BIG CANOE 1985
Ooit The Coca Cola kid gezien?
Dat is met muziek van deze Tim Finn.
In 1984 had hij wereldwijd succes met zijn eerste solo-album Escapade (1983).
De single Fraction Too Much Friction zat bij menigeen als een krekel in het hoofd.
Tim deed het in één klap beter dan Split Enz, de groep waar hij sinds
1972 mede-oprichter en bezieler van was en dan denkt een mens
al gauwtjes: ligt een solo-carrière uiteindelijk niet voor de hand?
Tim maakte nog één album met Split Enz en broer Neil
om daarna definitief de solo-toer op te gaan met muziek
voor de hierboven vermelde film en dit mistige album.
Want Big Canoe strandde in de overproductie.
Een heel dik klankentapijt, waarin de songs met moeite
het hoofd boven water kunnen houden ... de songs zijn er wel,
maar het totaalgeluid is zo onwezenlijk druk, dat het vermoeiend oort.
De single Spiritual Honger heeft een stampende groove,
maar flopte, net als de opvolger No Thunder No Fire No Rain,
een aangrijpend relaas van een koppel dat "goud" zocht, maar "slijk" vond.
Af en toe kraakt Tim een biografische noot (Timmy, Don't Bury My Heart
en Hole in my Heart) en aan het ballad front is hij in vorm (Carve You in Marble
en Hyacinth), maar de nummers zijn soms behoorlijk melig geproducet.
Searching the Streets en Water into Wine proberen te rocken
en met Are We One or Are We Too eindigt Tim met een dubbel gevoel.
Dit album is enkel voor fans (ik ben er eentje), maar dan nog
is het bij wijlen alsof je naar de plaat van een andere artiest luistert.
Alleen die fijne stem en die melancholische melodieën verraden de vakman.
Zat Tim wat gewrongen in zijn te grote kano,
dan worstelde jongere broer Neil zich in zijn krappe huisje
wel naar de wereldtop ... Don't Dream It's Over, mijmerde hij
na het vertrek van Tim en het opdoeken van Split Enz.