menu

Bill Wells Trio - Also in White (2002)

mijn stem
3,50 (2)
2 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Jazz
Label: Domino

  1. Presentation Piece #1 (9:24)
  2. Record Collectors (1:14)
  3. Singleton (3:20)
  4. Jab the Chemistry Teacher (3:02)
  5. The Last Guitar Lesson (3:35)
  6. New Ascending Staircase (2:21)
  7. Also in White (5:54)
  8. Inappropriate Behaviour (1:26)
  9. Euphonia (3:46)
  10. D.A.D.E. (5:45)
  11. Retiring Early * (2:39)
  12. Thank You for Keeping Me Waiting * (4:06)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 39:47 (46:32)
zoeken in:
avatar van aERodynamIC
4,0
Het Domino-label heeft dus ook jazz in de aanbieding. Hier in de vorm van de Schotse Bill Wells (bekend van o.a. Belle & Sebastian).

De Schotse jazzpianist Bill speelt op dit album erg kalm piano. Zo duurt openingsnummer Presentation Piece #1 bijna tien minuten: het blijft er vrij neutraal aan toe gaan, blijkbaar zonder enige intentie echt te gaan veranderen. Erg relaxed.
Dan mag op het 2e nummer Record Collectors mondharmonicaspeler Stevie Jackson aan de bak. Stevie Jackson? Je zou zweren dat Thoots Tielemans mee mag doen Het is alweer voorbij voor je er erg in hebt.
In Singleton spelen een akoestische en elektronische piano continue dezelfde patronen: een prachtig nummer!
Ook Jab the Chemistry Teacher doet de rillingen over je rug lopen door de pianoklanken vermengd met de mondharmonica die een droevig duet aangaat met de trompet van Robert Henderson.
The Last Guitar Lesson heeft iets meer een rock-vibe door het gitaargeluid. Ook hier weer een hoofdrol voor Stevie Jacksons mondharmonica en de trompet van Henderson. Het is de eenvoud die siert op dit nummer.
New Ascending Staircase is een spannend nummer, dat tergend langzaam vooruitkruipt, terwijl het toch maar een korte tijdsduur heeft: het had van mij veel langer mogen duren.
Titelsong Also in White is een droevig nummer dat zijn kracht ontleent aan het trieste mondharmonica geluid.
Inappropriate Behaviour is weer zo'n kort nummer: lief, klein en tja....... te kort!
Euphonia vind ik weer zo'n hoogtepunt op dit album.
Hoe eenvoudig kan het zijn: trompet samen met piano, maar potverdikke wat begint het dan extra mooi te worden als die mondharmonica weer om de hoek komt kijken (en geloof me: ik ben niet zo'n mondharmonica-liefhebber).
Afsluiter D.A.D.E. (de bonustracks ken ik niet) is een waardig slot. En er komt zowaar zang bij kijken, alhoewel: de menselijke stem wordt hier ingezet als instrument en maakt het geheel een beetje zwoel. Er is hier dus geen sprake van een lied. De Belle & Sebastian-feel komt hier duidelijk naar boven.

Het klinkt allemaal erg eenzaam en desolaat op deze cd, zonder dat het kil of afstandelijk gaat worden.
Ik denk dan ook dat dit "jazz-album" makkelijk de weg naar de pop/rock liefhebber zou kunnen vinden.
Sterker: ik vind dat velen hier dit album maar eens moeten gaan uitproberen!

Een veelzijdig man dus, deze Bill Wells, getuige ook zijn andere albums die weer een compleet andere sfeer uitdragen.
Op 19 februari zal ik het live ook eens mogen meemaken en dan ben ik erg benieuwd welke kant we van de man gaan zien en horen.

Gast
geplaatst: vandaag om 23:37 uur

geplaatst: vandaag om 23:37 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.