Op 14 juni staat Sparks in Vredenburg en in aanloop daar naartoe heb ik met een vriend afgesproken dat we ieder een top 10 van de groep maken. Komende maandag moet ik die delen en ik ben qua discografie pas bij 2015, oftewel hun 23e studioalbum; voor Franz Ferdinand was het hun 5e.
Twee generaties die elkaar vinden, wat niet alleen voor deze muzikanten geldt maar ook voor de luisteraars. In bovenstaande berichten lees ik vooral bij de fans van de Schotse groep enige verwarring: Sparks? Wie? Daarbij vermoedde
MDekens dat een jaar later niemand het nog over deze ongewone samenwerking zou hebben. Dat valt anno 2023 dus mee.
Op
Wikipedia valt het nodige te lezen over de aanloop naar
FFS. In Nederland betekende het dat Sparks voor het eerst sinds 1975 (album
Indiscreet) in de albumlijst terugkeerde: juni 2015 haalde
FFS #13 in Nederland, in Vlaanderen diezelfde maand op #44 piekend.
Beluistering leert dat Franz Ferdinand zich vooral ten dienste stelde van de gebroeders Ron en Russell Mael, zodat je kunt beweren dat het duo Sparks voor het eerst sinds
Music That You Can Dance To (1986) met een volledige groep werkte. Tegelijkertijd is goed te horen dat dit niet zomaar een begeleidsgroepje was: hun eigen, soms staccato stijl is heel goed herkenbaar.
Uiteindelijk gaat het om de liedjes. De humor van Sparks en het vakmanschap van Franz Ferdinand werken het beste in
Dictator’s Son dat een lekker pianothema combineert met de hakkende stijl van de Schotten, de synthpop in het dansbare
So Desu Ne,
The Man without a Tan met de herkenbare basgroove van Bob Hardy. Het ietwat vreemd rockende
The Power Couple is mijn favoriet; en tenslotte de middelvinger van
Piss Off, maar dan zonder clichéboosheid; het is hier zelfs vrolijk en vriendelijk. Dit dankzij het absurdisme van de Californiërs, die hier bijna 70 (Ron) en 67 jaar (Russell) oud waren.
De dertigers en veertiger van Franz Ferdinand hadden er hoorbaar plezier in, wat over alle zestien nummers is te horen. Het toetsenwerk van Ron is als altijd virtuoos, energiek en creatief en Russells stem nog steeds lenig als een turner. Hun stijl past wonderwel bij die van Franz Ferdinand. Ik hoop dat Sparks er in Utrecht een nummertje van wil spelen, maar met hun lange discografie is die kans klein, vermoed ik…
Dit was het laatste album waarop gitarist Nick McCarthy bij Franz Ferdinand speelde. Bij Sparks ging het oude bloed van een eigen band met gitaar-bas-drums weer stromen.