menu

Crosby, Stills & Nash - Live It Up (1990)

mijn stem
2,28 (40)
40 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Folk
Label: Atlantic

  1. Live It Up (3:55)
  2. If Anybody Had a Heart (4:28)
  3. Tomboy (3:20)
  4. Haven't We Lost Enough (3:07)
  5. Yours and Mine (4:44)
  6. (Got to Keep) Open (4:44)
  7. Straight Line (3:17)
  8. House of Broken Dreams (3:20)
  9. Arrows (3:53)
  10. After the Dolphin (5:04)
totale tijdsduur: 39:52
zoeken in:
Down_By_Law
Hier zetten de muzikale grootheden David Crosby, Stephen Stills en Graham Nash zich toch wel even voor schut. Een album dat zeer gedateerd klinkt (zelfs voor die tijd!) met bijna alleen maar songs die totaal niet memorabel zijn, laat staan geinspireerd. Dit met grote uitzondering van Stills' goede 'Haven't We Lost Enough?' en Crosby's 'Arrows'. De rest doet vermoeden dat CSN hier echt opgebrand was. Gelukkig bleek niets minder waar, want de albums die nog zouden volgen waren stukken beter en de tours waren ook weer ouderwets goed. "Live It Up" staat in mijn lijstje van 'slechtste albums van de beste artiesten'. De reunie met Neil Young 2 jaar eerder ("American Dream") was ook al vrij teleurstellend, maar vergeleken met dit is dat een meesterwerk. Wat dat betreft leverde David Crosby in de tussentijd veel beter werk: het album "Oh Yes I Can" uit 1989. Het beluisteren zeker waard. Wat betreft "Live It Up": ontwijken (maar die lelijke hoes is toch al niet verleidelijk . 2.5/5

Stijn_Slayer
Dit moet een grap zijn? Ik heb daadwerkelijk spijt dat ik een hele euro aan dit ding verspild heb.

bikkel
Ik sluit me aan bij bovengenoemde auteurs.
De heren CS&N wanen zich wel heel erg in de verleden tijd.
Meesterwerken verwacht ik niet meer van deze veteranen, maar deze kan onder de noemer overbodig.
Crosby kon bij mij overigens niet meer stuk op het project C.P.R.
Een samenkomst met zoonlief en een prachtig album op de koop toe.

Stijn_Slayer
Ik denk dat het zo'n 3 maanden geleden is geweest dat ik deze verontwaardig en hardhandig terug de kast in heb gesmeten. Plotseling begon het titelnummer van deze plaat uit het niets door mijn hoofd te spoken, dus toch maar weer uit de kast gehaald. Even een grapje gemaakt met harm1985, wie het het langst volhoudt om hem te luisteren.

Bij de eerste klanken dacht ik meteen al ''ik word niet goed'' maar het refrein van het 1e nummer is best goed. Neemt niet weg dat het een beetje als Phil Collins klinkt. Maar er zit wel een hele mooie solo in het nummer. Ondertussen had ik de teksten in het boekje een beetje doorgenomen, en die zijn wel degelijk goed! Pluspunt 1 hadden de heren binnen.

Nummer 2.. echt zo'n typisch jaren 90 sky radio liedje.. wel weer een mooie solo.

Dan begint het, Stills neemt de leadvocals van Nash over en het niveau stijgt meteen. Waar Tomboy nog niet echt overtuigd doet Haven't we lost enough dat wel, en niet zo'n klein beetje ook! Schitterend nummer.

Yours and Mine is dan weer minder, maar het is op zich een lekker aanstekelijk nummer. (Got to Keep) Open had hetzelfde kunnen zijn, maar die gaat te lang in hetzelfde door.. de herhaling overheerst veels te veel en dat is nooit goed. Straight Line is dan weer een standaard rocknummertje.. tja die had ik nu eigenlijk al wel genoeg gehoord. House of Broken dreams is weer een erg mooi nummer, waarmee Nash zichzelf er weer wat beter op zet. Want hij stond toch aardig voor schut tot aan dit nummer.

Dan is het de beurt aan Crosby om het album af te sluiten. Met Arrows zet hij een redelijk ballad-achtig nummer neer. Niet meer en niet minder. Met After the Dolphin gaat hij echter genadeloos hard onderuit totdat het begint de rocken en het gitaarspel een hoop goed maakt.

Al met al heb ik dit album onderschat, waarschijnlijk veroorzaakt door het torenhoge verwachtingsniveau dat ik er bij had. Toch blijf ik het zonde vinden dat dit niet op de bekende folkrock manier uitgevoerd werd, er had meer ingezeten namelijk. (1990, het jaar waarin Neil Young juist grandioos opleefde, wat als hij mee had gedaan?)

avatar van IntoMusic
2,0
Ik schaar dit album in de periode dat het 80's-virus bij verschillende groepen/artiesten heerstte. Rolling Stones met Dirty Work, Bob Dylan met Knocked Out Loaded of Neil Young met Landing on water, zijn hiervan voorbeelden.
Ok deze is dan wel in 1990 gemaakt, maar mijns inziens met dezelfde gemakszucht en drive als de genoemde albums. Geen bezieling, meerendeel met dezelfde irritante riedeltjes en synthesizerdeuntjes en totaal ongeïnspireerd.
Er zitten misschien 1 à 2 'leuke' liedjes bij, maar over het algemeen is dit werkelijk te beroerd om dit een 2e keer in de cd-speler te gooien.

Ik geef het 2 sterren en eigenlijk alleen voor de 2 nummers van een gemiddeld niveau: Haven't We Lost Enough en House of Broken Dreams.

avatar van musician
2,5
Hier nog vergeten te stemmen.

Helaas mijn laagste stem ooit voor een plaat uit het CSN oeuvre.
Ik zal maar niet zeggen hoeveel moeite ik nog heb gedaan om de cd te krijgen (ooit was er geen internet) en wat ik er voor heb betaald.

Nu speelt geld bij dergelijke heren meestal geen rol, maar hier voelde ik mij toch een beetje bekocht.

Toch kan ik mij aansluiten bij het verhaal van Stijn Slayer, dat een tweede of zelfs derde indruk van de cd het allemaal iets opkrikt. Dus nog maar een keer luisteren, misschien kon je de eerste keer van verontwaardiging niet goed oordelen.

Ben zelf nog het meest gecharmeerd van Haven't we lost enough, Got to keep open en After the dolphin

Stijn_Slayer
Overigens heb ik eens gehoord dat die 4 vier knakworstjes voor CSNY staan. Die afgebroken staat dus symbool voor Neil Young.

Ik weet niet of hij er zo blij mee was dat hij als een afgebroken knakworstje werd afgebeeld

avatar van musician
2,5
Stijn_Slayer schreef:
Ik weet niet of hij er zo blij mee was dat hij als een afgebroken knakworstje werd afgebeeld


Het heeft 10 jaar geduurd voor hij weer wilde opnemen met CS&N

3,0
Na het solo album Innocent Eyes van Graham Nash het slechtste dat ik van deze heren heb gehoord. Ik maak er verder geen woorden aan vuil. 1*

avatar van harm1985
2,5
Er is ook zoiets als teveel harmonie, maar desondanks maken nummers als Yours & Mine, If Anybody Had a Heart, House of Broken Dreams en After the Dolphin dit album de moeite waard. Zelfs Haven't we Lost Enough is te pruimen, ook al zit ik eigenlijk niet echt op een tweede Find the Cost of Freedom kloon (na Daylight Again) te wachten. Nash is duidelijk degene die dit album draagt.

3,0
Deze een tweede kans gegeven en voor een paar euro via Ebay opnieuw gekocht, met name omdat ik mijn CSN verzameling wil completeren (After the Storm heb ik ook nog niet maar deze verwacht ik binnen een paar dagen op mijn deurmat aan te treffen).

Ik moet zeggen dat het album mij reuze meevalt, zodat ik mijn eerder gegeven oordeel intrek.

De jaren '80 productie blijft storen, maar op dit album staan in ieder geval vier prachtige nummers, te weten Haven't We Lost Enough, Yours and Mine, House of Broken Dreams en Arrows. In het bijzonder het saxofoonspel van Brandford Marsalis vind ik in de nummer Yours and Mine en Arrows prachtig kleuren met de rest van het klankbeeld. Met de titeltrack blijf ik moeite houden. Dit nummer kan mij echt niet bekoren en heeft het meeste te lijden onder de hiervoor genoemde jaren '80 productie. De rest van de tracks is op zijn minst aardig. Ik verhoog mijn waardering naar 3*.

avatar van Reint
Stijn_Slayer schreef:
Overigens heb ik eens gehoord dat die 4 vier knakworstjes voor CSNY staan. Die afgebroken staat dus symbool voor Neil Young.

Ik weet niet of hij er zo blij mee was dat hij als een afgebroken knakworstje werd afgebeeld

In die zin doet het me denken aan deze hoes, die een zelfde soort geschiedenis kent, maar dan met Crosby als slachtoffer.

avatar van Svendra
3,0
Hoewel ik was voorbereid, viel ik toch van mijn stoel toen voor het eerst het titelnummer klonk. Wat een armoede, zijn dit werkelijk Crosby, Stills & Nash? Nauwelijks beter is If Anybody Had a Heart, dat doet denken aan Bee Gees.

Gaandeweg wordt het beter. Met Haven't We Lost Enough en Yours and Mine is weinig mis. Sterker nog, het zijn mooie nummers. Daarna blijft het album acceptabel, met Arrows als uitschieter.

Kortom: als je begint vanaf track 3 of 4 is het een aardig album.

1,5
80-er jaren galm en blikkerige synthesizers: CSN-onwaardig product is dit. Ik heb er drie aardige nummers vanaf gehaald voor een afspeellijst op de Media Player, maar verder een oninteressant hoofdstuk uit een muzikaal verder zo boeiend boek.

avatar van Twinpeaks
3,0
Even de collectie weer aan het uitbreiden geweest. Ik kende deze helemaal niet ,dus dook er onbevangen in. Ik moet zeggen dat het me reuze meevalt. Natuurlijk is het verre van een meesterwerk , maar het is nog wel te behappen en niet rotslecht. Het titelnummer is een vervelende oorwurm en ook van If Anybody Had A Heart krijg ik oprispingen , daarna stijgt het niveau met als goede songs Haven 'We Lost Enough ? en Arrows al hoogtepunten . De rest is acceptabel maar niet memorabel. 3 sterren dus

avatar van harm1985
2,5
Yours and Mine en House of Broken Dreams zijn ook de moeite waard. Dit album begon ooit als Crosby and Nash album, tot de platenmaatschappij daar een stokje voor stak.

Iets vergelijkbaars gebeurde in 81, toen Stills en Nash bezig waren met een plaat en Crosby moest meedoen van Atlanta. Vandaar dat op het gros van de nummers ook Art Garfunkel is te horen.

Persoonlijk vind ik dit album beter te pruimen dan het oersaaie After the Storm.

avatar van Savant
2,5
Iemand het idee achter die rare onsmakelijke hoes ooit begrepen?

Gast
geplaatst: vandaag om 12:28 uur

geplaatst: vandaag om 12:28 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.