menu

Neil Young - Storytone (2014)

mijn stem
3,31 (91)
91 stemmen

Canada
Folk / Rock
Label: Reprise

  1. Plastic Flowers [Solo Version] * (4:02)
  2. Who's Gonna Stand Up? [Solo Version] * (3:49)
  3. I Want to Drive My Car [Solo Version] * (2:22)
  4. Glimmer [Solo Version] * (3:10)
  5. Say Hello to Chicago [Solo Version] * (4:54)
  6. Tumbleweed [Solo Version] * (3:22)
  7. Like You Used to Do [Solo Version] * (2:38)
  8. I'm Glad I Found You [Solo Version] * (3:22)
  9. When I Watch You Sleeping [Solo Version] * (5:34)
  10. All Those Dreams [Solo Version] * (3:52)
  11. Plastic Flowers [Orchestral Version] (4:06)
  12. Who's Gonna Stand Up? [Orchestral Version] (4:23)
  13. I Want to Drive My Car [Big Band Version] (3:08)
  14. Glimmer [Orchestral Version] (4:59)
  15. Say Hello to Chicago [Big Band Version] (4:57)
  16. Tumbleweed [Orchestral Version] (3:37)
  17. Like You Used to Do [Band Version] (2:39)
  18. I'm Glad I Found You [Orchestral Version] (3:39)
  19. When I Watch You Sleeping [Orchestral Version] (5:30)
  20. All Those Dreams [Orchestral Version] (4:25)
toon 10 bonustracks
totale tijdsduur: 41:23 (1:18:28)
zoeken in:
avatar van henk01
3,0
Ik vind dit wederom een tegevallend album en ben geneigt af te haken want laten we wel zijn; na Prairy Wind heeft hij eigenlijk geen fatsoenlijke reguliere cd meer uitgebracht.
Zit nog te denk om één combi cd te maken van beide cd's beide cd's apart hebben beide hun diepte en 'hoogte' punten.

Moet nog even uitzoeken wel van de 20 de mooiste zijn.

Net an 3*** (omdat het neil is)

avatar van Metalhead99
2,5
Een beetje een wisselvallig album.
Ik heb enkel de solo versie beluisterd en sommige nummers klinken prachtig, terwijl andere juist weer totaal niet uit de verf komen.
Zo slaat albumopener "Plastic Flowers" bij mij de plank volledig mis. Zijn hoge zang klinkt soms iets té krampachtig en het pianoriedeltje in het refrein vind ik er eigenlijk gewoon niet bij passen.
Dan brengt hij met "Who's Gonna Stand Up?" een simpel en redelijk degelijk liedje. Niet erg bijzonder, maar ook zeker niet slecht. De boodschap die hij met dit liedje brengt is wel erg mooi en ik ben het eigenlijk volledig met hem eens.
Dan waagt hij zich met "I Want to Drive My Car" aan de blues en ik moet zeggen dat dit gewoon niet Neil's ding is. Het is allemaal wel erg simpel en klinkt eigenlijk een beetje saai.
Het pianogebruik in "Glimmer" vind ik dan weer een stuk geslaagder dan dat in de albumopener. De piano ondersteunt hier op prima wijze zijn vocalen en de melodielijn vind ik gewoon mooi klinken.
Met "Say Hello to Chicago" waagt hij zich weer wat aan de blues en... ik vind het wederom niks. Naar mijn mening klinkt Neil Young gewoon niet goed als hij blues probeert te brengen. Wederom een vooral erg saai en vergeetelijk nummer.
"Tumbleweed" is dan wel weer een aardig nummer, al had die ukulele wel achterwege gehouden mogen worden. Ik heb eigenlijk nooit het geluid van dit instrument zo kunnen waarderen en dat doe ik hier wederom niet.
"Like You Used to Do": weer een blues nummer? O c'mon, just stop with this!
Dan komt naar mijn mening het mooiste gedeelte van het album. Met "I'm Glad I Found You" brengt hij een simpel, maar best mooi liefdesliedje. Wederom is de ondersteuning van de piano wel geslaagd. Helaas in het refrein wel weer wat krampachtig hoog geblaat. Dat kan hij op deze leeftijd eigenlijk maar beter niet meer proberen, maar goed...
"When I Watch You Sleeping" vind ik het mooiste nummer van het album. Mooi gitaarwerk op de achtergrond en Young blijft hier gewoon mooi binnen het bereik dat zijn stem heden ten dage nog heeft. Niet té hoog proberen te zingen, als hij dat nou vaker deed op dit album, dan was het al een stuk beter geweest.
"All Those Dreams" klinkt ook nog best redelijk, maar is wederom nogal vergetelijk.
Young heeft flink wat beter materiaal afgeleverd dan dit.

avatar van harm1985
3,0
Na de solo versie nog een paar keer gehoord te hebben stel ik mijn mening een beetje bij, er kan wel een halfje bovenop.

front242
win deze deluxe lp versie via www.vinyljunk.com

avatar van WoNa
3,5
Ja, eindelijk een Neil Young plaat die er weer eens toe doet. Met name de solo versies zijn veelal prachtig, zeker een 4. Met een song als Plastic flowers heeft ome Neil er weer een klassieker bij in zijn oeuvre. Daarnaast staan er nog een aantal prachtsongs op Storytone. Zichzelf begeleidend op (elektrische) gitaar, ukelele, piano weet hij telkens een snaar bij me te raken. Dat was best lang geleden moet ik toegeven. Steeds enkele songs, nu een hele cd lang. En dan is er ook nog de orkest versie, 3 sterren, dus samen 3,5.

Wo.

Het hele verhaal staat op WoNo Magazine.

avatar van SemdeJong
3,0
Mooi album. De toekomst zal uitmaken of ik het gehele album draai of kies voor een van de varianten. In eerste instantie vind ik de verzie met orkest mooier.

avatar van Cor
3,5
Cor
Die solo uitvoeringen zorgen nog voor een magere 3,5***, want bij de orchestrale versies springt - om een recensent te citeren - het glazuur van je tanden. Maar ja, Neil Young heeft altijd al gedaan waar 'ie zin in heeft, en dat heeft ook voor moois gebracht. Hij kan nog wel een potje breken bij me.

avatar van IntoMusic
3,0
Ja, ik verlaag ook mijn score, want heb inmiddels alleen de solo uitvoeringen op mijn ipod staan. Aangezien dat bonustracks zijn op de deluxe uitvoering, is een score eigenlijk niet mogelijk. Het sologeluid heeft de sfeer van de 70's en is simpelweg Neil op zijn best. De orkest/big band uitvoeringen zijn leuk, maar uiteindelijk ben ik daar inmiddels op uitgekeken.

avatar van erwinz
4,0
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Neil Young - Storytone, Deluxe Edition - dekrentenuitdepop.blogspot.nl
(Alleen Deluxe Edition)

Neil Young kan inmiddels wel tegen een stootje, maar 2014 zal toch ook in zijn beleving een opvallend zwaar jaar zijn geweest.

Zijn audiosysteem Pono wordt inmiddels door bijna iedereen als een flop gezien, zijn eerder dit jaar verschenen plaat A Letter Home viel vies tegen en als klap op de vuurpijl liep ook zijn huwelijk met Peggy na bijna vier decennia op de klippen. Een stevige ruzie met David Crosby kon er vervolgens nog wel bij.

Kan het dan nog erger? Ja, want ik ging er tot voor kort van uit dat Neil Young met Storytone dit jaar nog een draak van een plaat had afgeleverd. Tot voor kort, want dankzij de luxe editie van de plaat ben ik toch nog van Storytone gaan houden.

Laat ik beginnen met de reguliere editie van Storytone. Op deze editie laat Neil Young zich op flink wat tracks begeleiden door een uit de kluiten gewassen orkest en verzuipt zijn stem in een overdaad aan strijkers, die tot Disney achtige proporties aanzwellen. Neil Young is geen groot zanger en dit wordt pijnlijk duidelijk wanneer de strijkers zich om zijn stem heen bewegen. Als Neil Young dan ook nog eens oproept tot het redden van de wereld en zich omringt met een compleet koor heb ik genoeg gehad en gaat de plaat onmiddellijk uit.

Niet helemaal terecht want de plaat is niet over de hele linie zo zoetsappig als het bovenstaande suggereert en bevat ook nog een aantal tracks met een bigband; overigens ook geen succes als je het mij vraagt en ook al eerder met weinig succes gedaan door Neil Young.

Storytone was dan ook niet aan mij besteed, tot iemand mij wees op de luxe editie van de plaat. Deze bevat een bonus-disc met alle songs nog eens, maar dan door Neil Young solo uitgevoerd met piano, gitaar of een ander snaarinstrument.

Wat niet lukt met de zwaar georkestreerde versies lukt wel onmiddellijk met de sobere akoestische versies. Neil Young weet je opeens te raken met al het leed dat hij over je uit stort. Wat in combinatie met strijkers of blazers nog klinkt als behoorlijk valse zang, wordt opeens zang die je hard raakt of zelfs door de ziel snijdt. Wat in combinatie met strijkers of blazers nog klinkt als een muzikant die heel ver op zijn retour is, klinkt rauw en puur opeens weer als een muzikant die er nog steeds toe doet.

Dezelfde songs, dezelfde stem, alleen een andere instrumentatie, maar wat maakt het een verschil. Natuurlijk behoort ook de kale versie van Storytone niet tot het beste werk van Neil Young, maar het is als je het mij vraagt wel werk dat er toe doet. Het is bovendien werk dat redelijk aansluit op de platen die Neil Young in de jaren 70 maakte en dat was even geleden. En bij vlagen is het om te janken zo mooi, bijvoorbeeld als Neil Young zijn mondharmonica zachtjes laat snikken of indringend zingt over alles wat hem is overkomen het afgelopen jaar.

Kortom, Storytone verdient uiteindelijk toch een kans. Koop alleen niet de reguliere editie van Storytone want dan koop je echt een kat in de zak. Erwin Zijleman

zalwelnikszijn!
Zou ie aan het dementeren zijn?

avatar van henk01
3,0
Dat denk ik ook wel eens

avatar van vanwijk
3,5
Onzin, gewoon eigengereid. Dat is een kwaliteit?

kistenkuif
Klopt, maar zijn eigengereidheid biedt helaas geen garantie voor de kwaliteit van dit album.

avatar van iggy
Sterker nog zijn eigengereidheid biedt mij vaker frustraties dan iets anders. Toegegeven dat ik deze plaat amper ken. Iets houdt mij dan ook tegen om er ook werkelijk in te duiken.
Zou dat Neil zijn eigengereidheid zijn?!

avatar van vanwijk
3,5
Lol?, maar toch is de cd waarop hij in zijn eentje zijn eigengereid dingetje doet de moeite meer dan waard. Duik er in, tis geen Harvest, dat is waar, het is Neil anno nu, en ik vind dat meer dan gemiddeld te pruimen.

zalwelnikszijn!
Even ter nuancering, mijn waardering van 2* is voor de Efteling-versie. Reeds bij liedje twee brak mijn Laaf; Opa Niel en de grote boze frackers. Ik kan dit niet serieus nemen.

avatar van Lura
Efteling-versie?!

avatar van IntoMusic
3,0
Eftelingversie is wel erg overdreven (hahaha, wel grappig ).
zalwelnikszijn!, heb je de solo versies ook gehoord? Echt de moeite en doet je denken aan de Neil van 70's.

avatar van vanwijk
3,5
Over de andere cd heb ik het niet eens gehad.....mierzoet.....

avatar van Deranged
Zal wel niks zijn.

avatar van Joshua68
henk01 schreef:
Ik vind dit wederom een tegevallend album en ben geneigt af te haken want laten we wel zijn; na Prairy Wind heeft hij eigenlijk geen fatsoenlijke reguliere cd meer uitgebracht.
Zit nog te denk om één combi cd te maken van beide cd's beide cd's apart hebben beide hun diepte en 'hoogte' punten.

Moet nog even uitzoeken wel van de 20 de mooiste zijn.

Net an 3*** (omdat het neil is)

Misschien is Mixed Pages of Storytone wat?
Weet iemand hier iets van? Is het mix van twee albums?

avatar van kühnekxs
2,5
Neil Young: Mixed Pages:
"Mixed Pages of Storytone, a new single special release album, is the result of my journey through these songs and feelings, imperfectly capturing the best of both worlds by editing and combining them, with the roughness and friction of the meeting points rubbing together, bonding their soul and beauty.
Thanks,
Neil Young."

avatar van Joshua68
Dank. Vond een comment dat volgde wel grappig:
"Well, what could be next? A 4th Storytone version? The Crazy Horse version, maybe?!"

avatar van AOVV
Ik heb nu beide versies gehoord, en moet zeggen dat van alle nummers op het album de soloversie het bij mij haalt. Ik kan er de vinger niet helemaal opleggen, maar Young komt op die manier met dit soort nummers gewoon beter voor de dag. Lekker tokkelen op die gitaar, af en toe een piano, ukulele of mondharmonica ertussendoor en vooral - nog steeds - die soms ontieglijk mooie en breekbare stem van 'm.

't Is alleen een beetje lastig te beoordelen; kies je één van beide versies, en beoordeel je die, of ga je voor het totaalplaatje? Ik zie dat de versie met orkest hier als reguliere versie wordt neergezet, ik prefereer dan toch het alternatief.

avatar van HugovdBos
3,5
AOVV schreef:
't Is alleen een beetje lastig te beoordelen; kies je één van beide versies, en beoordeel je die, of ga je voor het totaalplaatje? Ik zie dat de versie met orkest hier als reguliere versie wordt neergezet, ik prefereer dan toch het alternatief.


Ik heb ze beide beoordeeld, maar ik moet zeggen dat de soloversies mij ook meer aanspreken. De reguliere versie is inderdaad degene die wat puurder is en met Neil op de gitaar wat beter de emoties overbrengt. Het orkest is bij vlagen iets teveel van het goede en op de "kale" versies komt Neil's stem ook beter tot zijn recht.

avatar van CWTAB
3,5
Eindelijk eens aangeschaft deze plaat en het begin van Plastic Flowers (vooral de solo versie) doet me iedere keer denken aan z'n live versie van Living With War die hij vorige zomer bracht.

Grappig detail in het cdboekje bij de tekst van All Those Dreams:

"When the the morning comes
and you're still sleeping
with all those dreams
in your pretty head
I light a fire
while the sun comes creepin"
all across the meadow bed

the old clock has stopped*"

staat er dan bij *Author's note: the old clock has since been wound and is keeping good time.

Duidelijk verwijzing naar de breakup met Pegi...

Theodorus
De solo versie is ok. Maar de orchestrale variant brrrr. Klinkt als een Disney soundtrack.

gastheerg
Laat Neil de diversiteit nooit loslaten maar heel erg warm loop ik dit keer niet. Intro van het eerste nummer waande ik mij even in After The Goldrush maar als snel werd duidelijk dat dat niveau er niet in zou zitten.
De werkjes met orkest verlangen dan weer naar A Man Needs a Maid.
Zodra Tumbleweed waan ik mij bij de eerste tonen even in Disneyland maar Neil realiseerd zich dat zingen als een prinses er niet inzit en het nummer dwarrelt maar wat weg.
Tussendoor een kleine belediging naar Sinatra en het is allemaal wat bij elkaar geraapt.
Dit zijn van die opnames er toe moeten gaan leiden wat voor album het echt had moeten worden.
Nu heb ik toch het gevoel dat ik iets aan het draaien ben wat nog lang niet af is.
Echt slecht is het allemaal niet maar hij staat niet bij m'n 25 beste Young albums.

avatar van Twinpeaks
4,0
Ik heb hiervan ook de dubbele versie . Soms is de orkest versie wel wat over de top maar ik vind het toch niet heel storend. Mooie kleine liedjes van Young met een twist . Het is allemaal al eens beter gedaan ,door hem en anderen maar het luistert toch best prettig weg. Zolang hij dit niveau blijft hanteren blijf ik hem toch volgen maar met Nelis weet je het nooit. 4 sterren voor deze .

Gast
geplaatst: vandaag om 11:35 uur

geplaatst: vandaag om 11:35 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.