menu

Talking Heads - Speaking in Tongues (1983)

mijn stem
3,89 (377)
377 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Sire

  1. Burning Down the House (4:03)
  2. Making Flippy Floppy (4:36)
  3. Girlfriend Is Better (4:24)
  4. Slippery People (3:33)
  5. I Get Wild / Wild Gravity (4:11)
  6. Swamp (5:15)
  7. Moon Rocks (5:04)
  8. Pull Up the Roots (5:10)
  9. This Must Be the Place (Naive Melody) (4:54)
  10. Two Note Swivel (Unfinished Outtake) * (5:51)
  11. Burning Down the House [Alternate Version] * (5:09)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 41:10 (52:10)
zoeken in:
avatar van brandos
4,5
In het jaar 1980 ging het erom wie het grootste meesterwerk had afgeleverd. Bruce Springsteen met zijn 'the river' en the Talking Heads met "Remain in light". De Talking heads wonnen nipt (althans in OOR). Maar na verloop van tijd kan alles in een ander 'licht' komen te staan. Iets wat ook al geld voor Sgt. Peppers. Natuurlijk is 'the river' een veel betere plaat dan "Remain in light". Toen ik de laatste jaren later nog eens opzette viel mij ineens op hoe geforceerd de 'swing' op dat album eigenlijk was. Op de hele kant A valt eigenlijk niet te dansen, terwijl men dat zo extreem voorstond. Natuurlijk heb ik het dan niet over "Once in a lifetime"; één van de allerbeste singles aller tijden -maar dat is eigenlijk voor het hele album te weinig. En daarmee kom ik op "Speaking in tongues" die destijds als regelrechte teleurstelling werd ontvangen. Alhier heeft David Byrne echt leren swingen, een beetje houterig nog -naar de aard van het persoon- maar het is echt lol op de dansvloer (of je huiskamervloer mag ook). En ook als je liever blijft zitten is het album prima te beluisteren. Veel minder geforceerd en eventwichtiger dan hun vermeende meesterwerk.

avatar van dazzler
4,0
brandos schreef:
Alhier heeft David Byrne echt leren swingen, een beetje houterig nog -naar de aard van het persoon- maar het is echt lol op de dansvloer (of je huiskamervloer mag ook).

Ik blijf erbij dat dit de Talking Heads go Tom Tom Club plaat is.
De swingende ritmes zijn volgens mij vooral een verdienste van Tina en Chris.
Leg er bijvoorbeeld hun versie van Under the Boardwalk maar eens naast.

Maar dat er op de huiskamervloer driftig mag gedanst worden, bewijzen de foto's op de hoes.

avatar van bikkel2
4,0
De moeilijke plaat na al het geweldige wat de band al had laten horen.
Natuurlijk was er plaats voor de TH in de 80's.
De ontwikkeling ging gestaag, maar David Byrne en de rest groeiden al snel uitelkaar.
Ik hoor dat hier nog niet echt vanaf, al is het een plaat geworden die her en der wat zweeft.
De productie is niet overall even denderend.
Het had wat minder net mogen zijn, net even te steriel en te dunnetjes voor mijn gevoel.
Achteraf kun je zelfs stellen dat de songs die live werden gespeeld tijdens de Stop Making Sense tour, niet zo'n klein beetje werden overtroffen.
Natuurlijk ook door de energie en het inmiddels vertrouwd zijn met desbetreffende songs.
Desalnietemin een heel prettig album.
Dansbaar ( ritmiek is dik in orde) en de scherpte van het gebodende.
De hoog gestemde toms geven het wederom een percussie-achtige feel.
Burning Down The House is natuurlijk de opener waar menig act van droomt.
To the point, ritmisch in de geest van Remain In Light en die uiterst rake tegen vals aanzittende zanglijn van Byrne.
Het vervolg blijft uiterst prettig luisterbaar, met de swing en catchy songs.
Lichtvoetiger, maar tevens met knappe creatieve bedenksels.
De 1e helft van de plaat is uitstekend, met een wat minder sterk middenstuk, maar de grand finale ( This Must Be The Place) is helemaal top.

Wat zonder Stop Making Sense, zonder discussie- en dan graag met beeld - 1 van mijn all- time favoriete liveconcerten, had Speaking In Tonques wellicht op wat meer support kunnen rekenen.
De band draaide onbewust deze plaat de nek om door originele versies live helemaal zoek te spelen.
Een prestatie die er overigens zijn mag.
Maar de meeste liedjes deugden sowieso al.
3,5 spookte door mijn hoofd, maar een 4 vindt ik gerechtvaardiger.
Geen TH klassieker, maar zeker eentje die in de collectie thuis hoort.

avatar van Johnny Marr
3,0
Dit album zal toch altijd wel bekend staan als het album waarvan de studioversies ruimschoots werden overtroffen door de liveopnames van het album van het jaar erna. Het kan niet genoeg gezegd worden. In de essentie sterke songs, maar de versies hier zijn zo duf en zielloos dat ik geen hoge score kan geven aan deze plaat. Enkel Swamp en This Must Be the Place blijven nog enigszins overeind vergeleken met de SMS-versies.

avatar van dazzler
4,0
Ik vind de studio versie van Burning Down the House beter dan de live versie.

avatar van Minneapolis
3,5
Zo jammer dat Swamp het van Remain in light voortgezette niveau bruut doorbreekt.
Het verpest het album zelfs een beetje voor mij. Ook Moon rocks vind ik matig.
Pull up the Roots (tijdens het schijven besef ik weer hoe dat nummer swingt!) en This Must Be the Place zijn eigenlijk mijn enige reden om het ding om te draaien.

avatar van lennon
4,0
Minneapolis schreef:
Zo jammer dat Swamp het van Remain in light voortgezette niveau bruut doorbreekt.



Serieus? Draai m nu heel hard, en dat is toch gewoon een heerlijke mee bruller? En toch op de vreemde TH manier die we gewend zijn?

avatar van hpdewin
5,0
This Must Be the Place (Naive Melody) is echt een geweldig nummer met geniale opbouw en prachtige tekst ook

avatar van Slowgaze
4,5
Heel duidelijke inspiratiebron voor LCD Soundsystem: pak die koebelsolo op 'Pull Up the Roots' er bijvoorbeeld eens bij.

avatar van cherksken
4,0
Een funky plaatje hoor en daarom alleen al een pak toegankelijker dan voorganger Remain in Light. Negen nummertjes in veertig minuten, allemaal dansbare shizzle, allemaal goed. Een ideale instapplaat voor wie de band beter wil leren kennen. Burning down the House is de hit van dienst maar de prijsbeestjes zijn voor mij: Girlfriend is better, Pull up the Roots en This must be the place.
Ofwel gaat het voetje op en neer, of tenminste toch het hoofdje heen en weer want compleet stil blijven zitten is op deze muziek niet haalbaar.

avatar van Jonestown
Een logisch vervolg op Remain In Light en met Stop Making Sense werd die periode afgesloten, want het in 1985 verschenen Little Creatures was toch wel even een stuk minder spannend. Zeker geen verkeerd album, maar de TH hoefden zich niet meer zo te bewijzen. En tussen 77 en SIT zat maar zes jaar, maar heel veel ontwikkeling. Tegenwoordig is dit bij de meeste gemiddelde overschatte hypebandjes de wachttijd tussen twee albums.

avatar van Mjuman
Jonestown schreef:
Een logisch vervolg op Remain In Light en met Stop Making Sense werd die periode afgesloten,


"Logisch vervolg" - zelden werd die typering "logisch" zo onterecht gebruikt. Dit album was helemaal niet zo logisch - 3/4 van de band was het muzikaal vreemdgaan van de psychokiller,de band stond echt op springen - he is not at all a likeable person (Tina Weymouth) - zat en trok hem er weer bij - de Byrxit werd niet gepikt. Onder omstandigheden (interne spanningen) is dit een goede plaat en Stop Making Sense is niets meer of minder dan een goede weergave van de band op dat moment in time. Als document van The Heads - ik zet even de koninklijke loden hoed op - prefereer ik Name of This Band dan zie/hoor je de band echt groeien

avatar van bikkel2
4,0
Ik ben het eens met Mjuman. Het is er wel enigzins van af te horen dat het maken van dit album een moeizaam proces geweest moet zijn.
Byrne zo'n beetje tegen de rest. Maar zonder hem geen Talking Heads.
Inderdaad een goede plaat onder de omstandigheden, maar mag ik het een tikje lauw en minder urgent noemen?
Opmerkelijk dat Stop Making Sense met enorm veel energie en passie is neergezet.
Misschien kwam alle frustratie er op die manier wel uit. Maar helemaal goed kwam het natuurlijk niet meer.

avatar van Jonestown
ik heb het over het muzikale resultaat en niet over het interne geouwehoer. Dus een logisch vervolg.

avatar van EttaJamesBrown
4,0
Ah, nu snap ik de logica. Als je goed naar dit album luistert, hoor je dat onherroepelijk resultaat er ook in terug.

avatar van Mjuman
Jonestown schreef:
ik heb het over het muzikale resultaat en niet over het interne geouwehoer. Dus een logisch vervolg.


Tuurlijk joh - intern geouweneel leidt altijd tot logisch vervolg van de muzikale koers, toch? Denk eerder andersom (bijv Human League < >Heaven 17) Sommige mensen maken van een mug een olifant; anderen doen het precies andersom.

Byrne is in hoge mate een ego-tripper - qu' est-ce que c'est - en zijn trip met Eno in het Geestesbos leek een vervolg te zullen gaan krijgen en daar nam de rest van de band geen genoegen mee. En achteraf gezwatel - "logisch gevolg" - klinkt echt als klassieke koe-in-de-kont-kijkerij. Menig Talking Head-fan hield in '82 zijn hart vast which way they 're going, Billy

Kan me ook niet aan de indruk onttrekken dat de stijlwisselingen hierna - sommigen denken eerder "stijlbreuken" - voor een groot deel het werk van omnivoor Byrne zijn.

avatar van dazzler
4,0
Speaking In Tongues is Talking Heads goes Tom Tom Club.

Zo ervaar ik het. Nadat Byrne en Eno onder de Talking Heads naam hun Remain In Light "mochten" maken, krijgen de drie andere bandleden wat meer ademruimte om zich weer in de band te spelen. Het aanstekelijk muzikale palet van Speaking In Tongues ligt voor mij meer in het verlengde van wat de Tom Tom Club in 1981 en 1982 op plaat zette dan in dat van de Afro wave van de Talking Heads voorganger. Ik heb het gevoel dat de drie anderen zich eens lekker mochten uitleven op de vijfde elpee. Byrne voegt daar dan netjes zijn ongrijpbare teksten (Speaking In Tongues) aan toe. Het is deze herwonnen spelvreugde die volgens mij van de opvolger Stop Making Sense zo'n spetterende live set maakt. De band is weer even helemaal in balans.

avatar van Mjuman
Hier staan echt drie nummers op die ik - but who am I? - beschouw als de betere uit de TH-catalogus: Burning Down the House, I Get Wild / Wild Gravity en This Must Be the Place (Naive Melody); Slippery People parkeer ik even

avatar van Cor
4,0
Cor
Prima swingend plaatje van de Heads, hoor. Dit 'Speaking In Tongues'. Minder complex en fascinerend dan het meesterwerk 'Remain In Light', meer recht toe recht aan, maar het tempo en de swing zitten er lekker in. Mooie melodieen, catchy songs, wat wil een mens soms nog meer?

avatar van Queebus
4,0
De eerste lp die ik van Talking Heads kocht in 1986. Een beste popplaat die met enige regelmaat terugkeert (nu in de cd lade). De enigszins nerveuze stem van David Byrne heb ik altijd gewaardeerd, de liedjes staan als vanouds als een huis. En mede door de ontroerende uitvoering van The Lumineers ben ik This Must Be The Place nog meer gaan waarderen.

avatar van Juul1998B
4,0
Ik heb persoonlijk een haat-liefde verhouding met Talking heads en het is ook vaak alles of niets.
Sommige nummers vind ik vreselijk, andere geweldig.
Het new wave/nerveuze geluid spreekt me heel erg aan, het funky/disco achtige minder.
Bij dit album vind ik dat ze het goed gebalanceerd hebben met een aantal echt sterke en unieke nummers.
4,0* ( mijn hoogste waardering tot nu toe)

Gast
geplaatst: vandaag om 14:25 uur

geplaatst: vandaag om 14:25 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.