menu

Eric Clapton & Friends - The Breeze (2014)

Alternatieve titel: An Appreciation of JJ Cale

mijn stem
3,65 (62)
62 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Blues / Rock
Label: Surfdog

  1. Eric Clapton - Call Me the Breeze (3:07)
  2. Eric Clapton en Tom Petty - Rock and Roll Records (2:19)
  3. Mark Knopfler - Someday (3:48)
  4. John Mayer en Eric Clapton - Lies (3:06)
  5. Don White - Sensitive Kind (5:17)
  6. Eric Clapton - Cajun Moon (2:27)
  7. John Mayer - Magnolia (3:41)
  8. Tom Petty en Eric Clapton - I Got the Same Old Blues (3:03)
  9. Willie Nelson en Eric Clapton - Songbird (2:56)
  10. Eric Clapton - Since You Said Goodbye (3:00)
  11. Don White en Eric Clapton - I’ll Be There (If You Ever Want Me) (2:36)
  12. Tom Petty - The Old Man and Me (2:56)
  13. Mark Knopfler, Don White en Eric Clapton - Train to Nowhere (4:51)
  14. Willie Nelson - Starbound (2:03)
  15. Eric Clapton en John Mayer - Don't Wait (2:46)
  16. Eric Clapton en Christine Lakeland - Crying Eyes (3:32)
totale tijdsduur: 51:28
zoeken in:
avatar van Fingertippie
4,0
Ben benieuwd of men de JJ Cale stijl intact heeft gelaten of dat elke artiest een eigen geluid aan de nummers heeft gegeven.

avatar van IntoMusic
4,0
Call me the breeze klinkt in ieder geval als een ouderwetse Clapton met een mooie Cale-sound.

avatar van heartofsoul
2,5
Maar doet het origineel van J.J.Cale niet vergeten.

avatar van IntoMusic
4,0
Nee dat niet en wil er eigenlijk het woord "natuurlijk" aan toevoegen. Wel vind ik het sausje dat Clapton er altijd aan toevoegd wel ok. Het behandelt Cale's nummers met respect en voegt er altijd iets subtiels aan toe. Ben zeker benieuwd naar het eindresultaat.

4,0
Als hardcore Cale fan het album natuurlijk meteen besteld. Heb het nog niet binnen, maar heb op bol.com wel vast even geluidsfragmenten geluisterd. Klinkt erg goed zo op het eerste gehoor. Men blijft over het algemeen dicht bij het oorspronkelijke Cale geluid, maar dan in een wat moderner jasje. Dat kan ook bijna niet anders want de meeste tracks komen van de eerste drie albums van Cale uit de eerste helft van de jaren 70. Dat valt wel op. Naturally, Really en Okie zijn goed vertegenwoordigd, één nummer van 5 en één van Grasshopper, en alle albums van ná 1982 komen dus helemaal niet aan bod, terwijl die toch ook goede nummers bevatten. Daarnaast valt op dat er 3 tracks op staan die nooit op enig Cale album zijn verschenen (Someday, Songbird en Train to nowhere). Onmiskenbare Cale nummers, en goede ook, maar waarom komen die hier opeens tevoorschijn op een Tribute album terwijl we het origineel niet kennen?
Maar goed, de eerste indruk is heel goed, de stemmen van Clapton, Mayer, Petty en Knopfler liggen ook redelijk dicht bij die van JJ zelf, en de typische Cale stijl is goed getroffen. Zo blijft hij voortleven! Nu de hele CD afwachten en dan ga ik wel een waardering uitspreken.

avatar van ricoreyes
Inderdaad Hedges, dat viel mij ook op die drie nooit eerder verschenen nummers. Luister nu voor de eerste keer de CD. Het origineel blijft natuurlijk onovertroffen, maar met wat voor liefde en inzet is dit gemaakt zeg. Clapton heeft J.J. altijd als zijn grote leermeester gezien en behandeld. Een mooi eerbetoon.

avatar van IntoMusic
4,0
Album staat inmiddels op de iPod, dus deze week maar eens beluisteren.
Het zou niet alleen een mooi eerbetoon aan Cale zijn, maar ook een waardig afscheid van Clapton zelf aangezien hij heeft aangegeven te stoppen. Leuk om ook weer eens Knopfler en Clapton samen te horen.

rico24
Mooi Album, met respect en liefde voor zijn muziek gemaakt.Mooi Eerbetoon aan J.J.

avatar van Zwaagje
4,0
Mooi gemaakt eerbetoon aan JJ Cale. Eric Clapton zelf maakt niet zoveel vernieuwends meer, maar dit is mooi gedaan. De Cale sound is natuurlijk overduidelijk, maar het heeft ook iets extra's waardoor het niet alleen maar naspelen is geworden; het spelplezier spat er van af. De rest van de gast muzikanten kleuren het album. JJ Cale zelf luister ik niet zo vaak meer; op deze manier komt in ieder geval zijn muziek weer tot leven voor mij.

4,0
Goed opgenomen.
Prima album.
Persoonlijk vind ik de beschrijving "Rock" niet kloppen.

avatar van Lambchop
Vanavond lekker luisteren zin in

4,0
Na een aantal luisterbeurten hier een uitgebreide recensie. Algemeen oordeel: een respectabel eerbetoon aan JJ Cale, met respect en liefde gemaakt. De meeste nummers blijven dicht bij de originele versies, soms wat opgefrist of verstevigd, je kunt horen dat de heren er veel plezier in hebben gehad om deze schijf op te nemen. En qua stemgeluid past het allemaal heel goed bij elkaar. Wel jammer dat er soms niet wat blazers aan zijn toegevoegd, die wel op de originele versies voorkomen. De meeste nummers halen het niet helemaal bij het origineel van Cale, maar er zijn wel een aantal grote uitzonderingen!

Call me the breeze. Heerlijke nieuwe frisse versie op basis van Cale’s oude ritmebox, met rauw randje aan de stem van Clapton. Heeft de sfeer van Road to Escondido, het heerlijke album dat Clapton en Cale samen maakten in 2006.
Rock&Roll records. Blijft dicht bij het origineel. Lekker. En wat een lekker doorleefd stemgeluid heeft Tom Petty
Someday. Nooit uitgekomen op een album van JJ zelf. Beetje een vlak nummer, misschien daarom wel. In deze versie van Knopfler lijkt het ook op een oud Dire Straits nummer, had zo op hun album Communiqué kunnen staan!
Lies. Een stuk minder funky dan het origineel, door de afwezigheid van blazers, een wat tammere drumpartij en wat ongeïnspireerd gezongen. Een van de mindere nummers vind ik.
Sensitive kind. Niet mijn favoriet van Cale, En wat een zeurderige stem heeft die Don White hier. Had voor mij achterwege mogen blijven.
Cajun Moon. Een echte Clapton-versie van het nummer van Cale. Blijft dicht bij het origineel, de gitaarsolo is zelfs precies hetzelfde. Drums zijn wat vlak.
Magnolia. De 2014 versie van het oorspronkelijke nummer uit 1971. John Mayer is de nieuwe JJ Cale!
I got the same old blues. Petty en Clapton gaan los. Dicht bij het origineel, een stevige versie om steeds in de repeatstand te zetten! Hoewel ook de zeer rauwe coverversie op het tribute-album Oklahoma Blues niet is te versmaden!
Songbird. O help, Willie Nelson in een JJ Cale nummer, dat past toch niet! Moet meteen aan de zwijmelaar Always On My Mind denken. Songbird is gelukkig nooit door Cale zelf opgenomen. Waarom dan wel op dit tribute album?
Since you said goodbye. Prachtig gekopieerde Clapton-versie van het nummer van Cale dat op het restjes-album Rewind verscheen. De broeierige sferen van Okie stromen de luidsprekers uit! Zeer smakelijk.
I’ll be there. Is hier verworden tot een rechttoe rechtaan Nashville countrynummertje, dank zij Don White. Geef mij het origineel van JJ maar, dat swingde de pan uit.
The old man and me. Meesterlijk gruizig door Tom Petty. Ik moest goed luisteren of het niet JJ zelf was. Met veel respect voor het origineel gemaakt, prachtig ingetogen.
Train to nowhere. De grote verrassing van het album. Nooit door JJ zelf uitgebracht, waarom niet??? Het zou niet misstaan hebben op Road to Escondido, en zou dan meteen een van mijn favorieten zijn geworden. Iedereen krijgt zijn kans op een vocale solo en dan die heerlijke apocalyptische refreinen. Dát kon JJ: op één akkoord een heerlijk groovend nummer schrijven! Heb je een rothumeur: zet dit nummer op, ga met de trein mee en je dag is weer goed.
Starbound. Brok in mijn keel, tranen in mijn ogen. Dat weet Willie Nelson hier te bereiken. 81 jaar is hij inmiddels, en met zijn breekbare stem weet hij me absoluut te roeren. Prachtig. Dus tóch JJCale door Willie Nelson….
Don’t Wait. Rechtstreekse Clapton-kopie van het funky origineel van Grasshopper. Wat jammer dat de mondharmonica hier is vervangen door elektrische gitaar. Dat maakt het nummer toch wat minder.
Crying Eyes. De ritmebox is vervangen door een slap drumpartijtje. Geef me dan die ritmebox maar. Jammer dat Christine Lakeland niet wat duidelijker te horen is.

Al met al zal deze schijf vaak in mijn speler te vinden zijn, met weemoed dat JJ zelf niet meer onder ons is. En o, o, die Willie Nelson op Starbound…..

avatar van heartofsoul
2,5
Tamelijk suffe tribute-plaat, en dat komt niet omdat ik niet van JJ Cale zou houden, integendeel.
De bijdragen van John Mayer (die ik toch al niet zo geweldig vind), van Willie Nelson (ligt ook aan zijn stem, die mij tegenstaat) en van de mij onbekende Don White, alsmede van een onnatuurlijk zingende Tom Petty, vind ik namelijk nogal glad en futloos.

Het album begint weliswaar wel aardig met The Breeze, maar het zakt vervolgens snel in. Alleen bij de bijdrage van Mark Knopfler (Someday) veerde ik even op, maar dat is te weinig om dit slappe album te redden.

avatar van IntoMusic
4,0
Tja als je het meerendeel van de meewerkende artiesten ruk vindt (mijn vrije vertaling )... zal de klik met dit album ook niet ontstaan . Maar ik snap wel je stem, want de helft bestaat uit de artiesten die jij beschrijft.

avatar van heartofsoul
2,5
IntoMusic schreef:
Tja als je het meerendeel van de meewerkende artiesten ruk vindt


Daar heb je wel gelijk in, hoewel het niet voor Tom Petty geldt. Zijn laatste album leek me best goed, al heb ik het slechts één keer gehoord. Maar aan The Breeze vind ik weinig spannends; in mijn oren klinkt het nogal veilig en behaaglijk en ook een beetje futloos, en dat is voor mij althans niet de bedoeling. Jammer van al die JJ Cale-songs, hij verdient naar mijn mening beter.Sorry!

avatar van SemdeJong
3,0
Een lekkere rustige cd.

avatar van HugovdBos
3,5
Een mooi eerbetoon aan de vorig jaar overleden J.J. Cale. Hij was een belangrijke invloed in de succesvolle solocarrière van Eric. Uiteraard kunnen samenwerkingen met grootheden als Willie Nelson en Tom Petty niet ontbreken. Niet elke cover komt even goed uit de verf, maar over het algemeen is er weinig op aan te werken. Call Me the Breeze & Train to Nowhere zijn toch wel de hoogtepunten van dit album.

WPE
Net geen 4 steren van mij, maar het is wel een prachtige ode aan JJ Cale, zonder meer!

Gast
geplaatst: vandaag om 16:36 uur

geplaatst: vandaag om 16:36 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.