Bob Dylan zong sinds 1966 nog nooit zo goed: gearticuleerd, melodieus, krachtig, en totaal niet zeurderig; allemaal tegelijk.
Zingt hij 35 minuten lang zuiver? Nee. Zingt hij
mooi? Soms iets minder.
Maar wat maakt het wat uit? Hij kan als de beste niet mooi zingen.
Een Engelse recensie schreef: "Shadows in the Night is als een oude oom die op een familiefeestje de liedjes van weleer zingt. Probeer ook dan je tranen maar te bedwingen.". In mijn optiek is dit geen vrijwaarde voor Bob Dylan om te denken maar van alles te kunnen maken: oude ooms nemen hun gezang doorgaans niet op om het vervolgens uit te brengen op een album. Bob Dylan wel: Bob Dylan is een artiest en voor hem gelden andere maatstaven.
Maar is zijn stem dan zo onaanhoorbaar? Wat mij betreft niet. Het is dezelfde stem die we horen op zijn (ondergewaardeerde) album met The Band,
Planet Waves uit 1974, maar dan met de effecten van 40 jaar 'on the road' erop losgelaten. 40 en 50 jaar geleden was zijn stem geen onoverkoombaar issue en dit is diezelfde stem: het nasale uit de '80s en de grindlaag uit de jaren '90 (doorlopend tot 2013) zijn geruimd. Dus als je zijn stem in de vroege '70s goed vindt, heb je wat mij betreft hier niet te klagen. Dan hanteren we dezelfde maatstaven als die toen voor hem golden.
Toegegeven, ik ben geen kenner van Frank Sinatra of andere croonermuziek. De meeste nummers op dit album ken ik daarom ook niet origineel. Ik heb de Sinatraversie van Stay With Me beluisterd en ik ken Autumn Leaves van Eva Cassidy, en The Night We Called It A Day en I'm A Fool To Want You kwamen me ook wel bekend voor.
Gebaseerd op deze schierkennis zeg ik echter dat ik liever deze versies hoor dan de bekende versies. De emotionele gebrokenheid die uit de tekst van de meer romantische nummers spreekt voel ik beter als ze gezongen worden door deze stem, die klinkt alsof de 73-jarige zanger daadwerkelijk alle metaforen en archaïsche pijn heeft moeten doorstaan. Ik geloof het.
De melodieuze ondersteuning wordt gecreëerd door contrabas en slidegitaar. Dit geeft een heel intieme sfeer aan deze nummers. Nummers waarvan de teksten me altijd als heel intiem en persoonlijk zijn opgevallen. Ik prefereer deze instrumentatie daarom boven de rijke orkestratie zoals Sinatra dat 60 jaar geleden deed.
Tot dusver ben ik nog louter positief. Er is echter één groot mankement dat deze schijf heeft: het is geen album. Het zijn heel mooie nummers die heel goed gebracht worden door een unieke zanger, maar er is nul samenhang tussen de nummers, en de volgorde waarop ze op de CD staan zorgt af en toe voor rare overgangen.
Ik heb genoten van de muziek en ik neem hem mee om over 20 of 40 jaar mezelf waarschijnlijk beter te herkennen in de nummers waar ik nu nog te jong voor ben en ik ben Bob Dylan erg dankbaar dat hij dit heeft uitgebracht, maar ik ben op deze site om een album te beoordelen en als album is dit niet zo sterk als de nummers die erop staan.