Deze interessante vergelijking zorgde ervoor dat, nadat ik het album na één tegenvallende luisterbeurt toch onwillekeurig al wat aan de kant had geschoven, ik het album een nieuwe kans heb gegeven. En er zit best wat in de vergelijking:
Is het eenzelfde contrastwerking tussen muziek en stem? Misschien eenzelfde pathetiek in die stemmen? Al moet dan worden opgemerkt dat Stewart vooral breekbaar en naar binnen gericht zingt, terwijl Walker grootse emoties op een theatrale en hevige wijze tracht te vangen, met wel weer beide als resultaat dat als luisteraar infiltreren in de emotie van beide heren soms wat lastig en ontoegankelijk is.
Toch lijkt het dat ik met dit album meer emotionele binding kan hebben dan met een Bish Bosch (hoe intrigerend dat album ook is!). Natuurlijk kan je dat niet als eis opwerpen bij een album, en ik vermoed ook niet dat Scott Walker daar per se naar streeft, maar vanwege dit feit waardeer ik dit album wel meer. Het is, alhoewel nog steeds wel heftig, tegelijkertijd een niet-ontoegankelijk album geworden.
(Overigens valt het me wel op dat ik enkel over Scott Walker spreek: het voelt dan ook wel vooral als een Walker-plaat aan.)
Ja, ik ben wel content met dit album. Erg interessante artiest.