Healing Road, vertelt hierover meer, geschreven door een belezen man die heel voorzichtig omging met zijn faam en nog liever als een doodgewoon persoon werd behandeld. Het lezen van dit boek was een bijzondere ervaring, met verhalen geschreven door mijn favoriete drummer. Je kind ten grave moeten dragen is verschrikkelijk, mijn oudste oom Walter, de pater familias langs de kant van wijlen mijn vader, heeft zo twee kinderen op jonge leeftijd moeten afgeven, na al die tientallen jaren hoor je nog altijd zijn hart breken wanneer hij erover spreekt met mij. Onlangs hebben wij afscheid genomen van zijn echtgenote, na meer dan zestig jaar huwelijk, ik kan me niet voorstellen hoe hij zich nu voelt, binnenkort eens een bezoek brengen.
Waarover spreken we meestal als het over livealbums gaat? Plaats en datum, het geluid, de prestaties en de setlist aangevuld met een anekdote. Net als zijn drie voorgangers sluit deze Different Stages een periode van vier studioalbums af en net als zijn drie voorgangers is dit weeral niet het verslag van één optreden, mijn favoriete soort. De internetkanalen bezorgen u de details, ik bezorg u mijn gedacht: mooi geluid, goede prestaties en een setlist waarover altijd iemand zal vallen, ook ik. Starten doen we met de intro, Also sprach Zarathustra (de andere Strauss, Richard).
Cd 1 en 2 bevatten achtentwintig nummers, eentje van Presto, drie van Roll the Bones, vier van Counterparts en drie van Test for Echo, aangevuld met een aantal klassiekers, natuurlijk is die splitsing van 2112 hier numeriek medeverantwoordelijk. En ik mis er een paar: The Pass, Available Light, The Big Wheel, Between Sun & Moon, Everyday Glory. Maar... daartegenover staan werkelijk meesterlijke uitvoeringen van een Animate of The Trees of nog meer Natural Science, dat een geweldig nummer blijft en ik veer op en vlucht even mijn alternatieve realiteit in, laat die wereld even zonder mij draaien.
Het is geweten, bij dit pakket zit een derde cd met een selectie nummers van een wervelend optreden op 20 februari 1978 in de legendarische Hammersmith Odeon te Londen. Hier zijn er elf nummers, op Musicmeter aangeduid als de nummers 29 tot en met 39. Op de “40th Anniversary” enzovoort van het album A Farewell to Kings staat het volledige optreden met vier nummers meer en het zijn Lakeside Park, Closer to the Heart, 2112 en de Drum Solo, ongeveer een extra 34 minuten bovenop de 63 minuten hierop. 1978 duidt aan dat het om nummers gaat uit de albums tot en met Hemispheres.
Geluid is fel, de groep speelt fel, het zijn wel nummers die ik heel goed op hun waarde kan schatten maar het is niet mijn favoriete Rush periode, mijn gedachten daarover kunt u als aandachtige lezer raadplegen bij mijn berichten hierover bij de desbetreffende albums. Toch blijft het een ongelooflijk plezier bijvoorbeeld Xanadu live te horen, maar ik had graag ook een aantal andere krakers uit die periode gehoord, het is wat het is. Het zijn keuzes.
Twee puntjes om over te mekkeren, waarom staat het volledige optreden niet op de "40th Anniversary” enzovoort van Hemispheres, dat lijkt me beter te passen, maar het blijft gemekker van mijn kant, een kanttekening zonder verder belang. Puntje twee vind ik toch jammer en het gaat over de verpakking. Different Stages is volgens mij het eerste livealbum / album tout cours in zo'n vermaledijde kartonnen schepsel. Mocht het nog een digipack zijn waarin de cd's geklemd worden, ok, maar het is een “trifold slip case” (de woorden van Discogs) waarin cd 3 in zijn hoesje los in het pakketje zit.
Iedere keer blijft het toch opletten wanneer mijn grijpgrage hand deze Different Stages vastneemt, het staat zelfs op opmerking “goed opletten” in mijn lijst van lp's, cd's, video's en dvd's. Dit had misschien beter gekund, die verpakking wel te verstaan, met de muziek is absoluut niets mis. Bijna drie en een half uur Rush live, als fan komt het haar op mijn armen recht van opwinding, bij u toch ook. Fantastisch hebbeding ondanks enkele minieme nadelen.
Ik verwijs nog even naar die drie datums. 1997 was het jaar van de twee Retrospective verzamelaars, 1998 was het jaar van deze Different Stages. Ik spreek voor mezelf. Ook ik wachtte bang af wat er zou gebeuren. Was dit het einde van Rush? Zeker ben ik niet meer maar ik kan me voorstellen dat ik rond 2002 een gat in de lucht sprong toen er werd bekend gemaakt dat een nieuw album van Rush ging uitkomen, Vapor Trails. Lang is deze lap tekst alweer maar er hangen voor mij speciale gevoelens vast aan deze Different Stages. Kunst als de allerindividueelste uitdrukking van de allerindividueelste emotie, zo leerde mijn leraar Esthetica mij destijds, die zin ga ik nooit vergeten.