Het blijft een geweldig album van Young.
Oorlogen blijven bestaan, Amerikaanse inmenging eveneens, en presidenten komen en gaan. De namen mogen dan wijzigen, de thema's blijven onveranderlijk.
Ik kom een dergelijk strijdbaar album, met korte, puntige, stevige rockers met scherpe teksten, aangevuld met af en toe een trompettist uit het leger en samenzang met een vrijwilligerskoor, eigenlijk nergens tegen in het oeuvre van Young.
Toch vind ik deze spontane, strijdbare opzet en dan tegelijkertijd toch ook de sterke composities zo'n beetje het meest aantrekkelijke wat Young ooit heeft gedaan. En dat is natuurlijk niet weinig.
Het blijft in zekere zin dus actueel, alleen andere plaatsen, andere namen en een andere tijd. Maar je kunt het nog steeds afspelen (en graag met een beetje volume):
Let's impeach the president