menu

Howlin' Wolf - Moanin' in the Moonlight (1959)

mijn stem
4,03 (160)
160 stemmen

Verenigde Staten
Blues
Label: Chess

  1. Moanin' at Midnight (2:56)
  2. How Many More Years (2:43)
  3. Smokestack Lightnin' (3:08)
  4. Baby How Long (2:55)
  5. No Place to Go (2:59)
  6. All Night Boogie (2:16)
  7. Evil (2:54)
  8. I'm Leavin' You (3:01)
  9. Moanin' for My Baby (2:51)
  10. I Asked for Water (She Gave Me Gasoline) (2:53)
  11. Forty Four (2:50)
  12. Somebody in My Home (2:27)
totale tijdsduur: 33:53
zoeken in:
tondeman
Mocht ik nu sterven dan weet ik tenminste dat ik geleefd heb. Liedje 2 speelt nu, vandaar.

(semi) Serieus gesproken, als je nagaat dat dit album uit 1959 stamt... ik kan niet anders dan denken dat heel veel muzikanten hier schatplichtig aan zijn.
En op zich zegt dat natuurlijk nog niets. Maar de muziek is gewoon fantastisch, dat mag je gerust van me aannemen.

*zatte post modus uit*

avatar van misja82
5,0
Wat mij betreft, samen met Son House, de grootste in het oude bluesgenre. Prachtige muziek.

Stijn_Slayer
Die stem van hem was echt geweldig. Dit album staat bomvol klasse songs.

avatar van jeroenheinz
4,0
De man had inderdaad een geweldige stem. Op deze plaat hoor je een man die zijn hart en ziel uitstort, zoals alleen iemand dat kan die weet wat de blues is 4*

avatar van Kos
3,5
Kos
Wolf howlt er redelijk op los hier. Vooral in het begin erg fijn, voor die lange autotochten zal ik maar zeggen .
naar het einde toe een beetje teveel van hetzelfde, maar prettige pure muziek.

avatar van Bartjeking
4,0
Mijn rug laat het weer eens niet toe om me lekker te laten slapen, daarom zit ik nu ondanks alles te genieten van deze plaat. Voor mij de ultieme ik-kan-niet-slapen-plaat. Smokestack lightning is de meeste mensen denk ik wel bekend, maar deze plaat bevat stuk voor stuk heerlijke bluese-krakers. Op het gebied van Chicago-blues hoort dit in mijn ogen zeker tot de beste vijf platen ooit gemaakt.

Het rauwe ongepolijste stemgeluid gaat af en toe door merg en been en maakt meteen duidelijk waar Tom Waits inspiratie heeft gezocht; het schijnt de Howlin Wolf live namelijk ook nogal wat neer kon zetten. Ga binnenkort maar eens achter een dvdtje van hem zoeken.

Hoogtepunt van de plaat: moanin' at midnight (zeg ik om 3 uur in de nacht )

Social_Mask
Ja, voor die lange autotochten! (die ik overigens nog niet gemaakt heb)
Treffende omschrijving van Kos.

Het mooiste aan Moanin' in the Moonlight vind ik het authentieke dat het uitademt. Geeft een heel fijn, vetrouwelijk en verwarmend gevoel. De nachten dat ik niet kan slapen zijn mij maar al te bekend. Op dat soort, veelal koude, momenten kijk ik uit het raam en valt mij de desolaatheid waar de, door zovelen bewoonde, straat in verkeert op. En in de verte lijk ik Wolf te horen.

Als ik dit opzet moet ik om de één of andere reden altijd denken aan de zin:

Ik wou dat ik twee hondjes was, dan kon ik samen spelen.

Ik heb zo'n gevoel dat Howlin' Wolf dat ook denkt als hij zijn gitaar oppakt en deze liederen zingt...

kiriyama
Wat een stem heeft die man!

Erg mooi, op een paar momenten lijkt het echt alsof Capie Beefheart staat te zingen. Ik begin met een voorzichtige score maar die kan zeker nog wel omhoog gaan.

En Kos heeft helemaal gelijk met z'n lange autotochten.


avatar van jeroenheinz
4,0
Kende het filmpje al, maar is inderdaad schitterend Blues die doordringt tot op het bot...

avatar van AOVV
4,5
Wat een stem had deze man toch.. Donderdag laatstleden op Canvas de eerste aflevering van '7 ages of rock' bekeken, en dan zie je toch dat artiesten als Rolling Stones hun inspiratie hier hebben gehaald! Howlin' Wolf was ook een groot idool van Mick Jagger, en de Stones waren maar wat blij om met hem het podium te kunnen delen.

Dat zegt genoeg zeker?

Ik ga 'm nu 4,5 sterren geven, 5 sterren mogelijk, maar die geef ik pas als ik echt verknocht ben aan een plaat.

avatar van Metalhead99
4,0
'I asked her for water, but she brought me gasoline' Dat is mijn favoriet van deze plaat, maar eigenlijk is de gehele plaat gewoon erg goed. Als ik een voorbeeld zou moeten aanwijzen van 'de bluesstem', dan zou ik Howlin' Wolf aanwijzen. Zijn stem past echt precies bij de muziek en het gevoel dat hij erin legt. Genialiteit omgezet in muziek!

avatar van AOVV
4,5
Chester Arthur Burnett heeft trouwens zijn artiestennaam erg treffend gekozen.

avatar van Rhythm & Poetry
3,5
Aardig album waar je wel in de stemming voor moet zijn. Dergelijke rauwe blues ligt mij nogal zwaar op de maag. Howlin' Wolf jankt wel weer lekker op dit album, een dergelijke doorleefde stem hoor je toch niet vaak. Instrumentale begeleiding is dan vooral luchtig, een fijne contradictie.

avatar van Ronald5150
3,5
Chester Burnett heeft een stem die door je ziel snijdt als een mes door de boter. Zijn naam Howlin' Wolf doet hij dan ook eer aan. Op "Moanin' in the Moonlight" krijg je precies wat de titel suggereert. Rauwe doorleefde blues gezongen met hart en ziel als een wolf die huilt bij maanlicht. Persoonlijk vind zijn tweede plaat iets sterken, maar op "Moanin' in the Moonlight" staan zeer sterke nummers als "Smokestack Lightnin'", "Evil", "Moanin' for My Baby" en "I Asked for Water (She Gave Me Gasoline)". Puurdere blues is bijna niet denkbaar. Hier moet je niet naar luisteren, dit moet je beleven!

Hendrik68
En vergeet het fantastische Forty Four niet. Ooit nog prachtig gecovered door Little Feat op hun debuut album.

Maar eh, even een vraagje beste Bluesvriend: Een dag eerder bespreek je de Nederlandse band King of the World. Alle waardering voor je smaak. Maar vind je dat album nou werkelijk beter dan dit magistrale werkje van een van de belangrijkste mensen uit de blues geschiedenis?

avatar van Ronald5150
3,5
Hendrik68 schreef:
En vergeet het fantastische Forty Four niet. Ooit nog prachtig gecovered door Little Feat op hun debuut album.

Maar eh, even een vraagje beste Bluesvriend: Een dag eerder bespreek je de Nederlandse band King of the World. Alle waardering voor je smaak. Maar vind je dat album nou werkelijk beter dan dit magistrale werkje van een van de belangrijkste mensen uit de blues geschiedenis?


Qua belang voor de bluesmuziek aboluut niet, maar qua luisterervaring en dan met name gericht op opnametechniek en geluidskwaliteit vind ik Howlin' Wolf best een opgave om naar te luisteren. Ik vind eigenlijk beide niet met elkaar te vergelijken. Ik zou in die zin de scores ook niet letterlijk naast elkaar willen leggen.

avatar van BoyOnHeavenHill
4,5
Dit is niet een album zoals we dat tegenwoordig opvatten (een aantal al dan niet samenhangende nummers die min of meer tegelijkertijd worden opgenomen met de bedoeling ze samen uit te brengen), maar een verzameling van tien A-kantjes en twee B-kantjes van singles die tussen 1951 en 1958 werden opgenomen. Ik heb dit album op de 2-for-1-uitgave van MCA (copyright 1986), en er van uitgaande dat de losse albumuitgaves hetzelfde geluid hebben is het geluid hier een stuk primitiever dan op latere geremasterde releases. Het nadeel daarvan is dat er soms flink wat ruis op de opnames zit (hetgeen vooral via de koptelefoon opvalt), maar het voordeel is dat de nummers lekker hard en fel klinken.
        Wat de muziek betreft, essentieel is natuurlijk Wolfs unieke en briljante stem, maar het valt me toch ook elke keer weer op hoe effectief het is dat hij de gitaarbegeleiding van het standaard-blues-akkoordenschema (of althans één van de standaard-schema's) van drie (E-A-B of welke vergelijkbare serie dan ook) terugbrengt tot één akkoord, zoals te horen op Moanin' at midnight en Smokestack lightnin' (mijn persoonlijke favoriet) – misschien een simpele truc, maar het geeft de muziek vaak een geweldige spookachtige dimensie (Somebody in my home!). En I asked for water (she gave me gasoline) hoort toch zeker thuis in de top-10 van meest fantastische songtitels aller tijden.
 

avatar van niels94
4,0
Uiteraard een belangrijke inspiratiebron voor Tom Waits, al snap ik niet dat de naam Captain Beefheart hier nog niet voorbij is gekomen: af en toe is het net of je naar hem luistert.

Uit de voorgaande zin mag je uiteraard aflezen dat Howlin' Wolf een fenomenaal stemgeluid heeft. De lekker energieke muziek is ook lekker, al begint het mij na een tijdje wat te vervelen, ondanks de nou niet bepaald gigantische tijdsduur. Al met al kan ik hier echter goed van genieten, ondanks dat ik nauwelijks thuis ben in de blues.

avatar van BoyOnHeavenHill
4,5
niels94 schreef:
[...] al snap ik niet dat de naam Captain Beefheart hier nog niet voorbij is gekomen: af en toe is het net of je naar hem luistert.[...]

Zelf heb ik bijna alles van Beefheart in de kast staan; ik kende hem al veel eerder dan Howlin' Wolf, en was dan ook overdonderd toen ik Wolf hoorde en merkte hoezeer de stem van Van Vliet (vooral op diens vroege platen) op die van Burnett leek. Van Vliet kan er natuurlijk ook niets aan doen dat hij zo'n stem heeft, maar hij klinkt inderdaad soms zó ontzettend als Burnett dat je haast gaat denken: nou, je kunt ook wel wat proberen wat mínder op je grote voorbeeld te lijken.
        Kortom, je hebt natuurlijk helemaal gelijk. Voor mezelf gesproken, de voornaamste reden waarom ik Beefheart niet noem is omdat die vergelijking zó voor de hand ligt dat ik vreesde dat iedereen zou gaan roepen: ja, hè hè, Beefheart, dat hoor ík óók wel.
 

Stijn_Slayer
Beefheart deed ook heel bewust zijn best om als Howlin' Wolf te klinken.

avatar van EttaJamesBrown
5,0
BoyOnHeavenHill schreef:

         I asked for water (she gave me gasoline) hoort toch zeker thuis in de top-10 van meest fantastische songtitels aller tijden.
 


Dat is ook al jaren mijn stelling. Elke keer als het voorbijkomt kan ik een glimlach niet onderdrukken.

avatar van popstranger
4,0
Had me nog niet verdiept in Howlin'Wolf of in de blues in het algemeen maar man wat bevalt dit mij enorm! Gewoon puur en rauw.

avatar van BoyOnHeavenHill
4,5
Niet te veel draaien deze man, popstranger, want voordat je het weet ben je verslaafd...

avatar van spinout
4,0
Mooi hoes; het kwam volgens mij nog niet vaak voor, dat de artiest zelf niet op de cover te zien was.

avatar van EttaJamesBrown
5,0
EttaJamesBrown schreef:
(quote)


Dat is ook al jaren mijn stelling. Elke keer als het voorbijkomt kan ik een glimlach niet onderdrukken.


Wat denk je , BoyOnHeavenHill?

avatar van BoyOnHeavenHill
4,5
Ja, EttaJamesBrown, ik haal m'n glimlach vast uit de motteballen...

avatar van HugovdBos
4,5
Chester Arthur Burnett, beter bekend onder zijn naam artiestennaam Howlin’ Wolf, is het figuur van de rauwe Chicago blues. Net als veel andere belangrijke muzikanten binnen de totstandkoming van de blues groeide hij op in de Mississippi delta. Zijn ouders scheiden al toen hij nog maar 1 jaar oud was en als kind werd hij door zijn moeder uit huis gezet, omdat hij weigerde mee te helpen in de landbouw. Ook bij zijn oom was het geen plezierig leven, het dwong hem ertoe om op zijn 13e naar de familie van zijn vader te stappen. Zijn niet geringe gestalte, zowel in lengte (1,98m) als in gewicht (+100kg), leverde hem de bijnaam Bull Cow op. Zijn artiestennaam ontleende hij echter aan het verhaal van zijn opa, waar de howling wolves je bij misdraging zouden verslinden. Toen hij 20 oud jaar was kwam hij in 1930 in aanraking met de muziek van Charlie Patton, één van de bluesgrootheden uit die tijd. Burnett leerde van hem zowel het spelen op de gitaar als de showman skills die nodig zijn om het publiek te vermaken. Andere invloeden uit die tijd kwamen van onder andere Blind Lemon Jefferson en Ma Rainey. Zijn grommende uithalen leerde hij door de muziek van countryster Jimmie Rodgers, waar het jodelen als snel een grauw geluid werd. Gedurende de jaren 30 en 40 speelde hij met bluesmeester samen en vormde hij na een korte periode in militaire dienst zijn eerste band. Begin jaren 50 verschenen zijn eerste singles, met zijn kenmerkende hese en grommende zang, de blues kwam uit het diepste van keelgat. Hij tekende bij Chess Records en werkte met heel wat verschillende line-ups samen, constante factor was echter altijd gitarist Hubert Sumlin.

Zijn debuutalbum Moanin’ in the Moonlight is een compilatie van eerder verschenen singles, opgenomen van 1951 t/m 1959. Vanaf zijn eerste single Moanin’ at Midnight, waar het grauwe geluid van zijn mondharmonicaspel de kermende klanken van zijn stang verstevigen. Blues in zijn rauwste vorm, de muziek gaat door merg en been, zijn scherpe uithalen brengen een onderhuidse spanning teweeg. Smokestack Lightning brengt rookwolken in de lucht van traag voorbijkomende stoomtreinen, meeslepend in de herhalingen en voortstuwend in zang. Het zijn enkele van de vele hoogtepunten waar het album rijk aan is, zoals ook het door woede en kwaad gedreven Evil. Volgens zijn moeder was het duivelse muziek, maar deze muziek komt echt uit het diepste van de strot van de wolf.

Afkomstig van mijn site Platendraaier.

avatar van henkiev
5,0
Magistrale plaat!

Gast
geplaatst: vandaag om 13:10 uur

geplaatst: vandaag om 13:10 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.