menu

Yes - Heaven & Earth (2014)

mijn stem
2,44 (62)
62 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Frontiers

  1. Believe Again (8:02)
  2. The Game (6:51)
  3. Step Beyond (5:34)
  4. To Ascend (4:43)
  5. In a World of Our Own (5:20)
  6. Light of the Ages (7:41)
  7. It Was All We Knew (4:13)
  8. Subway Walls (9:03)
totale tijdsduur: 51:27
zoeken in:
avatar van bikkel2
Leptop schreef:
Iets zegt me dat ik dit album maar eens links moet laten liggen.


Doe je goed aan denk ik.

avatar van musician
Tja, hoe moet dat ooit nog wat worden zonder Chris Squire? Is Heaven & Hell de zwanenzang? Waar liggen de rechten van de band nu eigenlijk?

Ik weet nog wel wie de andere oprichter van de band was in 1968: Jon Anderson. Enigszins fragiel maar verder nog keurig bij stem.

Komt dat niet even goed uit? Verder zijn grumpy old man Rick Wakeman, Steve Howe en Alan White nog springlevend.
Daar moet toch nog wel een meer waardige afsluiter met begeleidende tour in zitten.

avatar van Teunnis
Berichten verplaatst naar Yes.

Pff wat een slecht album, subway walls is nog het beste, overigens wel mede gecomponeerd door Downes met een mooi intro en prima passages, het eerste nummer is ook wel aardig. De zang is zaaddodend, ik las dat Jon Anderson weer klaar was voor Yes, zeker doen.

Ik vind Fly from here ook erg goed, zeker het titelnummer en Drama trouwens ook. Machine Messiah vind ik samen met awaken en close to the edge het beste wat Yes heeft gedaan. Ik vind Downes wel passen in Yes, hij heeft bij ASIA ook zjn compositie kwaliteiten ruimschoots getoond. Liever dan Wakeman die een zelfde band al 6 x heeft verlaten, daar word je ook niet goed van.

avatar van RuudC
2,0
Hier was ik vooraf wel wat verbaasd over de lage score die dit album krijgt. Zeker na het heel redelijke Fly From Here. Na een nummer wordt het me al helemaal duidelijk en hoef ik slechts nog 45 minuten uit te zitten. Yes is weer terug bij af. De nieuwe zanger in de vorm van Jon Davison bevalt mij totaal niet. Ik kan niks met zijn aalgladde stem die daarbij ook nog eens ondersteund lijkt door een autotune (een van de grootste zondes die je kan begaan in muziek. De songs zijn allemaal behoorlijk truttig en ongelooflijk veilig. Dat muzikanten op den duur hun wilde haren verliezen... daar kan ik begrip voor opbrengen. Hier vraag ik me toch wel heel hard af waarom dit album gemaakt is. Het voegt echt niks toe aan het oeuvre, behalve dat Yes nog geen slaapmuziek had. De hoes is wel prachtig overigens. Jammerlijk einde van een ooit zo fantastische band.


Eindstand:
1. Close To The Edge
2. The Yes Album
3. Going For The One
4. Yes
5. Time And A Word
6. Drama
7. Tales Of Topographic Oceans
8. Fragile
9. 90125
10. Big Generator
11. Fly From Here
12. Relayer
13. Tormato
14. Magnification
15. The Ladder
16. Talk
17. Open Your Eyes
18. Heaven & Earth
19. Union

avatar van jurado
1,0
Ik ben sowieso tegen 0,5 uitdelen maar ik heb de neiging wel.

Bij Step Beyond moet ik gelijk denken aan Dirk Scheele en dan is er wel echt iets mis.

Ik ga hier verder weinig woorden aan vuil maken maar dit is toch wel een erg verdrietig einde van een gave band.

avatar van bikkel2
Ik ben er maar niet meer aan begonnen. Eigenlijk alleen maar negatieve reacties gelezen.
Jon Anderson wil naar het schijnt nog één keer een mooie afsluiter maken, maar Steve Howe stelt dat in een recent interview onrealistisch.
Howe blijft met zijn eigen tribute band genaamd Yes touren en Anderson, Wakeman en Rabin schijnen nog één tourtje te gaan doen.

Een jammerlijk einde van het instituut Yes.

1,5
je bespaart je inderdaad een hoop ergenis!

avatar van lennert
2,5
Laat hier alsjeblieft nog eenmaal een album uitgebracht worden met Anderson op zang, want de laatste twee albums van Yes mogen niet de definitieve hekkensluiters worden. Wederom is het feit dat hij zijn grootse proza niet mag verspreiden een groot probleem voor het album, maar de muzikanten hebben dit keer ook een flink gedeelte schuld er aan. De zang is vlak, het muzikale vuurwerk ontbreekt. Ik was geen fan van Fly From Here, maar dat album was in ieder geval nog prog te noemen. Dit is... middle of the road symfopop zonder enige scherpte. Laat dit niet het einde zijn.

Yes is namelijk gedurende deze marathon wel een van mijn favoriete progbands geworden. De verscheidene dvd's die ik onlangs heb aangeschaft, hebben me dit nog extra doen beseffen. Maar zonder Anderson zie ik de toekomst niet bijster rooskleurig in.

Eindstand:
1. Close To The Edge 5*
2. Going For The One 5*
3. The Yes Album 4,5*
4. Drama 4,5*
5. Fragile 4,5*
6. Time And A Word 4,5*
7. Magnification 4,5*
8. 90125 4*
9. Tales From Topographic Oceans 4*
10. Yes 4*
11. The Ladder 4*
12. Talk 4*
13. Tormato 4*
14. Relayer 3,5*
15. Big Generator 3,5*
16. Fly From Here 3*
17. Open Your Eyes 3*
18. Union 3*
19. Heaven & Earth 2,5*
Gemiddelde: 3,95*

avatar van bikkel2
Mooie run lennert en RuudC

Ik kan alleen maar zeggen dat Yes in ieder geval nooit saai is geweest. Al is het maar om de soap achtige ontwikkelingen en het gesodemieter met bandleden.
Voor mij zonder Anderson geen Yes, met één acceptatie betreft Drama, waar Trevor Horn de vocals waar neemt. Hetzelfde geldt eigenlijk voor de betreurde Chris Squire. Beiden de oerleden.
Grillig artistiek verloop en als dit album idd het laatste Yes album is, dan is het een armoedig einde aangaande de studioalbums.
Maar met deze band weet je het maar nooit, al heeft Howe zoals ik al in mijn laatste berichtje aangaf, de deur dicht gegooid om ooit nog met Anderson samen te werken.
Alle hoop is dan gevestigd op de andere Yes ( ja echt waar!) en dat is het trio Anderson, Rabin & Wakeman. Er zit nog een tour in het vat en heel misschien nog een album. Maar ook dat is uiterst onzeker.

Twee bands die aanspraak maken op Yes. Het is eigenlijk te gek voor woorden.

avatar van lennert
2,5
bikkel2 schreef:
Mooie run lennert en RuudC

Ik kan alleen maar zeggen dat Yes in ieder geval nooit saai is geweest. Al is het maar om de soap achtige ontwikkelingen en het gesodemieter met bandleden.
Voor mij zonder Anderson geen Yes, met één acceptatie betreft Drama, waar Trevor Horn de vocals waar neemt. Hetzelfde geldt eigenlijk voor de betreurde Chris Squire. Beiden de oerleden.
Grillig artistiek verloop en als dit album idd het laatste Yes album is, dan is het een armoedig einde aangaande de studioalbums.
Maar met deze band weet je het maar nooit, al heeft Howe zoals ik al in mijn laatste berichtje aangaf, de deur dicht gegooid om ooit nog met Anderson samen te werken.
Alle hoop is dan gevestigd op de andere Yes ( ja echt waar!) en dat is het trio Anderson, Rabin & Wakeman. Er zit nog een tour in het vat en heel misschien nog een album. Maar ook dat is uiterst onzeker.

Twee bands die aanspraak maken op Yes. Het is eigenlijk te gek voor woorden.


Ja, nu het kenmerkende basspelen van Squire voorgoed is weggevallen, is voor deze band die lyrische pracht van een Anderson het enige waar ik nog echt op zou zitten te wachten. Waar is het tussen Howe en Anderson dan toch zo fout gegaan?

Overigens, met het wegvallen van Rush kan ik alleen maar hopen dat Geddy Lee de baspartijen over zou nemen zoals hij ook deed tijdens de inauguratie in de r&r hall of fame...

avatar van jurado
1,0
lennert schreef:
Waar is het tussen Howe en Anderson dan toch zo fout gegaan?

Overigens, met het wegvallen van Rush kan ik alleen maar hopen dat Geddy Lee de baspartijen over zou nemen zoals hij ook deed tijdens de inauguratie in de r&r hall of fame...


1. Dat vraag ik mij ook af inderdaad.
2. Daar zat ik laatst ook over te dromen, eventueel met Bill Bruford achter de potten en pannen

Edit: Bill Bruford is al 11 jaar met pensioen, gaat hem niet worden.

avatar van Edwynn
3,0
De knipperlichtrelatie van na de 70's zorgde voor wat wrevel. Diep erop ingaan deed ie nooit. Wel kregen we in maart deze quote:

Howe adds: “Jon and I get on really well now. We have the history and the friendship. But it’s probably better that we don’t attempt to work all the time together – because of this and that. But nobody knows what the future holds.”

avatar van musician
Er zijn nog steeds allerlei combinaties mogelijk.
Zoals die van Trevor Rabin, Rick Wakeman en Jon Anderson, eerder ook naar Nederland gekomen voor een prima concert in Utrecht.

Verder vind ik dat het Anderson, Bruford, Wakeman & Howe album ook gewoon als Yes mag worden bestempeld, net zo goed als dat Keystudio (Yes met Anderson, Wakeman, Squire, Howe & White maar studionummers op twee live cd's) wat mij betreft als één volwaardig studioalbum van Yes mag worden aangetekend.

Anderson solo is maar zelden echt interessant. Teveel wereldmuziek, geen sterke melodieën, geen Yes sound.
Maar we hoeven nog maar weinig uit te sluiten. Deep Purple, dat ook allerlei gedaanten heeft gekend, timmert ook nog gewoon aan de weg (en hoe!).

avatar van bikkel2
Howe en Anderson is altijd wel een aparte relatie geweest. In artistieke zin en levensopvatting zaten ze in de periode Close To The Edge en Tales Of A Topographic Ocean aardig op één lijn. Die laatste plaat hebben ze vrijwel met z'n tweeën volgeschreven.
Wel twee persoonlijkheden met een eigen visie en de neiging om dingen door te drukken. Jon Anderson werd zelfs een poosje Napoleon genoemd door zijn collega's.
Misschien is het voor Steve Howe niet meer werkbaar. Yes is nu een liveband die teert op het verleden met een imitator die Jon Anderson moet vergeten, good old Allan White die fysiek helemaal op is en zijn drumpartijen deelt met Jay Schellen. Geoff Downes die uitstekend werk deed op Drama, maar niet kan brengen wat Rick Wakeman doet en Billy Sherwood die de schoenen van Chris Squire moet vullen. Hij doet dat overigens niet eens onaardig.
Howe zelf is vaak sikkeneurig, blaft fans af die te luidruchtig zijn en is overduidelijk de leading man.
Artistieke belangen zijn niet meer aan de orde en braaf speelt de band maar weer eens een oud album en enkele classics van andere oudere albums. Maar niet meer in staat om de echte magie te laten herleven ( slordig, stroperig en plichtmatig).

De hoop is meer gevestigd op Anderson, Rabin & Wakeman die veel bevlogener hun optredens deden. Qua spelvreugde, nivo en passie, een stuk beter dan Howe's tribute band.
Ze hebben nog één tour beloofd om daarna ieder hun eigen weg te gaan. Rabin schijnt ook wat fysieke ongemakken te hebben en speelt niet zonder pijn de gitaar. Ouder worden en muziek. We komen op een punt dat de classic rock acts hun laatste deuntjes aan het spelen zijn. Het is niet anders.

avatar van Edwynn
3,0
Ik kan het nu gewoon even proberen op Spotify. Want met al die vernietigende berichten alsook alles wat er nog op de verlanglijst staat, laat ik dit in platenwinkels echt wel links liggen.

En tot mijn grote schrik, beken ik dat ik eigenlijk helemaal niet zo in de irritatiemodus schoot bij het beluisteren. Eigenlijk is dit gewoon heel verzorgd enzo. Het luistert ook erg gemakkelijk weg.

Toegeven,het is gezapig en het is tevergeefs graven naar de pit in deze enorme appel. Er is ook iets voor te zeggen dat Yes als een coverband van zichzelf klinkt. En dat die zingknakker een kleurloze en ordinaire Andersonkloon is.

Maar ondanks dat vind ik dat er toch wel wat te genieten valt. Het is het 'late night' karakter dat me wel meeneemt. Vooral het lome In A World Of Our Own vind ik erg mooi. Heel verwarrend allemaal.

avatar van lennert
2,5
bikkel2 schreef:
Artistieke belangen zijn niet meer aan de orde en braaf speelt de band maar weer eens een oud album en enkele classics van andere oudere albums. Maar niet meer in staat om de echte magie te laten herleven ( slordig, stroperig en plichtmatig).

De hoop is meer gevestigd op Anderson, Rabin & Wakeman die veel bevlogener hun optredens deden. Qua spelvreugde, nivo en passie, een stuk beter dan Howe's tribute band.
Ze hebben nog één tour beloofd om daarna ieder hun eigen weg te gaan. Rabin schijnt ook wat fysieke ongemakken te hebben en speelt niet zonder pijn de gitaar. Ouder worden en muziek. We komen op een punt dat de classic rock acts hun laatste deuntjes aan het spelen zijn. Het is niet anders.


Ik begin in dat opzicht steeds meer te accepteren dat Rush op een goede manier afscheid heeft genomen van de fans. Lee's stem was minder, maar de muzikale kunsten waren nog altijd van enorm hoog niveau.

avatar van bikkel2
lennert schreef:
(quote)


Ik begin in dat opzicht steeds meer te accepteren dat Rush op een goede manier afscheid heeft genomen van de fans. Lee's stem was minder, maar de muzikale kunsten waren nog altijd van enorm hoog niveau.


Ja, Rush heeft waardig afscheid genomen. Neal Peart kreeg overigens ook fysieke klachten waardoor het drummen een ook steeds moeilijkere opgave werd. Dat was de hoofd redenen als ik het goed heb. Triest dat de man zo snel weg viel. Ongelofelijk goede drummer en tekstschrijver.

2,5
Maar de hoes is echt geweldig! Weer mooi werk van Roger Dean!

Gast
geplaatst: vandaag om 10:35 uur

geplaatst: vandaag om 10:35 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.