Het lijkt wel alsof Ben Howard het er om doet. Eind van het jaar staat hij 3 dagen achter elkaar in de HMH, in plaats van 1x in de Ziggo Dome. Twee jaar geleden deed hij hetzelfde trucje, maar dan met Paradiso vullen in plaats van de HMH. Het lijkt er op alsof hij bewust zijn eigen tempo kiest waarin hij wilt groeien. Een nobel streven natuurlijk, alleen moet je dan niet een album als Every Kingdom uitbrengen. Dat album bombardeerde hem 3 jaar geleden ineens tot beroemdheid waar iedereen een mening over had. En dat blijf je dan ook houden bij je tweede album natuurlijk: iedereen vindt er wel iets van. En dan kan ik natuurlijk niet achter blijven.
Small Things begint in ieder geval een stuk duisterder dan we van Every Kingdom gewend zijn. Rustige drums, veel gitaar-effecten en de mooie stem van Howard. Niet langer het hoopvolle van het vorige album, maar meer in de lijn van de Burgh Island EP. Een exemplarisch voorbeeld hiervan is in de lyrics te vinden: is the world gone mad, or is it just me? Rivers In Your Mouth is wel meer in de stijl van het vorige album. Wat hier nog extra opvalt zijn de vele effecten op de gitaar in dit nummer. Waar het gitaar-geluid op het vorige album nog vooral het rauwe akoestische geluid was, zijn hier veel meer effecten gebruikt die de melodie doet 'uitsmeren'. Noten worden langer aangehouden waardoor het nummer traag aanvoelt (niet negatief trouwens). Op In Dreams komt weer de akoestische gitaar erbij, wat ik persoonlijk toch een stuk liever hoor dan zijn elektrische spel. Howard is namelijk zeer begenadigd op de gitaar, wat tot nu toe een beetje verbloemd werd door alle effecten. De rest van het nummer doet me niet zo heel veel, ondanks de toevoeging van strijkers. Op Evergreen weten de effecten me echter voor het eerst echt positief te verrassen. De echo in het nummer laat het grootst en tegelijk erg leeg klinken. In combinatie met het toffe gitaar spel een gouden combinatie. En Evergreen wordt gelijk opgevolgd door End Of The Affair, in mijn ogen het hoogtepunt van het album (en gelijk het langste nummer). Een stemmig, rustig begin wat heerlijk opbouwt naar de toffe climax aan het eind, met steeds meer emotie in zijn stem, opbouwende drums en ruigere gitaren.
Een album dat dus een stuk lastiger te doorgronden is dan zijn debuut. Het is minder pop en minder hoopvol dan zijn vorige album, en volgt wat dat betreft meer de lijn van de Burgh Island EP. Ben Howard gaat wat dat betreft zeker niet voor de makkelijke weg door een Every Kingdom 2 te maken. Twee behoorlijk verschillende albums dus, waarbij deze qua hit-potentie het een stukje lastiger gaat krijgen. Maar de kwaliteit is er zeker weer.
Pat-sounds: Ben Howard - I Forget Where We Were (2014) - pat-sounds.blogspot.nl