Wonderlijk album is het toch, het briljant "YoYoYoYoYo". Postmodern mag het zeker genoemd worden: drukke, minitieus geconstrueerde biets, die regelmatig naar i.d.m. a la Autechre overhellen, vormen de achtergrond voor ruwe mannenpraat. De titel "Bump", dat overigens aan een heerlijk stuiterend nummer gegeven is, laat niets aan de verbeelding over, maar als Amanda Blank de spotlights opeist blijkt het dat de dames ook absolute hedonisten zijn en geen gewillige slaven. Of zoiets.
Fijn, nu gaat die hele recensietoon ook al de verkeerde kant op, maar wat er hier toch gedaan wordt, als een soort reactie op de Britse grime, ja vet jullie hebben Dizzee Rascal maar wij Amerikanen hebben 2 Live Crew uitgevonden, is erg verfrissend, zo'n vijf jaar later nog steeds, en als ik het zo hoor, vindt dit geluid steeds meer weerklank; denk aan het dit jaar verschenen "Alziend oor" van Nouveau Riche, of het snoepje van gisteren, Die Antwoord. En eigenlijk is het gewoon prima, die hele gerichtheid op de uiteindelijke coïtus, als dat zulke dikke bassen en geweldige quotables oplevert ("Behind my Game Boy I got game girl") en dat er af en toe wat vrouwonvriendelijke dingen langskomen, dat is gewoon humor joh. Als er dan ook nog een goede dosis punkfunk toegevoegd wordt, zoals in het geweldige "Sweet Talk" of "Touch Me", is het feest helemaal compleet.
Toch zijn er helaasch wat mindere momenten, want na het euforische "Sweet Talk" zijn de resterende nummers allemaal net wat tammer, hoewel ze ook erg vermakelijk zijn. De zinsnede "Coke 'n wet bitch guns nigger holler" vat de plaat zelfs goed samen. Afsluiter "Screwville USA" is zelfs nog een eerbetoon aan meesterviespeuk Isaac Hayes, als ik dat goed hoor zo.