Mjuman schreef:
Nou nou, da's wel heel kort door de bocht. Misschien moet je fff aan maturiteit winnen, voordat dingen op hun plaats vallen. Rust en sereniteit is een groot goed in deze ADHD-gedomineerde wereld.
Teveel van hetzelfde is bij qualiteit immers niet verkeerd. Muziek als rustpunt is ook een pré. Die Jenny Hval is voor mij een nieuwe naam - zal eens gaan zoeken.
--edit--
Via mobiel: laat ik het iets anders zeggen: in een hectisch omgeving is het erg fijn als er muziek is die als een rustpunt kan fungeren, als een ankertje. Het knappe is dat Susanna dat met haar Magical Orchestra dat met vrij minimale middelen weet te bewerkstelligen. Dat daar enige eenvormigheid bij kan ontstaan neem ik voor lief - zoveel vorme van echte, serene rust zijn er nou ook weer niet. Overigens heb ik dat album leren kennen via deze site, hetgeen bewijst dat ...
Ik ben iemand die persoonlijk graag zijn Rust en sereniteit pakt en de wereld in het algemeen vaak veels te druk vind. Er is een groot verschil tussen teveel van hetzelfde en een eentonig geluid(waar jij lijkt op te hinten), de Magical Orchestra platen zijn erg mooi gemaakt maar zelfs als achtergrond muziek blijven ze geen minuut bij mij hangen.
Ik hou erg van albums die eentonig klinken en ben ik ook opgegroeid met dat(garage rock, hardcore punk). Deze platen kunnen hun limieten in tijd, klokken vaak rond de 20-30 minuten max. Magic Orchestra is voor mij gewoon te eentonig maar vooral te weinig spanning. De ADHD wereld komt dan wel terug maar ik raak er niet erg ontspannen van, eerder duf(op de slechte manier) omdat het klinkt als een prima ep die drie keer herhaalt word. Serene rust ligt bij ieder mens ergens anders, bij mij ligt dit muzikaal meer in de folk hoek.